184. Op onderzoek in Side

Na welgeteld een hele rijdag (na ruim 6 weken strand) besloten we vandaag maar eens een rustdag te nemen. Ik kreeg opoe op bezoek en lag de hele morgen voor Pampus en Gerrie besloot intussen maar weer eens een kapper van dichtbij te gaan bekijken. Het knippen bevalt hem hier uitstekend. Het wordt ongelooflijk zorgvuldig gedaan. Het wordt eerst gewassen en geknipt, wat waarschijnlijk niet al te wereldschokkend is, maar daarna weer uitgebreid gewassen. Dit omdat je anders de hele dag van die fijne haartjes op je kleding hebt. Daarna wordt het, of je wilt of niet, helemaal in model geföhnd en zelfs je oren, neus en wenkbrauwen worden, indien nodig, bijgewerkt. In Nederland staat hij na hooguit 10 minuten weer buiten. Als hij geluk heeft, zit het dan aardig. Maar hier is hij zeker drie kwartier binnen en komt daarna totaal ontspannen naar buiten. Dus als iemand hier nog een Turkse kapper weet? Graag even doorgeven.

Halverwege de middag kon ik weer redelijk overeind blijven staan en wilden we het toeristenoord Side wel eens gaan verkennen. Twee jaar geleden hebben we op exact dezelfde plek 5 dagen op het strand gebivakkeerd en er een fantastische tijd gehad.

Langs zee was er weinig veranderd, behalve dan dat er nu niemand meer in het water lag en de activiteiten zo ongeveer nihil waren. Zelfs op de ligstoelen was niemand meer te bekennen. Overduidelijk einde seizoen. Ook in het dorp waren veel winkeltjes al gesloten. Bij de winkels die nog open waren, was er overal opruiming. Ik heb nog enkele pogingen gedaan om ergens naar binnen te lopen, maar kan absoluut niet meer tegen de iets te enthousiast over je heen walsende Turken en was dan ook in recordtijd weer buiten; de Turken stomverbaasd achterlatend. “We boden nog wel zoveel dingen tegelijk aan en haalden in no-time onze winkelvoorraad overhoop om die aan haar voeten te leggen en bovendien hoefde ze geen stap alleen te zetten en hielpen haar met 3 mannen tegelijk...” Vandaar dat ik dus meteen weer weg was. Bah, ik kreeg er acuut claustrofobische klachten.

Ter afkoeling van de verhitte ontmoetingen met wanhopig van alles door je strot proberende te duwen verkopers, besloten we op een extreem rustig terrasje aan het water iets te gaan drinken. Een uiterst verantwoord glas vruchtensap. Op het bord stond dat ze ook vers granaatappelsap verkochten. Nou, ik had niet durven denken dat je die hardnekkige dingen uit kon persen en dat het resultaat ook nog eens heel lekker was. En daar komen we pas na drie maanden achter…

Het oude stadje bij de haven, dat in onze herinnering romantisch en gezellig was, bleek een groot toeristencentrum geworden te zijn. Hoe verder we liepen, hoe rottiger we ons voelden over Juul en Mehmets lot. Hier gaat het hen echt niet lukken om een plek voor hun caravan te vinden. Ze zullen eerst zelf telefonisch voorwerk moeten gaan doen voor een standplaats, maar ook voor werk. Voor zichzelf beginnen lijkt ons hier totaal geen haalbare kaart. Ik voelde me door deze, helaas o zo reële gedachten er niet vrolijker op worden. Hoe moet het toch verder met hun? Ik weet het even niet meer en zou vandaag het liefst even onder een stapel dekens wegkruipen om een time-out te nemen. Kan iemand het even een dagje van ons overnemen?