176. Oeps, foutje

Net als veel andere dagen scheen de zon al lang en breed naar binnen, toen wij wakker werden. Ik moet zeggen, dat dit niet snel verveelt. Hoewel het aantal zonuren per dag in de loop der weken toch duidelijk minder is geworden, is het nog steeds heerlijk weer. Het is al 29 november en we kunnen nog gewoon in bikini en zwembroek buiten ontbijten. Ook zwemmen is nog steeds geen straf. Maar de zwemtijden nemen wel fors af. Als je droog op je luchtbed kunt stappen is het in zee nog wel te doen, maar als je weer eens door je geliefde geënterd word, lig je weer heel snel onder een stapel dekentjes in de camper om op te warmen.

Zoals op zoveel dagen, hadden we ook vandaag weer een gluurder. Volgens Gerard is het een vieze, oude vent die zijn gebrek aan dagelijkse activiteiten afstemt op onze zwemtijden. En zodra Gerard in de buurt komt, gaat hij heel schijnheilig snel in een krantje bladeren, al dan niet op zijn kop. Ja, ja, maar Gerard heeft zijn hielen nog maar nauwelijks 180° gedraaid, of die gek hangt alweer uit het raam te kwijlen.

Vent, koop toch gewoon een bikini voor je eigen vrouw en laat haar eens lekker een dagje zwemmen. Dat lijkt mij nu pas echt een driedubbele winsituatie: zijn vrouw (als hij die al heeft) kan heerlijk zwemmen, hij kan haar ongestoord bewonderen en ik heb ook eens een dag rust. Het was frappant, dat zodra wij het water uit gingen, meneer Gluur ineens heel ergens anders ging staan.

Gerard liep naar Julia en Mehmet en zei dat we weer eens een vervelende gluurder hadden en dit goed zat werden. Julia, kordaat als ze is, stapte meteen op hem af en begon tegen hem tekeer te gaan: “Wat zit je toch naar haar te gluren? Wat moet dat iedere dag hier? Laat haar toch eens met rust, eikel!”, afgewisseld met allerlei scheldwoorden in verschillende talen. Helemaal letterlijk konden we het niet vertalen, maar pittig was het zeker. Dat was overduidelijk. Normaal gesproken hoef je alleen maar naar een gluurder toe te lopen en op je voorhoofd te wijzen. Maar deze was wel heel hardnekkig. Bah!

We waren op een hoop scenario’s voorbereid, behalve op de waarheid. Juul was nog niet eens klaar met haar betoog of de man stapte al boos uit en trok meteen zijn wapen. “Ik heb het recht om hier te staan!”, schreeuwde hij. “Dit is een vrije plaats en ik mag mijn auto neerzetten waar ikzelf wil en ik was helemaal niet aan het gluren!” En na nog een paar onverstaanbare, maar uiterst onvriendelijke woorden en nog meer bla-bla deelde hij ons bars mede dat hij een hoge piet bij de jandarma is. Niks zielig, oud, werkeloos mannetje zonder vrouw of hobby’s. Gewoon een grote, ordinaire, lompe eikel.

Arme Juul! Ze had nauwelijks naar Gerard geluisterd en dacht minstens dat ik aangerand was. Gelukkig wist Mehmet de gemoederen redelijk te sussen, wat hard nodig bleek, want de man was nog behoorlijk dronken ook en viel overduidelijk in de categorie heel licht ontvlambaar.

Julia rende zodra de gemoederen gesust leken, meteen naar de caravan toe om haar stress met grote nicotinewolken af te gaan reageren. Was ze net gekalmeerd, kwam die randdebiel naar onze camper toe en bonkte luid en duidelijk op de deur. “Oh nee, wat nu weer?!” Hij begon hetzelfde bandje als daarnet af te draaien en was blijkbaar alweer vergeten, dat het al uitgepraat was. Toen hebben we maar gezegd, dat het een misverstand was en hebben we alle vier onze niet gemeende excuses aangeboden. Daarna liep het pedante huftertje zielstevreden weg. Overduidelijk een gevalletje van machtsmisbruik.

Wel gemeen, want het was gewoon echt een ordinaire, vieze gluurder. En Julia hing van de schrik zowat aan het plafond omdat ze nogal ontzag voor jandarma, politie en allerlei andere zogenaamde hogere figuren heeft. Ik vond het in ieder geval heel erg lief, dat ze het zo fel voor me opnam. “Niemand komt aan mijn Schwesterchen of je komt aan mij!” Dit had ze al eerder gezegd, maar vandaag bleek het maar al te waar te zijn.