191. Het schip in

Gerard had al weer heel wat kilometers gevreten, toen ik mijn ogen eindelijk open kreeg. Wat een rotweg! Hij hing van kuilen en bochten aan elkaar. Ik werd zowat mijn bed uitgeslingerd! Wat dapper dat al die mensen er met hun honingstalletjes zo vlak langs durven staan. Ze moeten wel heel goed verzekerd zijn.

Gelukkig voor ons was er vandaag (de 3e feestdag) zowaar een Bim open, waar we meteen maar een paar worsten voor onze favoriete broodjes hebben gekocht. Ertegenover bleken ze sneeuwkettingen te verkopen, die we ook nog ergens op moesten duikelen, omdat het in een van de volgende landen verplicht is. En het is ook weer heerlijk weer. Zowat vier (keer mazzel) op een rij. Not bad!

Wat wel gek is, dat we ineens een paar bomen zonder blad zagen. Vaag wisten we nog wel, dat het leven voor deze megatrip uit meerdere seizoenen bestond, maar na 5 maanden hoogzomer, was dat toch wel heel ver weggezakt. Eerst dachten we nog, dat de bomen allemaal dood waren of er een milieuramp gebeurd was, maar later bleek dat koning Winter hier in aantocht was! Wat moet dat met ons buiten Turkije worden? Het gaat zwaar acclimatiseren worden, dat donkerblauwe vermoeden hebben we al wel.

Tot onze verbazing, zagen we zowaar nog een paar kuddes geiten en schapen lopen. Na al dat bloed, dat we vanmorgen op de weg zagen, viel het ons eerlijk gezegd nog reuze mee, dat er nog een paar dieren het feest overleefd hadden. Of zouden deze dieren omgebouwd zijn tot vegetarische modelletjes. Je weet het maar nooit in deze tijd waarin de wereld maakbaar lijkt.

Hoe dichter we Çanakkale naderden, hoe spannender het werd. Zou er met deze feestdagen eigenlijk wel een boot gaan? Zo niet dan hebben we een redelijk groot probleem, want dan moeten we vannacht de hele zee van Marmaris met spoed rondrijden om de grens nog op de valreep te kunnen halen. En de boetes op ‘te laat het land uit’ zijn niet voor de poes.

Om 15.30 uur reden we Çanakkale in. Bij de haven was de slagboom dicht en ook geen enkele activiteit te bekennen. CHIPS!!!!! We kunnen niet overvaren! Hoewel het ons vrij duidelijk leek dat we een probleem hadden, hebben we het toch maar even ergens gevraagd. De man verwees ons door naar het centrum, waarvandaan er misschien nog wél een boot zou gaan. Op hoop van zegen dan maar weer.

Net voor de tweede haven zagen we wéér een Kipa (megasupermarkt). Gelukkig voor ons had deze i.t.t. die van vanmorgen, wel warm eten. Alleen geen tzatziki, maar laat ik dat nu net vanmorgen bij die andere Kipa gekocht hebben. Heel snel nog een blik op de cd’s geworpen, waar ik acuut in shock kwam. Ineens stond ik voor een ‘lege voorkant’ met alleen maar een rode vlinder (mijn ding) met de titel ‘Lonely land’... Precies hoe ik me nu voel. Een van de titels was ‘even if love is a lie...´ Het was gewoon eng om de beelden en woorden te zien, die ik in mijn hoofd en hart heb. Zelfs de muziek was mooi, bleek later. In de cd-hoes stonden de teksten zowel in het Turks als in het Engels. Allemaal heel melancholiek en romantisch. ´t Zal vast en zeker ook wel iets voor Mehmet zijn.

Om 16.45 uur waren we dan bij de tweede haven en bleek de boot al over 20 minuten te gaan. De kassa’s waren eigenlijk al gesloten, maar de meeste Turken zijn niet zo moeilijk (maar wel gestrest). Terwijl Gerard de camper de boot al opreed, rende ik nog rond in het haventje om kaartjes te regelen. De schade bedroeg 35 lira, want ons behoorlijk meeviel. En voor dit geld kunnen we absoluut niet omrijden. Wat een mazzel, dat we nog een boot hadden!

De sfeer op de boot vonden wij mooi en romantisch, maar had ook wel een zwaar melancholiek tintje. Een prachtige zonsondergang en veel bedrijvigheid in de haven qua bootjes en zo. Net als onze vrijheid zakt de zon langzaam maar gestaag in zee. Wanneer zullen we samen weer hier opkomen? Gelukkig wisten we toen nog niet, dat we geen onbetaald verlof gekregen bleken te hebben, maar dat men Gerards vakantiedagen zonder overleg gewoon op min 30 of 40 gezet had. Wat een eikels. Heel fijn…

Na veel glaasjes thee (lekker warm op het koude buitendek), een leuk praatje met een souvenirverkoper en de nodige foto’s reden we om 17.40 uur al weer aan de andere kant van de greppel. Hier was het ontzettend rustig. En heb ik na weken eindelijk de zee eens aan míjn kant van de camper, is het donker. Echt heel grappig.

Om 18.00 uur vonden we al een plekje. Geweldig vroeg voor ons doen, maar op zich een mooie tijd. Onze allerlaatste nacht op Turks grondgebied. En net als de allereerste nacht staan we ook nu weer bij een tankstation. Hopelijk komen er nu echter geen politiewagens met feestverlichting en loeiende sirenes en een paar jeeps met zwaar bewapende, vervelende militairen langs op het moment dat we willen gaan slapen. Wij gooien de tent mooi dicht en doen voor niemand open. Doei!