209. Leve de vrijheid!

Vandaag is Juul jarig. Enthousiast hebben we dan ook even ‘happy birthday’ geoefend met fluit en gezang. Helaas kregen we geen verbinding met onze adoptiefamilie. Dan gaan we eerst maar weer eens kilometers maken. Gelukkig ben ik niet ziek geworden, waar ik wel bang voor was. Gisterenavond was ik zó beroerd: keelpijn, hoofdpijn, buikpijn, koorts, overal spierpijn en een vette koortslip. Maar de superstoot vitamine C en de Crap Apple hebben hun werk blijkbaar goed gedaan.

Net als gisteren hebben we ook vandaag bij de Mac gegeten. We zouden haast nog afkickverschijnselen van de groenten krijgen. Ook vandaag viel de regen weer met bakken uit de lucht, maar net voor Würzburg werd het droog. Dat was niet gek, want hier wilden we graag even rondlopen.

Op de heenweg, lang, lang geleden, was dit onze eerste excursie. Toen was het nog zo bloedheet en lagen we binnen no-time op apengapen in de vrolijke Biergarten. Maar vandaag is het er zeker 30 �C koeler en naar de Biergarten van het paleis is het toch echt veel te ver lopen. Tegen de tijd dat we dat theoretisch gezien zouden kunnen halen, zijn onze handen en voeten al lang bevroren.

Het was nog een hele kunst om de stad in te kunnen, want we konden niet echt een plekje voor de camper vinden. De stad viel ons tegen en dan met name de kerstmarkt. Alles was vreselijk kitsch en stervensduur. Nee, hier werden we niet echt heel blij van.

We besloten eerst maar eens een flinke kaars voor de jarige Juul te kopen en in de grote kerk te gaan branden. Hopelijk wordt het een wat beter jaar voor haar en Mehmet. Helaas werd er op het strand in Ayas nog steeds niet opgenomen door de jarige en konden we dit haar nog niet toewensen. Maar goed, wij gaan met onze gedachten vanuit Ayas weer terug naar Würzburg.

Op een gegeven moment liepen we langs een kraam, die vol met (half) edelstenen lag. Hier wilden we wel eens kijken.

Wij: “Heeft u ook obsidiaan?” (het gesteente wat we in Turkije gevonden hadden)
Hij: “Jawel. Regenboog of sneeuwvlok?”
Wij: “Eigenlijk de gewone, of de mahonie. “
Hij: “Mahonie? Die bestaat volgens mij niet.”
Wij: “Ja, dat is die steen waar bruine strepen door zitten.”
Hij: “Bestaat niet, hoe kom je daarbij?”
Wij: “Nou, die hebben we in Turkije gezien. Zal ik even een stuk gaan halen?”
Hij: “Wat!? Een stuk gaan halen? Hoe bedoel je?”
Wij: “Nou, wij zijn hier met de camper en net op de terugweg naar huis. We komen dus rechtstreeks vanuit Turkije.”
Hij: “Maar hoe heb je het dan al die grenzen over gekregen?”
Wij: “Nou, gewoon. Het ligt in de camper en niemand heeft het gevonden. Alleen in Servië deden ze een beetje moeilijk.”
Hij: “Nee, dit menen jullie niet! Als iemand het herkent had, waren jullie meteen voor maanden de bak in gegaan!“

Oeps, en dan weet die stenenboer nog niet eens dat het niet om slechts één enkel stuk, maar om tassen vol ging... We hebben meer dan 100 kilo... Lieve help, maar goed dat we het niet wisten, want anders was ik van de stress bij de grenscontroles vast de hele camper door gestuiterd. Ik ben dan ook erg blij dat we alleen de Duits-Nederlandse grens nog maar hoeven te passeren. En dat is toch een typisch gevalletje ‘appeltje-eitje’.

Lichtelijk geschrokken, maar toch ook wel met twinkelende oogjes (dat hebben wij weer...) besloten we dan toch onze veilige bijna-thuiskomst nog even met een asociaal duur glas glühwein te gaan vieren. Leve de vrijheid!