192. Ik ben je hond niet!

Tja, na een ‘laatste week, laatste weekend en laatste nacht' is dan nu toch echt onze allerlaatste dag in Turkije aangebroken. Dit is wel een vreemd gevoel, want eigenlijk voelen wij ons hier al half ingeburgerd. We spreken al aardig wat woordjes, ik heb twee hoofddoeken, we hebben een klantenkaart van de Migros en we hebben zelfs al Turkse vrienden! Ik weet me nog zó goed te herinneren dat we op 14 juli van huis gingen en drie maanden weg zouden gaan... Voor je gevoel is dat eindeloos! En dan is het ineens toch de laatste dag. Het is net alsof de tijd een geintje met je heeft uitgehaald.

Op deze dag hadden we nog wel het een en ander te doen: stukjes plaatsen, een brief aan Julia en Mehmet uitprinten, op postzegeljacht, de brug bij Uzunköprü bekijken en natuurlijk één van onze favoriete steden in: Edirne. Hier begint en eindigt Turkije voor ons.

Op weg naar Uzunköprü zagen we ineens weer de nodige paard en wagens in het straatbeeld komen. Ook reden er hier behoorlijk wat militairen rond. We bevonden ons duidelijk weer in een grensgebied. Hiep, hiep, hoera.

De jandarma’s waren hier by the way belachelijk streng. Toen we onze camper vlak na de brug op een mooi en handig braakliggend terreintje parkeerden, hoorden we ineens gefluit. Wij voelden ons niet echt aangesproken en liepen door. Nóg harder en aanhoudender gefluit. Bij concert nummer 3 keken we toch eens om ons heen. Waar loopt die hond eigenlijk?

Het bleek een op wacht staande militair te zijn, die met veel machtsvertoon gebaarde, dat wij de camper daar niet mochten laten staan. Hij moest weg en wel nu meteen. “Zet hem maar bij het tankstation!” Nou, dat dachten we toch niet. Dat is dik een kilometer lopen! Ik besloot mijn boze gezicht even te modelleren in een wat vriendelijkere versie en er onschuldig heen te lopen. In mijn gebrekkig maar blijkbaar charmante Turks vertelde ik de asbak, dat wij een foto van die mooie, oude brug wilden maken en dat het maar 5 minuten zou duren.

“Biz istiyoruz yapmak foto eski köprü, lütfen. Bes dakika. Tamam mi?” Hij was waarschijnlijk net zo verbaasd als Gerard. In ieder geval werd de sfeer meteen heel anders. Alsof er een knop omging! En natuurlijk mochten we even een fotootje gaan maken. Maar bah, wat zielig dat fluiten. We zijn toch geen hondjes. We worden alleen wel vaak zo behandeld. Maar wennen doet dit nog steeds niet. Integendeel, het gaat met de week meer kriebelen en borrelen.

De brug waar al het verkeer gewoon overheen mocht, was erg mooi, oud en superlang, maar ja hij heette dan ook niet voor niets Uzunköprü (lange brug). De rivier er onderdoor was zwaar verontreinigd. Het was nog een hele kunst om er een foto van te maken, want we moesten zowat kotsen van de stank en we zagen heel wat dode vissen en een eend drijven. Leuk fabriekje hiernaast trouwens...