194. De grenzenhindernisbaan is begonnen

Vakantie is geweldig, maar al die fijne grenzen onderweg? Nee, da’s toch wat minder. Nu hoor ik mijn vader al zeggen: “Vind je ’t gek als je naar zulke apenlanden gaat!”. Een lichte vorm van stress heb ik dan ook al wel te pakken. Vanaf nu hebben we elke dag dat irritante grensgedoe weer, we spreken geen Macedonisch, Servisch, en weet ik wat nog meer en we zitten echt worst- en worstvol. Gerard zit er niet mee, hij vindt het wel een sport met al zijn verstopte flessen drank. Leuk zo’n vent! Volgende keer ga ik mooi met het vliegtuig terug.

Omdat het al een eeuwigheid geleden was, dat we in Griekenland geweest waren, besloten we dit keer niet via Bulgarije het land uit te gaan. En bovendien hadden we gehoord, dat het bij de grensovergang Alexandropolis meestal niet zo lang duurt. En dus scheurden wij in het donker richting Yunanistan.

(door Gerard)
Om 20.40 kwamen we daar aan. Maantje schatte in dat het hier fluitend zou gaan. Nou daar heeft ze helemaal gelijk in gehad. Het Turkse gedeelte bestond uit 4 hokjes en in 10 minuten tijd had ze dit allemaal afgewerkt. Vriendelijk begroette ze de beambten. Alles was tsjok (veel, erg) wat de klok sloeg. Tsjok güzel, tsjok as en tsjok javas. (Ja, Turkije is heel mooi, ik spreek heel weinig Turks en we rijden erg langzaam). En een lol dat ze hadden! Ha, maar wij ook, want we gingen er gesmeerd doorheen. Ze keken niet eens in de camper! We hopen, dat het overal zo gaat!

Het Griekse grensstuk bestond uit 3 hokjes. En deze hindernisbaan namen we ook in 10 minuten. Nou ja, we? Geri blijft prinsheerlijk binnenzitten, geeft mij de stapels papieren en zegt heel charmant: “Schat, wat kun jij dat toch altijd goed!” Hier wilden ze echter wel even binnen kijken. Heb je met veel moeite de deur open gekregen (er ligt van alles voor), steken ze alleen hun hoofd naar binnen. Even snuffelen of het er naar sigaretten en whisky ruikt. Ze zagen al die troep liggen, en hadden acuut geen behoefte meer om verder naar binnen te komen. Alleen moesten we de koelkast even opendoen. En daar lag niets dubieus in. Zelfs geen stuk Hollandse kaas meer.

Tja, als we wat mee smokkelen, dan toch echt niet in de koelkast. We hebben onze geheime plekjes wel! Maar dat komt pas in Macedonië aan bod. Al met al verliep het grensgebeuren geweldig snel. Zeker als ik aan het grensgedoe Turkije-uit van twee jaar geleden denk.

Wat een ellende was dat 2 jaar geleden. Toen vonden we Turkije ook geweldig, maar het land uit was een ramp. Bij de controle van de paspoorten konden ze onze gegevens niet terugvinden. 'Computerstoring' werd ons verteld. Blijkbaar worden de gegevens bij binnenkomst in het land digitaal opgeslagen. Na lange tijd ontdekten ze wel onze namen, maar niet de camper. Deze bleek ineens een ander kenteken te hebben. Eén letter was er verkeerd ingevoerd toen we het land ingingen.
Leg dan maar eens uit dat zíj de fout gemaakt hebben en het wél onze camper is. Ondertussen werden wij naar een terreintje voor ‘foute gasten’ gedirigeerd.

Op een gegeven moment, na tig keer van het kastje naar de muur gestuurd te zijn, zag ik Gerard bij een lichtelijk dubieus uitziende man instappen. Hé, waar gaat dat heen in die pooierbak? Maar na 3 uur kwam Gerard het terrein gelukkig weer op lopen. Hij had permissie van een hoge pief gekregen om toch het land uit te mogen. Mét camper! Maar wat duurde het allemaal oneindig lang. Kilometers wachtende auto’s, bomvol met mensen en koffers, die zo gaar als boter uit hun raampjes hingen. Nee, wij hadden niet echt zin in die grens.

Nee, dan verliep het grensgedoe dit jaar een stuk beter. Dus mensen, als je met de auto naar Turkije gaat (maar wie is er zo gek?), ga dan over de kleine grensovergang bij Alexandropolis! Of neem een royaal gevulde picknickmand en een flinke deken mee!

Een plekje vinden om te overnachten, bleek hier in Griekenland nog een hele klus te zijn. Wij zijn gewend dat we om de 300 meter een tankstation passeren en dan 95% kans hebben er te mogen overnachten. Maar in Griekenland ging die vlieger helaas niet op. Na een kitscherige sightseeing bij nacht vonden we na heel lang zoeken uiteindelijk de boulevard van Alexandropolis. Daar was een grote parkeerplaats, waar we vast wel zouden kunnen overnachten. Gerard ging aan de overkant bij het hotel wel even poolshoogte nemen.

(Gerard neemt de pen over)
Tjonge, wat aardig dat ze de loper voor me uitgelegd hebben. 't Voelt wel goed, eigenlijk. Zo, een portier? En wat ziet hij er gelikt uit. En wat rijden hier superdure auto’s; daar kun je in Turkije toch een leuk huis voor kopen. En dan de mensen, die er uitstappen. Superchique kleding, dik in de make-up en naar de laatste haarmode gekleurd, gekruld en geknipt. Loop ik daar in mijn korte broek, een oude trui aan en op inmiddels half versleten bergschoenen. Een beetje zwerver ben ik toch wel geworden. En tja, en over m’n haar zullen we het maar niet hebben... Nou ja, welk haar eigenlijk?

Na lang zoeken had ik eindelijk iemand van het hotel gevonden. De man sprak echter geen woord Engels en dus moest ik er met mijn Griekse woordenboekje aan de gang. Wat een omschakeling. En wat een hopeloos gedoe. Ik vond ineens, dat ik toch best al heel wat Turkse woorden wist.

Maar goed, na veel gedoe begrepen we elkaar en mochten wij wel op de parkeerplaats blijven slapen. Toen ik wegliep, zag ik ineens een bord waarop stond dat dit hotel maar liefst vijf sterren had. Tja, daar had ik eigenlijk zo half en half toch wel een licht donkerblauw vermoeden van gekregen.

(en weer terug naar Manuela)
De parkeerplaats waar wij op staan, haalt hooguit één sterretje, en dan ook nog een kleintje. En die is voor het feit dat we recht staan. Maar verder? We staan strak langs de weg en het is een hangplek voor zeer lawaaierige jongelui, die ook nog eens een voetbal meegenomen hebben. Hopelijk bombarderen ze ons niet tot doelwit. We gaan vannacht niet unplugged (zonder oordopjes), dat moge duidelijk zijn.