196. Xanthi

Net als de vorige nacht was ook deze geen succes. Ik werd geradbraakt wakker en voelde me alleen nog maar zieker worden. En mijn hoofdpijn was écht niet voor beginners! Gerard was al bang, dat we vandaag niet verder konden reizen. Maar zodra we de gordijntjes opengeschoven hadden, haalde ik opgelucht adem. “Kijk, daar staat de boosdoener!” Toen we gisterenmiddag hier aankwamen was het al bijna donker en hadden we dan ook de hoogspanningsmast niet gezien. En laat ik daar nu absoluut niet tegen kunnen. We gingen dan ook zo snel mogelijk weg en ik knapte met de minuut op.

Vandaag zou er een grote, levendige markt in Xanthi moeten zijn, waar Grieken, Pomaken en Turken gezellig naast elkaar werken en leven. En zo hoort het ook. Onderweg zagen we ontzettend veel miniatuurkapelletjes langs de weg staan, die naar dodelijke ongelukken verwijzen. Het is ons helemaal duidelijk: de Grieken zijn nog steeds een gevaar op de weg. Dat was tien jaar geleden ook al zo. In de bergen reden we niet op de borden, maar op de kapelletjes qua veiligheid.

Net als in alle andere landen staan hier ook verkeersborden voor ‘verboden te parkeren’ of zelfs ‘verboden te stoppen’. In Turkije vallen deze borden meer onder het kopje straatdecoratie. Als er verboden te parkeren staat, maakt dat in 95% van de gevallen helemaal niets uit. Alleen bij ‘verboden te stoppen’ moet je niet al te lang blijven staan. Maar hier in Griekenland moet je de borden weer heel letterlijk nemen en is het parkeren van je auto (en zeker een camper) een bezoeking. Als het je dan ook lukt, valt het meteen onder de categorie kunst.

Zo ook in Xanthi. Wat een ongelofelijke rotstad. Eén grote mierenhoop van nog net niet over elkaar heen schuivende auto’s, die zich door veel te smalle straatjes proberen te wurmen. Er was nergens een plekje te vinden. Zelfs keren behoorde hier niet tot de mogelijkheden, waardoor we wel een keer of drie Xanthi vanuit de camper hebben kunnen bekijken. Bah, wat worstvol. ’t Is dat we een dag hebben gewacht om de markt vandaag te kunnen zien, anders waren we al lang doorgereden.

Maar uiteindelijk - de markt was al zowat afgelopen - vonden we met veel hangen en wurgen een plekje. Hiervoor moesten we door een ultrasmal straatje, dat ook nog eens dwars over de markt ging. Je wilt niet weten hoe dit reed. Het voordeel was echter dat we, zelfs als we geen plek zouden vinden, nu toch vast een deel van de markt gezien hadden.

De markt was bijzonder groot en superdruk. Behalve de geijkte groenten-, fruit- en kledingstalletjes werden er ook kippen verkocht, die ter plekke voor je onthoofd werden. Wat verderop was een man dubieuze cocktails aan het mixen en toen hij hoorde dat wij uit Holland kwamen, begon hij spontaan de voetbaluitslagen van een paar waarschijnlijk belangrijke wedstrijden voor te lezen. Zijn buurman had allemaal onschuldig ogende flessen voor zich staan. Waarschijnlijk had hij in een schuurtje zelf een vat raki gestookt. Nou, daar hebben we voorlopig onze buiken van vol.

De markt liep al aardig op zijn eindje toen wij er eindelijk liepen, maar een uur later was het echt een vreselijke plaats. Het gebied was gedegradeerd tot een grote vuilnisbelt. Er lagen tientallen kilo’s plastic en karton op straat. Het was gewoon gênant om te zien. Hoe kun je zoiets nu doen? Ruim je rotzooi toch gewoon op. Ons motto is: als je het vol mee van huis kunt nemen, dan kan het ook leeg mee terug!

Op de markt liepen opvallend veel zigeuners, waar wij aanvankelijk nogal van schrokken. Maar gelukkig deden ze ons niets. Alleen al de uitstraling van een flesje pepperspray in mijn tas doet blijkbaar al wonderen. Of zouden de zigeuners in Griekenland soms een integratiecursus of heropvoedingsproject hebben moeten doen?

De markt was niet zo leuk als we hadden voorgesteld. De kerk in het centrum was helaas dicht. Wel waren er aan de buitenkant een aantal mooie mozaïeken te zien. Verder had het hier allemaal niet veel om het lijf, dus al vrij snel – zeker voor ons doen – reden we de stad weer uit. We gaan morgen nog één keer een Griekse stad bezoeken en als het daar ook niet leuk is, zijn wij waarschijnlijk morgen Griekenland weer uit. “Macedonski, here we come!”