210. Op bezoek bij ‘Hans en Grietje’

Naar welk land we ook gaan, onze eerste en laatste nacht van een reis staan we vrijwel altijd in Aschaffenburg. Tot onze verbazing, zeg maar gerust shock was het er stampvol!? Wat doen al die mensen hier zo eind december? Er is geen zon, geen sneeuw? En dan ook nog met zijn allen ‘gezellig’ dicht op elkaar? Zo zout hebben we het de hele reis nog niet gegeten. Zelfs niet midden in het hoogseizoen!

Terwijl Gerard een ketel water opzette om zich te gaan wassen, probeerde ik mijn ogen open te krijgen, wat niet echt meeviel. Het woord ‘geradbraakt’ dekte nog het meest de lading. Het lijkt wel alsof mijn gezondheid in een tafereeltje met een madeliefje is beland. Je weet wel: zittend in het gras op een zwoele zomerdag en jezelf een brandende vraag stellen en dan bij ieder blaadje de antwoorden ja en nee afwisselen totdat er niets meer aanzit. Vroeger was het dan vaak: is hij wel verliefd, is hij niet verliefd, is hij wel, is hij niet, wel, niet en zo door totdat je het ‘juiste’ antwoord had. Al dagen is het antwoord de ene dag volmondig ja en de andere dag weer nee. En vandaag is het dus weer drie keer niets.

Na nog wat rond gesjokt te hebben in een heuse hypermarkt, waar je zowat met een Smartauto over de ellenlange winkelpaden kon scheuren, reden we om 15.30 uur het plaatsje Hilgert binnen.

Op onze vorige Turkije-reis hadden we twee bijzonder avontuurlijke en hele aardige mensen ontmoet met wie we nog steeds bescheiden contact hadden. Eigenlijk zouden we deze reis ergens in Turkije afspreken, maar onze mobiels konden elkaar niet bereiken. Tot gisteren dan. Ze bleken net een uurtje thuis te zijn (van hun wereldreis) en vonden het heel erg leuk, dat we belden. We spraken af om morgenmiddag thee bij hen te komen drinken.

Gelukkig voor ons kwam Wolfgang ons in het dorp oppikken. De ontvangst was meer dan hartelijk. Ze bleken in een groot huis te wonen en een dito hond te hebben, maar volgens mij hebben alle Duitsers (zeker met camper) deze combinatie. Het grote huis aan de rand van het bos deed ons qua sfeer en inrichting wel wat aan het sprookje van ‘Hans en Grietje’ denken. Alleen was de heks hier niet aanwezig, maar vertolkten twee uiterst sympathieke wereldreizigers de hoofdrollen.

De ontzettend uitgebreide theetafel was net een drielandenpunt: Turkse thee in een echte samovar (twee theepotten op elkaar), originele lokum en baklava, de echte Duitse supertaarten en tenslotte een stel Hollandse gasten. Al met al vonden wij het zelf een bijzonder geslaagde combinatie.

Hoewel de taarten net uit de oven kwamen, moesten ze blijkbaar toch op. Gerard heeft maar liefst vier stukken op! Het lijkt erop alsof ze mijn ‘Hansje’ vet wilden mesten. Gelukkig hielpen ze zelf ook enthousiast mee om de theetafel op deze manier weer leeg te krijgen. Intussen kletsten we druk bij. Je kunt het zo gek niet bedenken of we hebben het er wel over gehad. Via het onderwerp reizen, doorliepen we de stadia politiek, de EU, Julia en Mehmet, de Turkse tenenkrommende bureaucratie, de campers, hobby’s, elkaars gezondheid, bachbloesems, homeopathie, Reiki, astrologie, muziek, God en het geloof, werk, de toekomst van Europa, psychologie, dierenleed, hun dochter, ons gebrek eraan, hun kleindochter. Tja, waar hebben we het eigenlijk niet over gehad?

We waren van plan om een uurtje te blijven, en dan nog een stukje te gaan rijden. Rond de klok van 18.00 uur hebben we nog een aantal serieuze pogingen gedaan om te vertrekken, maar die zijn allemaal ruim voor de voordeur mislukt. “Nu zijn jullie hier en jullie kunnen best een vorkje meeprikken.” Het leek er verdacht veel op, dat we niet veel keus hadden en we bleven dus maar braaf zitten. Ruth verdween intussen in de keuken om een paar pizza’s te gaan bakken. Ai, het sprookje blijft kloppen. Nu staat de oven in het smikkelhuisje ook al aan... Omdat ontsnappen met die grote hond voor de deur toch niet lukte, kletsten wij gezellig een poosje verder met Wolfgang, de boswachter. Het verbaasde ons na de fantastische koffietafel al helemaal niet meer dat de pizza’s perfect waren en de wijn meer dan fantastisch. Ze gaan hier overduidelijk niet voor half werk.

Ruth bleek behalve reizen, astrologie, koken en bakken, tuinieren en nog veel meer dingen ook nog te schilderen en piano te spelen. En dat haar eigen modezaak een groot succes was, waardoor ze vroeg (en gelijk met Wolfgang) kon stoppen en twee vakantiehuisjes in Turkije kon kopen, verbaasde ons inmiddels al lang niet meer. Gelukkig zit er geen greintje arrogantie of wat dan ook bij. Ze zijn gewoon heel enthousiast en geven zich vol overgave over aan het leven en alles wat het te bieden heeft. Alleen Turks, dat spreken ze nog niet echt. Ze wilden dat zij het zo konden als wij Duits. En dat terwijl we toch regelmatig een woord niet wisten. Laat staan dat alle naamvallen op de goede plek lagen.

Ineens hoorden we een vreemd geluid. Het leek wel op een klok. Maar waarom bleef dat ding toch zo lang slaan? Het zal wel een van hun vele verzamelobjecten zijn, die een beetje van slag is. Maar nee. Het bleek ineens toch echt 00.00 uur te zijn. Oh jongens, over exact 24 uur is het Kerst en wij zijn nog niet eens in Holland. Laat staan thuis!

We besloten om maar gewoon hier in de straat te blijven staan. Ik was totaal verrot, had al uren flinke keel- en hoofdpijn en koorts. Ze moesten eens weten hoe beroerd ik me voelde. Alleen met heel veel wilskracht en paracetamollen kon ik overeind blijven zitten. Wat dat betreft was ik liever even in het sprookje van Doornroosje terecht gekomen: kon ik tenminste een poosje uitrusten. Maar ondanks mijn zwaar saboterende lichaam, had ik nergens spijt van. Het was een ontzettend leuke dag geweest. Iets langer dan gepland (we wilden eigenlijk maar een uurtje gaan), maar zeker de moeite waard. Ik was trouwens blij dat we wijn en chocola meegebracht hadden voor hen.

De overgang van het warme boswachtershuis naar onze koele camper was enorm. Echt niet grappig meer. Met een fles drank en een reep chocola zijn we snel onder de stapel slaapzakken en dekens gekropen. Doodmoe, blij om de geweldige avond maar toch ook wel wat verdrietig. Dit wordt onze laatste nacht. Alle reserves zijn nu echt op en morgen moeten we rijden tot we thuis zijn. Snik. Ik heb er best veel moeite mee. Dit is niet alleen het afsluiten van een reis, maar meer nog van een manier van leven. De bonte vlinder moet helaas weer terug in de cocon.