189. Oh, kom maar eens kijken

Vandaag was het uitzonderlijk rustig op de weg. Tja, het grote feest duurt vier dagen, dus we hebben het asfalt zo ongeveer voor onszelf. We rijden weer strak langs zee. De kleur is prachtig turkoois en het water wordt langzamerhand steeds ruiger. Het is hier nog mooier dan in Ayas. Een gave, grillige kustlijn en hoog opspattende golven. Het blijft genieten. Ik krijg steeds meer zin in vakantie!

Het is wel een raar gevoel, dat Turkije over een paar dagen voor ons verboden terrein is. Normaal gesproken ga je een land uit, omdat je vakantie voorbij is en niet omdat je visum bijna is verlopen. Je wordt toch eigenlijk gedwongen met spoed op te hoepelen. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt. We zijn toch geen criminelen of zo? Kun je nagaan hoe wanhopige asielzoekers zich moeten voelen!

Omdat het van de week net Sinterklaas geweest was en we onze rijdag even wilden onderbreken, besloten we een tussenstop in Myra te maken. Even kijken of de goedheiligman al terug is. Dit was niet het geval. Ik denk dat de Sint vegetariër is en ook niet tegen die bungelende schapen kan. Hij houdt het vooral bij zoetigheid. Zowel letterlijk als figuurlijk. Voor de heren onder ons: hier bedoel ik romantiek mee.

Het verhaal gaat, dat de heilige Nicolaas, die in de 4e eeuw bisschop van Myra was, erg begaan was met het lot van arme meisjes. In die tijd konden ze niet trouwen als er geen bruidsschat was. Nicolaas gooide in dit soort gevallen dan zakjes munten door een openstaand raam of schoorsteen naar binnen, zodat het feest toch door kon gaan.

Over trouwen gesproken, het Sinterklaas snoepgoed had trouwens ook nog een bijzondere betekenis. Marsepein snoepgoed was aanvankelijk bedoeld als ‘het snoepje dat je aan je geheime liefde geeft’, vergelijkbaar met de valentijnskaart van nu. Ook het speculaasje viel in diezelfde categorie. Als een jongen verliefd was op een meisje, gaf hij haar een ‘speculaasvrijer’. Dus dames, mochten jullie de afgelopen tijd ietsjes aangekomen zijn van de marsepein en de speculaas, weet dan, dat er iets moois achter zit. Tja, en mocht je een taaitaaipop gekregen hebben, dan wordt het tijd voor een goed gesprek of een nieuwe partner. De persoon zou je, volgens de traditie dan, niet echt aardig vinden.

Ja, we zijn hier weer een hoop wijzer geworden. Sinterklaas was dus vegetariër, dol op romantiek en zeker ook een collega-reiziger. Hoe verklaar je anders dat hij vanuit Turkije eerst over land naar Spanje afreist en vandaar met de stoomboot naar Nederland verder gaat? Dan heeft ie intussen toch mooi weer een paar landen kunnen bekijken.

En we weten nu zelfs hoe hij aan zijn pieten is gekomen. Nicolaas, ook een grote kindervriend, had ooit een Ethiopisch weeskind op de slavenmarkt gekocht. Na een tijdje liet hij de jongen, die Piter heette, vrij. Het kind was zo blij, dat hij daarna de dienaar van Nicolaas werd. De eerste Piterman van de goedheiligman. En zo is het gekomen.

We hadden het leuk gevonden, om een glas pepernotenlikeur met hem te drinken, maar ja, hij was dus nog niet terug. Als hij dit jaar nu eens bij Spanje rechtsaf gaat en onder Zuid-Amerika door, kan hij mooi even bij Juul en Mehmet langsgaan. Zij kunnen ook wel een paar zakjes gebruiken.

Omdat hij toch weg was, hebben we de Dom (met zijn begraafplaats) net als twee jaar geleden, maar overgeslagen. We scheurden meteen tussen de eindeloze kassengebieden door naar het oude gedeelte van Myra. Grappig, dat we hier de weg nog wisten. We wilden alleen de antieke, indrukwekkende, Lycische rotsgraven nog een keertje zien bij het theater.

Maar lieve help, wat was het hier in twee jaar tijd veranderd. Toen waren we er in het hoogseizoen, was het goed te doen en niet overdreven duur. Nu was het een van de duurste ‘attracties’ van Turkije. Het was nota bene nog duurder dan het Sumelaklooster! Ook moest je je nu eerst voorbij een lange rij stalletjes zien te worstelen, waar iedereen je de kraam in probeerde te kletsen. Het is overduidelijk: zelfs Sinterklaas voelt zich hier niet meer thuis. Hij zit nu vast heel ergens anders zijn repertoire te herschrijven. Voor de nieuwe stoombootversie heb ik hem vast een handje geholpen:

Zie ginds komt het vliegtuig uit Turkije weer aan.
Ben vluchtend voor ’t offerfeest, ‘k heb niet meegedaan.
Wat schudt toch dat vliegtuig,
’t zal de turbulentie wel zijn.
Ze zeggen dat het niet gevaarlijk is,
maar ´k vind het niet fijn.

Mijn knecht zit te huilen, hij mist nu zijn fiets.
Dat die maan zo dichtbij is, dat vind hij maar niets.
Hij ziet liever bomen,
of zelfs een lekke band
en windkracht tien tegen,
dan vliegen boven ’t land.

Waar zijn wij mee bezig, op deze aardbol.
Moet er echt nóg meer bij, hij is al zo vol.
En maakt het gelukkig?
Voor de meesten geen fluit.
Leef dan liever in liefde,
en deel daarvan uit!