188. Arme schapen

Onze laatste Turkse vakantiedagen zijn ingegaan en echt alles is vandaag potdicht. Bah, wat ongezellig en onhandig. Gelukkig had de zon geen vrije dag en scheen ze nog net geen put in ons camperdak. Nog één keer zijn we naar de zee geslenterd om ons te koesteren in die heerlijk warme stralen. Tjonge, wat stonden we hier mooi. Wie had dat verwacht: met een camper in hartje Antalya en dan nog én mooi onder de palmbomen in een chique straat, én veilig én zelfs nog rustig ook. Ongelooflijk!

Terwijl heel Europa zich langzaam opmaakt voor het kerstfeest, zijn de Turken druk bezig met de voorbereidingen van hun grote feest: het Kurban Bayramì, oftewel het grote slachtfeest. Dit is het populairste, Islamitische feest van Turkije en het wordt even groots gevierd als ons kerstfeest. Deze Kurban Bayramì is het begin van vier dagen feest, tijdens welke alle winkels en kantoren gesloten zijn. Het dag en nacht levendige en bruisende Turkije ligt dan gewoon compleet stil. Tijdens het feest worden er elk jaar ruim 3 miljoen schapen ritueel (lees barbaars) geslacht. In sommige plaatsen loopt het bloed over de weg.

Dit feest is een herdenking van het offer van Abraham op de berg Moriah. God geeft in dit verhaal aan Abraham de opdracht om zijn geliefde zoon Isaak te offeren. Pas als de jongen op het altaar vastgebonden ligt, prijst God Abraham voor zijn trouw en zorgt hij voor een ram, die in de plaats van Isaak geofferd wordt. In navolging van Abraham offeren de Turken elk jaar ook schapen.

Onderweg naar Side zagen wij overal al geïmproviseerde hokken langs de weg, die volgepropt waren met schapen voor de verkoop. Iedereen die het zich kan permitteren, koopt een dier. Na het morgengebed snijdt het familiehoofd de keel van het schaap door, waarna het ‘gezellig’ gevild en in stukken gesneden wordt met de rest van de familie. Van het vlees bereiden de vrouwen dan een grandioos feestmaal. Een restant wordt geschonken aan de armen. Zo zou het volgens de Koran in ieder geval moeten gaan. In de dagen na het offer worden familieleden bezocht. Hotels zitten rond deze tijd dan ook propvol. Wij zijn dan ook blij dat we een camper hebben.

Vandaag, de dag waarop het feest daadwerkelijk zou beginnen, werden wij wakker van een trommelaar die al zingend het begin van het grote feest aankondigde. Wij waren benieuwd of we er verder nog iets van zouden merken. Dit bleek wel het geval te zijn. Allereerst was het extreem rustig op de weg en was inderdaad echt alles gesloten. Zelfs de meeste hypermarkten, die anders toch van 9.00 uur tot 23.00 uur open zijn, waren hartstikke dicht. Hopelijk is er hier en daar nog een tankstationnetje open want ruimte voor nog een rustdag hebben we niet meer. We móeten voor 12 december het land uit zijn, want daarna geldt ons visum niet meer.

We waren nog maar net onderweg, toen we het eerste net geslachte schaap al in de boom zagen hangen om uit te druppelen. Daarna volgden er nog wel meer van die taferelen. Zit je net lekker aan je broodje gezond, genietend van de zon en de vele met sinaasappels behangen bomen, zie je weer zo’n bloedend dier hangen. Gadver, fijne vreetdagen met z’n allen! Ik heb weer genoeg!

Op een gegeven moment zagen we een gezin, dat nog bezig was met het ontleden en in stukken hakken van een schaap. Hier wilden we eigenlijk wel een foto van voor in ons boek. Ik kon het iets te rood gekleurde tafereeltje echter niet aanzien. De zeilen vol bloed in de container voor me, vond ik al ruim voldoende. Maar bij Gerard speelden de slagersgenen van zijn opa op. Nieuwsgierig pakte hij dan ook zijn camera en liep naar het gezin toe. Zij vonden het hartstikke leuk dat hij langskwam en hij mocht ook wel een stuk uitzoeken. “Hier, neem maar wat!” Maar dit was zelfs Geertje toch teveel. Zeker ook omdat ze er gewoon met hun voeten inzaten en de hygiëne wel heel ver te zoeken was. Hij was ter plekke voor heel even vegetariër geworden. Maar goed, de foto, die hij wilde hebben, had ie in z’n zak. Geef mij dan toch maar liever het kerstfeest. Hoewel? Is dat ook niet een vreet- en familiefeest geworden? Zijn zij wel zo anders als wij ‘beschaafde’ Westerlingen?