190. De stank- en herrieplek van de Egeïsche Zee

Ook vanmorgen werd ik weer down wakker. Aan de zon lag het echt niet, want die stond weer uitbundig te stralen, maar ik voel me nog heel rot omdat we onze beschermelingen zo kwetsbaar achter hebben moeten laten en we geen idee hebben wanneer en hoe we weer contact zullen hebben. Maar ook dat het einde van onze ultieme vrijheid ons stevig richting grens duwt. Ik kan me helemaal niets meer voorstellen van het leven in Nederland. Alleen dat ik daar weer die zieke ben. Bah!

Vorige week lagen we nog heerlijk op onze banden te dobberen en nu is het al 10 graden kouder! We hebben inmiddels de tolweg bereikt en ik kan je zeggen, dat is vrij heftig na vier maanden eenzame binnenlanden. Dankzij het grote slachtfeest was deze vandaag trouwens én gratis én ook nog eens extreem rustig. Mooi, dan kunnen we lekker snel doorscheuren.

Vrij spontaan - we liggen goed op schema - besloten we de bazaar van de megastad Izmir nog even te bezoeken. Toen we twee jaar geleden in Izmir waren, was het daar ook megamoeilijk parkeren, maar is het ons uiteindelijk bij een bank aan de boulevard gelukt. Vraag me niet hoe mijn geheugen werkt, en wat het precies opslaat, maar dit wist ik nog. We reden er zo naartoe en konden er nog staan ook. Da’s toch mooi. En het is nog een leuke plek ook: strak aan de boulevard met zijn grote palmbomen en uitzicht op de supergrote, hier voor anker liggende zeeschepen. Best gaaf!

Oh ja, op de heenweg hadden we nog een leuk intermezzo met een buschauffeur bij de stoplichten. Er stonden weer eens nergens borden (wat een nieuws) en wij dachten de weg ook redelijk kwijt te zijn. Ik gebaarde naar de chauffeur, dat ik iets wilde vragen, waarop hij het raam opendeed en eruit ging hangen. Tja, zelf hing ik ook al half uit het raam. “Nerede Carsì? Sizi anlamyorum!” Chips, de klemtoon zeker weer ergens gelegd waar deze niet hoort. Maar bij de tweede poging waarbij ik het accent ergens anders deponeerde en wat harder schreeuwde, begreep hij toch dat we naar de bazaar wilde. Met behulp van zijn knipperlichten en vooral veel enthousiaste gebaren bracht hij ons een eind in de goede richting. Leuk! Maar wat een enorme drommen mensen onderweg! Het leken wel olievlekken! Zelfs de kleur was wat dat betreft kloppend.

Izmir wil erg graag de parel van de Egeïsche Zee genoemd worden, maar waar ze die vergelijking vandaan halen? De stad is uiterst levendig, maar foeilelijk, hij barst aan alle kanten uit zijn voegen, heeft ellenlange files en veel smog. Het is hier één grote heksenketel met gigantisch veel herrie. Als je daarbij de gigantische industriegebieden en de grote milieuproblemen optelt, kom je volgens mij toch niet echt bij een kuuroord uit… Ook dit jaar is het ons niet gelukt om het parelgedeelte van Izmir te ontdekken. Maar ja, de ligging is leuk en de stad heeft een bazaarwijk en daar vermaken wij ons altijd wel.

Om 17.00 uur liepen we de stad in waar het al donker en vooral koud was. De handschoenen, mutsen en sjaals moesten er zelfs al aan te pas komen. Help, dit gaat veel te snel! Wij komen vers uit bikiniland! Hoewel er al redelijk wat winkels gesloten waren, was er toch nog heel wat volk op de been. Tjonge, wat een stad. Veel ‘op straat’ verkoop, tig handkarren met maïs en kastanjes en vooral bérgen kleding. Soms zelfs letterlijk.

Om 20.00 reden we het megamierennest Izmir weer uit. Hier willen we echt niet overnachten. We nemen wel een tankstation als we de buitenwijken gepasseerd zijn. Maar dit viel niet mee. Zowel bij het eerste als tweede tankstation mochten we niet staan! Je zou zweren dat we per ongeluk het land al uit waren. Houdt de Turkse gastvrijheid bij Izmir op of zo? Zo zout hebben we het de hele vakantie nog nooit gegeten. Gelukkig bleek het Hollandse gezegde ‘drie maal is scheepsrecht’ ook in Turkije te gelden. Bij nummer drie was overnachten gelukkig weer geen enkel probleem en waren we van harte welkom.