185. Van tranen tot watervallen, maar nat was het!

Na een nacht waarin het leek alsof meneer Vaak (de meesten noemen hem Klaas) met hamers had lopen rondzwaaien in plaats van zand, kreeg ik het halverwege de ochtend toch voor elkaar om twee ogen open te krijgen. Wel had hij per ongeluk een depressief laagje achter gelaten. Hoe moet het nu toch verder met Julia en Mehmet? Wij overwegen dan ook de spoedcursus ‘Wie dan leeft, wie dan zorgt’ aan te vragen.

Gelukkig voor ons stond de zon ook vandaag weer enthousiast door het raam te schijnen, waardoor we gezellig in onze ‘serre’ ontbeten hebben. Sommigen beweren ‘my home, is my castle’, maar bij ons is dat our camper. Ieder hoekje heeft wel een bijnaam. Behalve een eetzaal, keuken, logeerkamer, slaapkamer, bibliotheek en een ballenbak alias zolder, hebben we ook een schuur (de cabine bij nacht) en een serre (de cabine overdag, als het bed weer opgemaakt is). Kortom wij zijn ondanks de beperkte leefruimte toch van alle gemakken voorzien. ’t Is maar net hoe creatief je bent.

Na ons ontbijt reden we rond de klok van 10.00 uur weg. Het is de bedoeling om vandaag in Antalya te komen. Gelukkig maar dat Geer achter het stuur zit, want met mij was het even niets. Ik ben nog steeds verdrietig om het moeilijke afscheid, boos op de Turkse bureaucratie, depri om het vervolg, zwaar geïrriteerd over de opdringerige Turken en doodmoe. Verder gaat het wel, mocht er nog iets over zijn.

Halverwege de middag, na een lang stuk snelweg, maakte manlief mij wakker. We bleken niet alleen al in Antalya te zijn, maar zelfs al voor de ingang van het watervallenpark te staan. Nadat de touringcars weer ingeladen waren, liepen wij snel naar binnen. Even het park voor ons samen. Volgens een van onze vele reisgidsen zouden natuurliefhebbers in deze omgeving bij de fraaie cascades zeer aan hun trekken komen. Dit gold zowel voor de hogere Düden watervallen, die later deze middag zouden volgen, als de lage, waar we nu vlakbij moesten zijn. Wij vermoeden dat de auteur van de betreffende gids een echt stadsmens is.

“Hé Geer, dat miezerige straaltje achter die boom is zeker lekkage? Je gaat me hopelijk niet vertellen dat dit ‘waterval’ heet?” Ai, dit bleek dus wel zo te zijn. Niet te geloven, dan was de campingdouche bij Ayas nog heel wat spectaculairder. Daar kwam tenslotte ook nog zowat elke dag een andere kleur water uit de zwaar verroeste leiding...

Overal stonden houten borden met grappige wetenswaardigheden over de vogels die hier leven. Bijvoorbeeld: 'de vogels zijn onze vrienden' en 'duizend spreeuwen ruimen in een maand twee tientonners vol krekels op', maar uit de meeste borden konden wij niet echt wijs worden.

Verder was het park op zich best heel romantisch aangelegd en leuk voor een wandeling of picknick, maar wij (vooral ik) waren hier echt niet voor in de stemming. Ik dacht al zo ongeveer het nulpunt bereikt te hebben, maar het gebrek aan humeur zakte steeds verder. De bijbehorende gedachten en gevoelens zijn niet om over naar huis te schrijven, dus dat slaan we bij deze dan ook maar over. In algemeen beschaafd Nederlands en zwaar afgerond naar boven, had ik niet zo’n prettige dag en ook geen enkel vertrouwen in mensen en toekomst meer. En ja, dit understatement is heel wat groter dan die zogenaamde waterval. Tel daarbij op, dat we weer naar huis moeten en ik me daar alleen die ‘mislukte zieke’ voel en het dweilscenario is compleet.

Het is ook wel een hele pittige vakantie. Eerst de vele grensovergangen met bijpassende stress, toen de moeilijke start in Turkije met de jandarma’s en later de hondsbrutale zigeuners, daarna wekenlang ziek in Hatusa wat meteen opgevolgd werd door het plotselinge overlijden van tante Nelly, de weigering op het vliegveld toen we terug wilden voor de begrafenis, het drie keer voor niets heen en weer rijden tussen Çorum en Ankara, en dan de vele indrukken van het boeiende, maar niet heel relaxte oosten. En dan kun je eindelijk eens een paar dagen toeristje spelen aan zee, komen we twee medemensen tegen, die in hun ellende dreigen te verzuipen. Tja, en dan probeer je toch een handje te helpen. Maar eerlijk gezegd waren de zogenaamde uitrustweken in Ayas behoorlijk zwaar. We zijn dan ook best heel erg aan vakantie toe, maar wie gelooft dat? We zijn al 5 maanden weg… Eigenlijk is het ook niet eens zo heel gek dat mijn zenuwstelsel op springen staat. Maar goed, als we Juul en Mehmet nu weer een beetje op de rit kunnen krijgen is het allemaal niet voor niets geweest.

En nu weer terug naar Antalya en wel naar waterfeest deel twee. Qua kilometers zou het niet al te ver van het park verwijderd moeten zijn, maar ja er stonden weer nergens bordjes. Het was dan ook een hele klus om deze waterval te vinden. Zelfs na zó’n lange reis waarin we toch al heel wat spoorzoekexcursies gedaan hebben. We dachten hier inmiddels eigenlijk wel ervaringsdeskundigen in te zijn… Maar uiteindelijk is het toch weer gelukt en stonden we er dan toch vlakbij. Van grote hoogte stortte de rivier met de aparte naam ‘stroom van de watermeloen’ zich met donderend geweld de Middellandse Zee in. Kijk, dit is nu wat wij van een beetje waterval verwachten. Gaaf! Hopelijk is de bazaar net zo bruisend als deze waterval. Ik ben benieuwd!