195. Cultuurshock

Mede dankzij de oordopjes, maar nog meer door de cognac hadden we nog licht redelijk geslapen op de herrieparkeerplaats. Gelukkig was het vannacht niet zo koud. Wel heel onrustig: veel patsers en bijpassend hoog blond volume. Ik heb de hele ochtend in bed gelegen. Wat was ik moe! Het voelt ook heel vreemd om niet meer in Turkije te zijn. Als je op je gevoel afgaat, kun je het ook niet geloven, maar zodra je naar buiten kijkt, is alle twijfel weg. Terwijl ik een leuk gesprek met Mien had, was Gerard op zoek naar postzegels en yoghurt gegaan. Alles bleek hier minstens twee keer zo duur als in Turkije te zijn. Help!

Voor de vorm probeerden we onze Turkse vrienden voor de zoveelste keer te bereiken. Hé, Mehmet nam op! Helaas moest hij net de bus in en moesten we het over een paar minuten nog maar een keer proberen. Na veel pogingen kregen we hem weer aan de lijn. Juul was thuis en alles was in orde, maar ja, dat zegt hij altijd.

Het was al middag toen we eindelijk zo ver waren, dat we weer een stukje konden gaan rijden. Het weer is depri en we leveren vanaf ons vertrek uit Ayas enkele graden per dag in. Ai, dat gaat helemaal niet goed. Als het zo door gaat krijgen we nog ergens sneeuw.

Maar tjonge, wat een mooie wegen hier en ze liggen nog waterpas ook! De bermen zien er strak en schoon uit. Geen getoeter en geen mensen die van alles aan het doen zijn. Geen rommel, veel minder en kleinere tankstations, geen hoofddoekjes, lange onderbroeken en wijde bloemetjesrokken meer. Er lopen zelfs geen dieren meer langs de weg. Wat gek? Het is hier echt een dooie boel.

Ook zijn er geen jandarma’s meer en zijn de moskeeën ingeruild voor kerken. We hebben net zelfs al een Lidl gezien! Het regent (en dát zijn we al helemaal niet meer gewend) en de thermometer wijst nog maar met veel moeite 10 graden aan. En dan overal die gekke letters. Dat fijne, cryptische cyrillische schrift waar we helemaal niets meer van bakken. Chips, gisteren helemaal vergeten om die rotletters weer even te leren, die na 4 maanden toch weer dik onder het hersenstof bleken te zitten.

En zo zie je het schapenbloed nog over de weg lopen en zo rij je een stad in (Alexandropolis) waar elk gebouw uitbundig versierd is met kerstverlichting in alle kleuren van de regenboog. En waar je ook kijkt, overal zie je opblaas-Kerstmannen. De een nog wanstaltiger dan de andere. Waar zijn we in hemelsnaam terecht gekomen?

We voelen ons zwaar ontheemd. We kunnen geen enkel bord lezen en niets aan de mensen vragen. Na 'kalimera' en 'kalispera' (goedemiddag en goedenavond) houdt het vrij snel op. Tjonge, wat zijn wij gedesoriënteerd. Hoe vreselijk moet een asielzoeker zich wel voelen in een nieuw land? Wij weten nog, dat we ergens (maar nog heel ver weg) een huis hebben staan en dat wij vrijwillig zijn vertrokken. Maar zij?

Het moge duidelijk zijn. Wij hebben in deze strakke straten, die weliswaar schoon maar zeker ook levenloos zijn, een dijk van een cultuurshock te pakken. En dan hebben we het nog niet eens over de prijzen, waar we stijl van achterover sloegen. Kortom, wij missen Turkije nu al!