186. Hectisch Antalya

Zo, en nu op naar onze laatste bazaar van dit jaar. Tja ‘zo gezegd’ is niet moeilijk, maar ja, nu de andere helft van het spreekwoord nog. Wat is het verkeer in Antalya toch een doffe ellende. File, file en nog eens file. En tot overmaat van ramp stonden er ook nergens borden. Tel daarbij de gestreste Turkse rijstijl op, vermenigvuldig dit met het aantal inwoners van de stad en dan heb je een heel aardig beeld van de situatie waar wij nu middenin zitten.

Gelukkig is het mooi weer, heeft iedereen zijn of haar raampjes open en wordt er totaal geen afstand gehouden. Hierdoor kon ik de weg nog eens aan een voorbijkomende automobilist vragen. Ook heb ik altijd pen en papier bij de hand, waarop ik dan in grote letters ons reisdoel opschrijf. De mensen schieten vaak in de lach, maar geven je wel hints of rijden je soms zelfs een stukje voor. Maar ja, je weet nooit tot wanneer, want op een gegeven moment gaan ze weer met hun eigen route verder en rijden wij er nog vrolijk achteraan. Heel fijn. Maar na een uitgebreide sightseeing door zo ongeveer alle wijken van Antalya, stonden we vrij plotseling midden in het centrum, pal voor het gemeentehuis. De bewaker ervoor had niet veel te doen (het was zaterdag) en vond het prima dat wij de camper bij hem achter lieten. Nou, wij ook. Wat een plek! Helemaal top!

Na Juul voor de zoveelste keer tevergeefs gebeld te hebben - heerlijk die moderne communicatiemiddelen… - doken we snel de winkelstraten in. Die haast bleek nergens voor nodig, want de winkels sloten pas om 1.00 uur ’s nachts! Echt niet te geloven. Moeten ze bij ons ook maar invoeren. Hoewel de kleding hier zeker niet duur is, hielden wij het al snel voor gezien. Geef ons maar bazaars en het niet-westerse winkelbeeld. Verstand van mode en merken hebben wij toch voor geen ene meter. Nee, dan vond ik mijn cape, die ik zojuist in een stalletje langs de weg kocht, toch echt een heel stuk leuker. Hij was helemaal perfect. Precies wat ik wilde!

Ter voorbereiding op ons rap naderende Westerse leven, hebben we bij de Mac Snack gegeten. Daarna was het weer de hoogste tijd voor een internetcafé, waar we Berry een kaart voor zijn verjaard hebben gestuurd. Ook bleken we mail van Egbert ontvangen te hebben. Hij gaat ons artikel ‘Kans op leven’ op 23 december nóg een keer plaatsen. Ook had hij het e-mailadres van de burgemeester voor ons opgezocht. En zo schreef ik even later mijn eerste mail aan de heer Schmidt. Hopelijk kan hij de wens die we voor Juul en Mehmet hebben in vervulling doen gaan.

Wat ook zeker niet gek was, was dat we hier vannacht wel mochten blijven staan. Midden op hét uitgaansplein van Antalya, wat te vergelijken is met kamperen op de Dam in Amsterdam. Gratis, bewaakt en eersterangs, wat wil je nog meer? Na een minimodeshowtje van en voor onszelf, een spelletje en een glas wijn, wisten wij hierop het antwoord: RUST!

Het geluid uit de cafés, dat aanvankelijk onder de categorie ‘gezellig’ viel, werd naarmate de tijd verstreek toch wel een stukje heftiger. Net toen we besloten om dan maar naar een van die tenten met livemuziek te gaan, hield de muziek op. Behalve dan die van de discoclub ernaast. Tot overmaat van ramp gingen ze er om 1.00 uur (’s nachts dus) nog een paar versterkers bijzetten en wel buiten bij de deur. Dit lawaai, wat in de verste verte niet op muziek leek, zou zeker wel tot 4.00 uur gaan duren. Hoera. Wat een rotherrie. We dreunden de camper zowat uit. En zo besloten we om 1.15 uur nog maar een blokje met de camper om te gaan.

Gelukkig was er een straatje verder (amper 200 meter) niets meer van te horen. Een oase van rust, een chique buurt en veel bewaking. Hier staan we nóg beter! We overwegen zelfs om hier nog maar een dagje langer te blijven. Dan kunnen we niet alleen het toeristische gebied en het oude centrum gaan bekijken, maar ook een tweede poging wagen om de bazaar te vinden. Dat is vandaag niet gelukt. De ene helft van de mensen zegt dat er geen een is en de andere helft wijst ons steeds maar een stukje verder. Onze zolen liggen inmiddels zowat naast onze schoenen, maar de bazaar hebben we nog steeds niet gezien. We zijn benieuwd wat het echte antwoord gaat worden.