175. Kanlidivane

Vandaag gaan we weer eens iets cultureels doen. De dagen die we hier nog kunnen blijven, zijn zeer waarschijnlijk nog op één hand te tellen. Zo heb je maandenlang het gevoel gehad, alle tijd van de wereld te hebben en dan ineens is het toch bijna over. Voordat we hier vertrekken willen we toch echt wel alle mooie bezienswaardigheden hier in de buurt gezien hebben. Dit schiet heel op en we hebben er nog maar één te gaan en die staat vandaag dus op het programma: de ruïnes van de antieke stad Canytellis, dat nu Kanlidivane heet.

De plek bleek dichtbij de school te liggen, waar Juul gewerkt had en was dan ook snel gevonden. De entree viel mee, alleen hadden de mensen geen wisselgeld en wij het niet gepast. Veel aanstalten om aan wisselgeld te komen, maakten ze niet echt. Er kwam pas lichte beweging in, toen wij met de jandarma hadden gedreigd en de telefoon pakten. “Ja, ja, we gaan nu echt geld wisselen. Ga maar rustig naar binnen. Je krijgt het als je terugkomt.” Hoewel we hier niet al te gek veel vertrouwen in hadden, liepen we toch maar door. Het zal ons niet verbazen als de vogels zo meteen met z’n allen gevlogen zijn en wij naar ons geld kunnen fluiten. We zitten uiteindelijk nog steeds in het zwaar dubieuze inteeltgebied.

Kanlidivane is in de 3e eeuw na Christus aangelegd rond een grote krater. Er is nog redelijk wat van deze stad bewaard gebleven: een aantal basilieken, cisternes, sarcofagen en grafkamers. Ook stond er nog een Hellenistische toren met inscriptie. In een van de steile wanden van de krater waren heel diep onder ons, zelfs nog twee fraaie reliëfs te bewonderen. De echte fanatiekelingen waagden zich hier naar beneden, maar wij hadden gelukkig een aardige telelens, wat zeker geen slechte optie was en ons sowieso veel spierpijn scheelde.

Hoewel het een hele leuke plek om te bekijken was, kon ik er niet meer van genieten. Mijn hoofd zit al weken helemaal vol. Ik ben de gluurders op het strand, de opdringerige dames in de winkels en de nieuwsgierige andere Turken meer dan zat. En dan nog al die stress om de actie voor Julia en Mehmet. Ik kan eigenlijk aan niets anders meer denken. Echt jammer, want de ruïnes zijn mooi, de stad is romantisch gelegen en het is ook nog eens prima weer. Gelukkig had Gerard het hier wel naar zijn zin en heeft hij vast wel een aantal mooie plaatjes geschoten. Ik ben benieuwd.

Waar ik trouwens ook heel benieuwd naar ben, zijn de reacties op ons krantenartikel. Gisteren heeft het verhaal van Julia en Mehmet in het Woerdens Nieuwsblad gestaan. Wij hadden de mobiel dan ook voor de zekerheid helemaal opgeladen en overal pen en papier liggen. Hoeveel mensen zouden er wel niet gaan bellen? Redden we het wel met één telefoon? Maar tot onze grote verbazing en teleurstelling belde er helemaal niemand. Hij is toch niet kapot hè? Zo’n slecht scenario hadden we zelfs in onze negatiefste momenten NIET verwacht. Wij werden hierdoor toch wat onzekerder. Hoe gaan wij Julia en Mehmet uit Ayas krijgen, als het helemaal niemand iets lijkt te kunnen schelen?

Onderweg naar de camping hebben we weer hout gesprokkeld. Dit ging aanvankelijk erg moeizaam. Op een gegeven moment zag ik nog een paar beste stukken hout in de kant liggen. Ik hoop niet, dat ze al van iemand zijn. Aan de overkant stond een huis, maar daar lag al meer dan genoeg hout in de tuin opgestapeld. Voor de zekerheid hebben we het maar snel ingeladen. ’t Zou jammer zijn als het natregende en niemand er een vreugdevuur van kon stoken. Aan het eind van de sprokkelrit zat de camper zo ontzettend vol dat ik er zelf nog maar nauwelijks in kon.

Toen we weer thuis op de camping waren, was het te laat om nog te gaan zwemmen. Ik ben dan ook meteen naar Julia gegaan voor een bachbloesemconsult. Samen, soms zelfs hand in hand voor de emotionele ondersteuning, hebben we een hele vragenlijst afgewerkt. Intussen bracht Mehmet ons telkens een tulpglaasje thee. Wat zijn ze toch lief en dapper. Toen Mehmet mij later op de avond heel galant naar huis bracht, bedankte hij mij voor de vriendschap en de aandacht die ik voor Julia had. Ik was verbaasd, maar vond het heel bijzonder dat hij zoiets zei.

Door de mooie woorden van Mehmet kwam ik weer helemaal blij bij Geertje terug. We vinden het heel jammer dat er nog steeds niemand gebeld heeft, maar wij gaan zeker weten door. Die twee móeten gewoon een kans krijgen! Maar nu gaan we eerst samen weer gezellig in bed een filmpje kijken. Toch mazzel dat we hier stroom hebben en onze dvd-voorraad nog lang niet op is.