173. Hun hoop ligt in de koelkast...

Hoewel het gisteren een erg leuke dag was, was het voor mijn lijf toch wel iets te veel van het goede geweest. Ik wist niet eens meer hoe je het woord fut moest schrijven en alles deed pijn. Ook heb ik overal weer spontaan blauwe plekken gekregen. Kortom: het was de allerhoogste tijd om een paar tandjes terug te schakelen. Tijd voor rust! Ik besloot dan ook maar een ochtend in bed te blijven liggen. En aangezien we vanavond of morgennacht al zullen vertrekken, heb ik deze rust en energie hard nodig. Gerard werkte intussen nog snel een paar wasjes weg, zodat we dat onderweg tenminste niet meer hoeven te doen.

Om 12.00 uur kwam Julia terug van het gemeentehuis, waar ze zich zou hebben laten uitschrijven. Gerard was net voor de was aan het uitspoelen, toen hij haar uit de bus zag stappen. Ze zag er heel vreemd en ontdaan uit. “Geri, wir haben Schwierigkeiten und können nicht weg!” Na deze verbluffende mededeling liep ze meteen door naar hun eigen caravan om Mehmet het slechte nieuws te vertellen. Intussen bracht Gerard mij op de hoogte.

“Wat? Zijn ze hier niet goed wijs of zo? Dit kunnen ze toch niet maken?! Wat is dit nu weer voor een stom gezeik!” Spinnijdig liep ik naar buiten. Wat mij betreft gingen we meteen naar de betreffende ambtenaar terug om hem het een en ander aan zijn boerenverstand te brengen. Maar nu eerst naar Juul en Mehmet voor meer informatie. Wat een rotbericht!

Juul vertelde dat zij en Mehmet enkele maanden geleden getuigen zijn geweest van een zwaar auto-ongeluk, waarbij een dode en twee gewonden zijn gevallen. Zij zijn kroongetuigen in dit verhaal, omdat ze het ongeluk hebben zien gebeuren en daardoor verplicht zijn om bij zo’n rechtszaak op te komen draven. En omdat het om een bedrijfswagen ging, doet de bureaucratie nóg moeilijker dan anders. Helaas komt dit verhaal pas half januari voor de rechtbank. Omdat dit ongeluk al twee maanden geleden gebeurd is (september), waren Juul en Mehmet het al helemaal vergeten. Ze hebben er trouwens nooit een brief o.i.d. over gehad. Nee, dit moesten ze horen op de dag, die voor hen zo leuk had moeten worden...

De tweede reden, die wat ons betreft echt kant noch wal raakte, was dat er 28 maart a.s. verkiezingen zouden zijn en hun stemkaarten al klaarliggen. In een andere plaats stemmen was uitgesloten. Ze moesten per se hier stemmen. Hoe zout wil je het hebben?

Nou ja, in ieder geval was het duidelijk: ze kregen geen toestemming en mochten absoluut niet weg. Helaas kunnen wij aan deze redenen van weigering ook niets doen. Juul wist niet wat ze moest voelen: huilen, boosheid, verslagenheid? Ze wist het even helemaal niet meer. We hadden verdorie gisteren net de inkopen gedaan en bovendien heeft ze haar baan al per direct opgezegd. De oude en totaal versleten tafel en stoeltjes had ze al weggegooid en ze waren al druk bezig met inpakken. En dan heb je met heel erg veel moeite al je moed voor deze reuzenstap verzameld, mag je op het allerlaatste moment *&^#^%$ (heel lelijk woord) NÍET weg. Ongelooflijk, maar waar! Ze moeten hier verdorie nog 4 lange rotmaanden zonder baan zien uit te zingen. Die klote bureaucratie ook in dit land.

Ze hebben geen geld meer en het geld van de actie is ook zo goed als op, omdat alles duurder was dan ze dachten, terwijl ze toch heel erg goed op de prijzen hebben gelet. En nu? Moeten ze van de 50 lira die over is nog vier maanden zien te overleven? De winter staat ook nog eens voor de deur en hun plekje hier kost sowieso al 100 lira per maand. Wat een afschuwelijke kater. De teleurstelling was bij ons alle vier heel erg groot. Hoe kunnen ze zó met mensen omgaan?!

Toen haar tranen na een tijdje opgedroogd waren, sprak ze ons en zichzelf weer stevig toe. “We hebben hier bijna tien jaar af moeten zien, deze maanden zullen we dan toch ook wel redden?” Arme, dappere meid. Na het rottige gedeelte, hebben we het de rest van de tijd over leukere dingen gehad. Gelukkig konden we Mehmet nog een klein beetje blij maken met een stapel cd’tjes, die Gerard voor hem gekopieerd heeft.

Maar voorlopig ligt hun hoop op een betere toekomst weer in de koelkast. Hopelijk blijft deze nog een poosje goed. De laatste loodjes wegen uiteindelijk nog altijd het zwaarst en deze maanden zullen echt niet gemakkelijk voor hen worden. Zeg maar gerust KEIHARD afzien!