208. Alweer een landje dichterbij

Na een tamelijk koude nacht schoven we heel voorzichtig de gordijntjes open. Vol spanning keken we elkaar aan. Zouden we weg kunnen of zijn we vannacht hopeloos ingesneeuwd? Rijden we door of gaan we een iglo bouwen?

Een iglo bouwen had wel gekund, maar omdat er zelfs op de parkeerplaats gestrooid en vooral ook goed sneeuw geschoven was, konden we redelijk gemakkelijk weg. Eigenlijk wel jammer, ik vond het wel wat hebben zo midden in de sneeuw. Een paar dagen vast zitten had ik qua sneeuw dan ook helemaal niet erg gevonden. Kaarsjes aan, sneeuwballengevechten, inpeperen, daarna lekker onder een stapel dekens met een grote beker warme chocomelk. Mmm, er zijn zat ergere dingen.

Maar ja, dan komen we niet voor de Kerst thuis en dat is ook wel jammer. Nadat we een poosje in de sneeuw gedold hadden, stapten we dan ook in de warme cabine om richting het volgende land te gaan. We genoten volop van de wonderschone, witte wereld en waren tot onze verbazing al rond de middag in Duitsland. Niet alleen weer een nieuw land, maar ook weer een nieuw weertype. Het leek wel alsof God alle beschikbare kraantjes open gedraaid had. We kregen een gigantische regenvloed over ons heen. Bij München hadden we even het idee, dat we het ergste gehad hadden, maar dat bleek even later toch een illusie te zijn.

Omdat we in München een goede vriend hebben wonen, was deze stad voorlopig weer eindstation. Hans had ons goed uitgelegd hoe we zijn huis vanaf de ring konden vinden en we reden er dan ook zo naar toe. En laat er nu vlakbij ook nog een plekje voor de camper te vinden zijn. Helemaal top. Hans zat helaas niet zo goed in zijn vel en zijn computer had zich aan de gebruiker aangepast. Die deed het ook niet zo lekker. Jammer, want we hadden graag nog een paar verhalen willen plaatsen. Tja, dan moet het maar als we weer thuis zijn.

Na de uitgebreide gesprekken over zijn gezondheid en onze superreis en zelfs nog een bachbloesemconsult werd het om 22.00 uur weer de hoogste tijd om verder te gaan. Gelukkig beginnen we echte reizigers te worden en weten we al aardig wat overnachtingsplekken en zeker in Duitsland. Alsof het om een thuiswedstrijdje ging, reden we fluitend naar ‘Hotel zur Post’ om daar nog even gezellig onze film af te kijken. Echt een voor mij, want ik herkende de bachbloesem- en liefdesgedachte er volledig in. Tel daarbij op dat het een prachtig kostuumdrama was en ik in het goede gezelschap van mijn lieve Geri was en je hebt alweer een heerlijke avond.