174. Helden op sokken!

Na weken waarin we ons zowat alleen op de wereld voelden, is het nu ineens heel erg druk op ons plekje geworden. Er zijn in een paar dagen tijd maar liefst 4 campers bij gekomen en tot overmaat van ramp zit er in allemaal een grote hond. Toen ik nummer 4 het terrein op zag komen, dacht ik dat het een goed idee was om Juul en Mehmet warme sandwiches te laten maken, die ik dan voor hen zou proberen te verkopen. Op deze manier zouden ze dan wat geld kunnen verdienen. Van Juul mocht ik het wel vragen, maar ze had er weinig vertrouwen in. “Leer mij de toeristen hier kennen”, zei ze nog veelbetekenend.

Hoewel ik het eng vond, liep ik toch naar onze Duitse buren toe, met wie we de avond ervoor een aardig gesprekje hadden gevoerd. Ik vroeg of ze misschien sandwiches wilden eten vanavond. “Nee, nee, nee en nog eens nee. Ik eet niets van een Turk en zeker niet iets wat uit zo’n oude caravan komt!”

Heel summier had ik iets over het levensverhaal van onze protegés verteld. Ze vonden dat wij een veel te groot hart hadden, naïef waren en dat ik in Holland maar eens een afspraak met een psychiater moest maken! Ze waren misselijk makend negatief en de andere twee Duitsers, die er inmiddels ‘gezellig’ bij waren komen staan, begonnen aan een verhaal, dat ze zelf ook eens Turken hadden geholpen, om ons maar te waarschuwen dat we hier geen goed aan deden. En wat was hun conclusie? Dat hun hulp wel goed was en die mensen ook zeker te vertrouwen waren... Nou, mijn broek zakte hiervan af en als ik klompen had, waren ze ook dwars doormidden gebroken. Wat een rotlui. Naar de Slovenen, die ons om 10.00 uur de vorige dag al uitnodigden voor de zelfgestookte Slivovitsj en de Hongaar, die elke dag zegt morgen naar Cyprus te gaan, zijn we niet eens meer geweest.

Ik was boos en van de kaart. De een was verdorie nog rijker dan de andere. Die ene heeft 4 campers en is nu al in de vut, de anderen hebben hier een tweede huis en kunnen 8 maanden per jaar weg. Ze weten van gekheid niet wat ze moeten doen, maar een paar lira voor een prima tosti kunnen ze niet missen. Ik walgde gewoon van hun arrogantie en negativiteit en zei dat ik hun opmerkingen nogal pijnlijk vond. Ze beweerden dat ze het juist zo goed bedoelden. Ja, ja… mensen veroordelen zonder maar één enkel woordje met hen gesproken te hebben is niet zo moeilijk. En het is nog gratis ook. Bah!

Tjonge jonge, wat een helden. En dan durven ze zonder hond nog niet eens naar zo’n land als dit toe. De ene hond is nog groter dan de ander; we kunnen hier zowat paardje rijden en bij iedere deur staat of hangt steevast een grote knuppel. En onder de tafel zullen ze ook nog wel het een en ander aan wapens hebben. En dan is de man met de grootste bek zelf nog wel beroepsmilitair met een hoge rang in het leger geweest. Hij gaat nota bene om 20.00 uur naar bed, want als er gezeik komt en al die slechte buitenlanders iets aan zijn heilige camper doen of proberen in te breken, is dit altijd ’s nachts rond 01.30 uur en dan heeft hij toch mooi vast zijn rust gehad... Volgens mij kan hij beter zelf naar een psychiater gaan. Waarom ga je ten eerste naar zulke landen als je er zó negatief over bent en ten tweede, hoeveel vakantiegevoel zul je er met zo’n instelling hebben? Bezigheidstherapie op vastgestelde dagen in een inrichting met een bewaker voor je deur lijkt me voor zo iemand toch een stuk relaxter...

Net op het moment dat ik hun gewauwel niet meer aan wilde horen en wegliep, kwam Juul eraan. Ze wilde graag onze schroevendraaier lenen. Ik moest veel moeite doen om mijn tranen tegen te houden en dat had ze aardig door. “Was ist denn, mein Schatz?” Eerst zei ik niets - alleen dat ze geen sandwiches wilden - maar binnen vertelde ik wat ze over haar gezegd hadden. Ze beweerden dat de meeste armoedzaaiers niet deugen en dat als je ergens wilt komen en het graag wilt, je er ook zelf zonder hulp wel komt. En bovendien, als zij Duitse is, dan moest ze gewoon de ambassade bellen, en dit, en dat, bla, bla, bla. Zelf helpen die ‘stoere’ Duitsers alleen als het niets kost, ze er zelf tien keer beter van worden en het niet al teveel moeite is. En dan die opmerking dat ik maar eens naar een psychiater moest gaan omdat ik zo’n groot hart voor mensen heb, en zelfs voor armoedzaaiers. Gadverdamme, wat walgelijk! Net alsof zij geen mensen zijn. Hebben zij voor die aardbeving en alle ellende gekozen en Turkije zelf uitgezocht toen de ooievaar met hen over de wereld vloog? Ik dacht het niet!

Het verhaal raakte Juul zichtbaar en het deed haar erg veel pijn. “Begrijp je nu, waarom ik geen contact met mensen zoek?” Ja, dat begrijp ik steeds beter. Vreselijk om te ervaren hoe harteloos de meesten zijn. Ik schaamde me gewoon om hier ook met een camper te staan en toerist te zijn. Lekkere wereld, als iedereen zo egoïstisch is. Het moge duidelijk zijn, dat ik een ontzettende rotavond had. Zoveel pijn maar tegelijkertijd ook zoveel boosheid. Zeg maar rustig haat. Mijn avond was goed verpest.

Het is in het rijke Westen toch zo in de mode om aan zelfontwikkeling te doen en vooral over universele liefde te praten? Volgens mij kun je beter je ogen en je hart openstellen en aan liefde DOEN!