172. Tijd voor actie!

Vandaag is een belangrijke dag voor ons vieren. We gaan namelijk inkopen voor de nieuwe toko van Julia en Mehmet doen! Gelukkig konden we onze luchtbedden en drijvende spaghettigevallen bij hen in de caravan gooien. Wij hebben de ruimte in de camper vandaag hard nodig, als we 2 tafels en 8 stoelen mee moeten nemen.

We hebben heerlijk geslapen en zijn blij dat het met Juul en Memmo weer goed is. Helaas voelt mijn buik nog steeds niet echt prettig aan, maar het is wel te houden. Juuls tandpijn is een beetje afgezakt, maar ook nog niet weg.

Om 11.00 uur reed chauffeur Gerrie met onze megataxi weg. We waren nog niet van het terrein af of Juul stak haar eerste stinkstok al aan. O, o, wat is het toch een ontzettende stresskip. Onderweg kwam onze bruiloft ter sprake. Zij vertelde dat trouwerijen voor haar nog helemaal taboe zijn. Ze verdraagt het woord nauwelijks en ze haat witte kleding. Ook zal ze vast niet naar een bruiloft van een ander gaan. Foto’s van de bruiloften van haar stiefbroers en zussen zal ze vast niet ophangen. Het doet allemaal nog veel te veel pijn.

De eerste stop was in de plaats Erdemli, waar we bij de Migros op levensmiddelenjacht gingen. Dankzij onze klantenkaart was het qua prijs net zo duur als de Bim (soort Lidl) en hadden ze een veel betere kwaliteit voor hun geld. Volgens mij vonden ze het wel leuk. Na de dozen ketchup, mayo, thee en augurken gingen we op zoek naar stoelen en tafels. De Kipa (hypermarkt) bleek nog 2 mooie sets te hebben staan van hout met staal. Ze zagen er goed uit en de prijs was zeer gunstig omdat ook hier de zomer toch voorbij was. Mazzel! Na wat gegoochel van Gerard, dé verhuisman bij uitstek, paste alles in de camper. Vraag me niet hoe, maar hij flikt het altijd!

Na deze zeer geslaagde aankoop hebben we nog een big hamburgermenu genomen bij een Amerikaanse snackgigant. Wij vonden het behoorlijk duur en zouden er zelf niet zijn gaan eten. Maar ja, zij wilde het heel erg graag en het is waarschijnlijk ons enige uitje met zijn vieren. Vooruit dan maar weer. Gelukkig waren de hamburgers wel erg lekker en de porties echt Amerikaans. Je kreeg er zo’n sloot cola bij, dat je er zowat de vlinderslag in kon oefenen. Lieve help, hoe komen we hier ooit doorheen? Maar ach, het was gezellig om hier met elkaar te zijn en ze waren zichtbaar blij!

Na onze lunch gingen we verder met onze boodschappenlijst. Maar we zaten nog maar net in de camper of Juul raakte weer helemaal gestrest. We kwamen erachter dat ze nog steeds veel angst voor grote gebouwen heeft. Ook baalde ze, dat alles veel duurder was dan ze had gedacht. Ze gingen er van uit dat ze het met 2.000 lira wel zouden redden en dat ze dan nog 1.000 lira in reserve zouden hebben voor de winter en andere aanloopkosten. Maar van deze reserve is nog maar net 300 lira over. Wij vinden het heel moedig dat ze desondanks toch durven gaan. We hopen zó dat er veel reacties komen vanwege het krantenartikel dat overmorgen geplaatst gaat worden!!! Wat zouden we ze graag een dijk van een cheque alias toekomst willen overhandigen!

We zijn al zwaar over de begroting heen en ze hadden nog zo graag één en het liefst twee partytenten gehad. Toen zijn wij maar weer zo gek geweest om er een toe te zeggen. En zo ging het ook met de windgong, de hamburgers… Het was net een klein meisje: “Maantje, ik wil zo graag...”

In een soort tuinmeubelzaak hadden ze er nog één liggen. Deze hebben wij voor hen gekocht. “Juul, waarom ren je de hele tijd toch zo snel door al die winkels heen? Ik kan je amper bijhouden. Het is geen hardloopwedstrijd!” Ze vertelde dat ze winkelen heel moeilijk vond, omdat ze toch nooit geld had om iets te kopen. Tja, dat is natuurlijk ook wel heel erg sneu. Hopelijk zijn deze dagen toch echt het laatste stukje van hun bestaan als straatarme kluizenaars.