193. Edirne

Vroeg in de middag reden we Edirne binnen: de stad waar we al heel wat voetstappen hebben liggen. We vonden het gaaf om hier weer te zijn. Een schitterend spelende violist voor de indrukwekkende Suleyman Moskee, die lag te stralen in de prachtige herfstzon, bracht ons helemaal in de juiste stemming.

Op de ernaast gelegen bazaar hadden de fleurige zomerbroeken plaatsgemaakt voor stapels sjaals, wanten en mutsen. Echt nodig zijn die nog niet. Voor ons gevoel zou dit heel goed een Hollandse zomerdag kunnen zijn. Overal in de tuinen rondom de moskee wordt er dan ook nog volop gepicknickt. Volgens mij is dit echt picknickland nummer 1.

Ook de fotograaf, die we hier 4 maanden geleden ook al zagen lopen, was nog druk in de weer om mensen te verleiden om met een wel heel erg fout kunstbloemensnoer voor de moskee op de foto te gaan. De foto’s die hij maakte, zagen er volgens mijn eigen reisfotograaf niet uit. Een overduidelijk geval van slaapverwekkend saai. Gaap.

Hoewel we nu al voor de vierde keer in Edirne zijn, kennen we de stad nog echt niet helemaal. Hij is erg aan verandering onderhevig. Nu bleken ze deze zomer weer een fonteinmanie gehad te hebben. Ze hadden er minstens drie bijgebouwd! Dit vinden wij echter een goede aanwinst voor de stad, waar het altijd zo warm is.

Hoewel er op straat nog heel wat handkarren te zien zijn, wordt het straatbeeld toch steeds moderner. Wat een paar jaar geleden nog een stoffig, echt Turks straatje was, is nu een brede, autovrije winkelpromenade geworden. Ai! Leuk voor hen, maar niet voor ons. Geef ons die oude versie maar. Het verbaast ons trouwens iedere keer weer, dat deze stad, die maar 10 kilometer van de grens met Griekenland ligt, al meteen zo 200% Turks is. Door zijn vele prachtige moskeeën en bazaars vinden wij Edirne toch wel een van de mooiste steden van Turkije.

Omdat we aan het begin van deze vakantie in Edirne nogal wat last van wel heel extreem brutale zigeuners hadden, liep ik aanvankelijk niet heel relaxt. Ik was dan ook reuze blij om zo’n je-weet-wel-flesje in mijn zak te voelen zitten. Maar wat jammer, dat de zigeuners nu ook al in Turkije zijn. Het is in het algemeen echt heel vervelend volk en dan zeg ik het nog keurig.

Inmiddels had de zon plaatsgemaakt voor een mooie en laaghangende volle maan. Het was de hoogste tijd om de moskee in te gaan. Leuk voor ons, dat er net nog een dienst aan de gang was. Wij hebben echter onze eigen ceremonie gehouden. Met weemoed namen we afscheid. Over een paar uur is Turkije voorlopig weer verleden tijd. Jammer.

Nu krijgen we elke dag dat irritante grensgedoe weer. Hopelijk vallen de controles een beetje mee. Misschien is het wel een goed idee om ons vanavond maar heel veel moed in te gaan drinken... Sowieso wel een goed plan, want ik geloof dat ik nu al Turkije-afkickverschijnselen heb. Of wordt het een irritante, ordinaire Hollandse griep? Pa zou zeggen, neem maar een borrel, dat ontsmet goed!