187. Een toeristisch dagje

Na het verplaatsen van ons rijdende hotel - wat is reizen op zo’n manier toch geweldig - vielen we al gauw in een diepe slaap. Halverwege de nacht werd Gerard wakker van hard gebonk op het raam boven ons hoofd. Wel gloeiende, wat gaan we nu weer beleven? Het is verdorie 4 uur ’s nachts! Is het iemand van de jandarma, de gewone politie, bewaking, een dronkenlap of een eekhoorn die stoned is. Je weet het in dit land maar nooit!

Na een beetje van de schrik bekomen te zijn, bewoog Gerard heel voorzichtig een miniem stukje van het gordijn en gluurde naar buiten. “Hè, waar zijn we? Lantaarns, palmbomen, een straat? Oh ja, we zijn weg uit Ayas. Maar wie stond er net op onze ruit te beuken?” Stilletjes heeft Gerard ook even door de andere ramen gekeken. Het is trouwens wel fijn voor hem, dat hij zo’n paranoïde vrouw heeft, want de pepperspray staat in ieder geval klaar voor het grijpen en de knuppel ligt ook startklaar bij de deur. Als het aan mij ligt, komt er ook nog een functie op de camper, waardoor we de wanden op 220 Volt of meer kunnen zetten. Dat lijkt me wel een prettig idee.

Maar goed, nu was het zowaar eens loos alarm, dat hadden we ook nog niet meegemaakt. Ik denk stiekem dat Gerard een nachtmerrie had. Misschien wel dat zijn baas langs kwam, of hij eindelijk weer eens aan het werk ging? Wie zal het zeggen? Voorlopig genieten we nog maar even van onze vakantie. Ook vandaag was het nog heerlijk weer. De Hollanders vieren dit weekend Sinterklaas en wij lopen nog in onze korte broeken buiten; ’t is een graad of 26. Niet slecht voor december. Toen we rond de klok van 10.00 uur naar buiten gingen, bleken we aan de rand van een mooi park te staan en vlakbij de oostelijke stadsmuur vanwaar we een goed uitzicht over de oude stad bleken te hebben.

Door het oude Antalya zijn we naar de gezellige haven geslenterd. Tot onze verbazing waren hier veel leuke en sfeervolle straatjes, mooie oude huizen, smalle steegjes, een Franse look en behoorlijk wat palmbomen en bougainville, wat het geheel een heel zuidelijk tintje gaf. En het is ook zo stil. Wij hadden al bijna een paar harnassen besteld uit angst hier zwaar door vele busladingen toeristen onder de voet gelopen te worden. Maar ja, het is een zondag in december. Niet alleen het toeristenseizoen is afgelopen, maar het is ook de dag voor het grote offerfeest. Turkije maakt zich op voor de aankomende vier feestdagen en wij hebben de stad zowat voor onszelf.

Naarmate we dichter bij de haven kwamen, kwamen er meer prulwinkels en werden de verkopers ook opdringeriger. We zijn dat gedrag echt meer dan zat en reageren de laatste tijd dan ook iets feller dan we in het begin van de vakantie deden. Als ik nu “buyurun” (kom binnen) hoor, werkt dat als de beruchte rode lap op een geïrriteerde stier. Eén keer kan ik heus nog wel handlen, maar als ze blijven zeuren word ik toch wel boos en laat ik dat ook goed merken. Tja, dit maakt geen vrienden.

Bij de haven was het gezellig druk. Veel boten lagen aan de kant te wachten op klanten. Hoe de kapiteins ook hun best deden om ons in de boot te krijgen, ze kregen geen grip op ons. Wij gaan nergens meer het schip in, dank je de koekoek! Via de andere kant van het oude centrum zijn we weer terug geslenterd. We vinden het nog steeds moeilijk, dat we Julia en Mehmet achtergelaten hebben, maar vandaag konden we toch weer een beetje genieten. We hebben hier lekker toeristje gespeeld.

Net buiten het centrum kwam er een heel irritant, bedelend jongetje aan, wat niet echt weg wilde gaan. Op een gegeven moment werd ik dit kwalletje zat, pakte hem beet en gooide hem over mijn schouder. “Zo, wij brengen jou wel even naar de jandarma, of wil je toch wel naar huis?” De boodschap was duidelijk en zodra zijn maat 36 de grond raakte, schoot hij als een pijl uit de boog weg. Opgeruimd staat netjes.

Na onze lunch in de camper, gingen we weer op zoek naar de bazaar. Waar ie is, weet men niet. De een zegt hier, de ander zegt daar en een derde zegt dat er helemaal geen bazaar meer is. Wat we gevonden hebben weten we dan ook niet, maar het was een gebied met voldoende winkels en het was hier heerlijk shoppen. Lopende in de korte broek zagen we al kerstversiering (over 2 weken hopen we dit in Duitsland ook te zien, maar dan zal dat met muts en sjaal zijn, ben ik bang voor). Verder veel bananenverkopers, schoenenpoetsers en natuurlijk heel veel opdringerige handelaars.

Naast wat kleding voor onderweg hebben we ook nog een paar bussen pepperspray gekocht. Dit is psychologisch een zeer verantwoorde aankoop, want ik voelde me er meteen een stuk prettiger bij. Kom maar op, mij doe je niets meer. En wee degene, die nog eens ongewenst op bezoek probeert te komen. Die gaat daar echt met tranen in zijn ogen spijt van krijgen. Heel veel spijt!

Op een gegeven moment belandden we nog in een markt. Nou ja, dat was wel een heel groot woord, want kramen waren er amper. De meeste verkopers zaten nog net niet op elkaars schoot op straat. Het geschreeuw was er niet van de lucht. Je hoorde voornamelijk ‘bes lira’ zeggen (5 lira). Vooral Gerard vond het erg leuk om zich hier doorheen te wurmen. Volgende week zullen we dit vast wel missen. “Ik had wel even last van een paar schooiers, maar met de tactieken van vrouwlief, waren deze ‘probleempjes’ weer snel verholpen.”

Na ons 3 sterren diner bij de Mac, één voor het niet zelf boodschappen hoeven doen, één voor het niet afwassen en één omdat we hier eindelijk weer eens iets wat op vlees lijkt ophebben, besloten we om nog een afzakkertje te nemen in een van de vele barretjes om de hoek. En wat denk je? Alles was al om 20.00 uur dicht! Willen we eens een keer naar de kroeg… Nou, dan gaan we nog maar een stukje lopen. Ook vandaag bleken de meeste zaken weer tot 01.00 uur ’s nachts open te zijn. Ongelooflijk, dat dit zelfs op zondagavond zo is! Maar ja, het waren onze winkels echt niet, het waren gewoon afschuwelijke, Westerse blingbling en neon ballententen. We waren dus snel weer in onze woonwagen terug, waar we zelf maar een fles wijn opengetrokken hebben. Onder het genot van een Macedonisch wijntje hebben we stevig geboomd over God, de schepping, reïncarnatie, intentie en de zin van het leven. Maar het heeft niet geholpen, we zijn er nog steeds niet uit.