183. De cirkel gesloten

Het was een koude nacht, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik heb de heftigste slaapmix tot nu toe gemaakt en daardoor was ik godzijdank een halve dag van de wereld. Gerard bleek om 7.30 uur al te zijn gaan rijden, maar toen was ik nog helemaal knock-out.
Zodra ik wakker was, het is inmiddels enkele uren later, stroomden de tranen alweer rijkelijk. M’n hart voelde aan alsof iemand hem verscheurd had. Normaal gesproken doe ik altijd de gordijnen open als ik wakker wordt. Eerst die van het achterraam - waar ik tegenaan lig - om de zee en de zon te zien en daarna die van de zijkant om te kijken of ik Julia al zag. Nu wist ik gewoon dat we echt WEG zijn. Ik vond het nog zo vreselijk! Wat mij betreft keerden we stante pede om. Dan kunnen we er vanavond weer zijn!

Het was heerlijk weer, nog beter dan in Ayas! We bleken inmiddels al bij de stad Anamur te rijden, waar een van de mooiste kastelen van Turkije staat. We bleken er net voorbij. Hè verdorie, ik had het zo graag nog even willen zien. Ook omdat we op die plek precies onze kustreis van heel Turkije helemaal rond hebben. Twee jaar geleden, zijn we vanaf deze stad de binnenlanden ingetrokken. Gerard was zo lief om terug te gaan. Hij had het niet zo beseft, is ook wat nuchterder, maar hij vond het achteraf ook wel leuk om er nog even rond te kijken.

Anamur ligt strak aan zee en toch ook midden in de bergen. En op deze mooie plek ligt de Mamure Kalesi; oftewel het kasteel. Deze indrukwekkende en heel goed bewaard gebleven burcht is al in de 3e eeuw na Christus uit de grond gestampt en kreeg in 1240 het uiterlijk, wat hij nu nog steeds heeft. Het royale complex met zijn hoge muren en kantelen heeft maar liefst 36 torens en ergens op een van de binnenplaatsen staat nog een moskee, die nog helemaal intact is. Of hij gebruikt wordt, weet ik niet, maar wel dat de oproep tot gebed ook hier 5 keer per dag uit de minaret klinkt. En onder de zandbodem zouden nog vele mozaïeken verborgen moeten liggen, maar die kun je het beste met een ter plaatse bekende gids gaan zoeken. In de slotgracht zou het verder moeten wemelen van de zoetwaterschildpadden, maar hoe we ook getuurd hebben, we zagen er niet één. Ik dacht dat alleen schapen de klos waren met het grote slachtfeest, maar misschien is schildpaddensoep wel een bijzonder passend voorgerecht bij creaties met schapenvlees?

Twee jaar terug hebben we hier in Anamur een nacht op de ernaast gelegen camping gestaan en een sluiproute ontdekt om er via de aan zee liggende achterkant in te komen. Ook vandaag besloten we eerst een stuk door het riet en de aangespoelde rotzooi te banjeren om dan ergens door een raam te klimmen. We wilden toch alleen maar een snufje herinnering vermengd met wat afleiding zoeken. Onze lichamen waren dan wel hier, maar onze harten lagen nog zwaar verankerd in Ayas. Ik denk dat dat ook nog wel even zo zal blijven. Helaas kregen we vandaag geen verbinding met Julia en Mehmet. Jammer!

Verder is er buiten het kasteel niets anders te zien dan bananenplantages, kassen met dito bomen en nog meer bananenplantages afgewisseld met wat cactusvijgen, waar het knaloranje fruit al vrolijk aanhangt. Binnen de muren van het kasteel stonden nog een paar bloeiende kerststerrenbomen. Dat is echt gaaf om te zien. We kenden ze al van de Cook-eilanden, maar kwamen er vandaag achter dat ze in Turkije dus ook groeien. Vroeger dachten we, dat kerststerren gewoon planten waren. Niet dus! Ik moet zeggen, ik vind een kerststerrenboom er ook heel wat mooier uitzien dan één zo’n los plantje. Dankzij deze boom kregen we toch een licht zweempje kerstgevoel te pakken. Het is voor ons nauwelijks te geloven, dat het over drie weken al Kerst is. Wij lopen nog steeds in korte broek!