211. Laatste kruimels van de overheerlijke taart

Leuk zo’n bonte avond, maar hierdoor waren we helaas wel door de wekker heen geslapen en werden we pas om 10.00 uur wakker. En keurig volgens het ‘madeliefjessysteem’ was ik vandaag weer niet ziek. Gelukkig! Na het snelle ontbijt namen we afscheid van de nachtuilen Ruth en Wolfgang, die ook nog niet al te lang uit de veren waren.

Hilgert bleek toch niet zo’n gat te zijn als we dachten. Aldi, Lidl, Netto... het zat er allemaal. Onze kerstboodschappen waren dit jaar zeer bescheiden: alleen een gewoon bruinbrood en wat yoghurt. We zijn toch de hele Kerst onder de pannen en hoeven wat dat betreft alleen onze voordeur maar te halen.

De lucht is hartstikke grijs en het is mistig. Precies zoals wij onze thuiskomst dus zien. Gelukkig was het wel droog en het rijdt ook goed door. Zeker ook omdat er nauwelijks vrachtverkeer is. We kunnen het ons absoluut niet voorstellen, dat we morgen niet meer in de camper leven. Ons geliefde vrijheidsoord weer ingewisseld is voor een saai leven op een en dezelfde plek met al die ‘fijne’ asociale buren om ons heen. GADVER! En tot overmaat van ramp moet ik na het weekend mijn soulmate weer voor heel erg lang bij zijn baas inleveren, waar ik al helemáál al niet vrolijk van word.

Nog één keer onderweg lunchen en een spelletje doen. De laatste uurtjes in ons ‘home-sweet-home’ zijn nog maar op een hand te tellen en lopen als zand tussen onze vingers door. Om 16.00 uur reden we Nederland binnen en het was meteen bingo: FILE! Hoewel we dit een half jaar niet gehad hadden, voelde het toch direct weer vertrouwd aan. Meer moeite had ik met het feit dat we zoveel Nederlanders zagen rijden. In heel onze vakantie hebben we er maar een handjevol gezien. En nu alleen maar! De ervaring leert, dat ik me hier nog wel een week of drie over zal verbazen.

Om precies 18.00 uur waren we in Woerden. Voordat we naar huis gingen, reden we eerst bij Diny, een lieve vriendin en grote fan van onze reisverhalen langs. Gelukkig was ze thuis. Ze was stomverbaasd om ons voor de deur te zien. Hartelijk als ze is, nodigde ze ons meteen binnen. Ze was bang dat we inmiddels wel aan een inburgeringscursus toe zouden zijn. Tja, dat denken wij zelf ook wel.

Daarna weer een stukje verder Woerden in. We reden langs ons huis en hadden totaal geen zin om naar binnen te gaan en zo reden we enthousiast door naar Zegveld. Nu willen we iedereen zien ook. Getooid met kerstmutsen slopen we het terrein bij mijn ouders op. Pappie stond buiten en was zichtbaar ontzettend blij om ons weer te zien. Nou, dat was geheel wederzijds!

Zodra we de keuken inliepen was het eigenlijk net alsof we helemaal niet weggeweest waren en dat gevoel had mammie ook. Tijd is maar een raar en ingewikkeld iets. Tijdens de soep werden we flink bijgepraat. We hoorden dat het in Nederland al maanden crisis is en ook daarbuiten. Vele ontslagen, bedrijven die over de kop gaan. Overal ellende. We begrepen eindelijk waar Julia en Mehmet het al die tijd over hadden. Wij snapten daar al niets van hun verhalen over Holland en crisis. We hebben zo te horen veel gemist. Of misschien ook juist wel helemaal niet.

En zo heb je je levenlang alleen 3 broers die altijd beweren dat hun schoonmoeder geen kinderen kan krijgen en dan kom je terug van vakantie en heb je er twee schoonzussen bij. Gaaf! Berry was een paar weken geleden gaan samenwonen met Sabina en Arjan en Heidi hadden intussen een huis gekocht en waren druk bezig met een megaverbouwing.

Tja, en na ons ook hier helemaal op de hoogte gebracht te laten hebben, werd het toch echt de hoogste tijd om de allerlaatste stap te gaan nemen. We gaan nu echt naar ons eigen huis. We baalden eigenlijk dat we in een niet al te aangekleed, kaal huis met de Kerst zouden moeten zitten, maar hier bleken we de plank goed mis te slaan.

De entree was verpletterend en dan bedoelen we niet de ruim twee meter hoge stapel post. Overal stonden planten, kaarsen, een grote mand met lekkere dingen, lieve kaarten, kerststukjes, een grote mat met WELKOM, en als klap op de vuurpijl een prachtige kerstboom, waarvan de verlichting brandde. Wauw, wat een ontzettend ontroerende, mooie verrassing. We voelden ons heel welkom. Het waren de laatste kruimels van de taart, maar ze smaakten verrukkelijk!