207. Wit, witter, witst

En daar rijd je dan met een camper vol badkleding en bontgekleurde, drijvende spaghetti´s tussen al die wintersporters met skiboxen op het dak. Ik kan het mis hebben, maar volgens mij wordt het vandaag geen zwemweer meer. Reizen is hartstikke leuk, maar als je de ´verkeerde´ kant op gaat, kan het wel eens heel snel koud worden. Anderhalve week geleden hadden we nog 26 °C en nu is het -5 °C. Echt heel grappig.

Bij het eerste Oostenrijkse tankstation, waar we stopten om een vignet te kopen, kwamen we erachter dat mijn prachtige Turkse omslagdoek weg was. Wel gloeiende, hij ligt toch niet nog ergens in Bled hè? Maar na de hele camper op zijn kop gezet te hebben, bleek het antwoord toch positief te zijn. Nou ja, positief... Met behulp van diverse kassabonnetjes - inclusief telefoonnummers - belden we een aantal winkels in Bled op. Ook bij de politie was niets teruggebracht. Maar ze zouden twee personen sturen om op de plek te gaan zoeken waar de cape zou moeten liggen. Dankzij het feit dat Gerard zo ongeveer non-stop foto’s had gemaakt, konden we nu wel precies zeggen waar ie moest liggen. Ik was er dan ook van overtuigd, dat hij snel gevonden werd. Maar helaas, de uitslag was negatief. Omdat wij niet konden geloven, dat ze hem niet gevonden hadden, besloten we zelf weer terug naar Slovenië te rijden.

Terug in Bled hebben we echt overal gezocht en gevraagd, maar het leverde niets positiefs op. Echt balen in het kwadraat. We hebben drie keer de tunnel moeten betalen, 140 km voor Jan Je-weet-wel gereden en waren 5 uur extra kwijt, wat we ons eigenlijk niet zo heel goed meer kunnen permitteren qua planning.

Kortom de cape werd met de minuut duurder en aan het eind van het liedje (toch een mineurgevalletje) had ik hem nog niet eens! Wat een dijk van een kater. Ik voelde me er eigenlijk best heel rot onder. Vooral ook omdat hij gewoon door iemand meegenomen is. In een arm land vind ik dat in de winter nog tot daar aan toe, maar hier, waar alles zo rijk is? Ineens moest ik aan Juul en Mehmet denken. Hoe moeten zij zich dan wel gevoeld hebben, toen ze binnen een paar minuten echt alles kwijt waren!? Ik zeg maar niets meer.

Terug in Oostenrijk werd de wereld steeds witter. Gelukkig kwamen we op een gegeven moment achter een sneeuwschuiver terecht, wat wel heel prettig was met onze zomerbandjes. Maar van een beetje tijd, alias kilometers inhalen, was echt geen sprake. Integendeel. We konden op een gegeven moment alleen nog maar stapvoets. We zijn op een gegeven moment bij een tankstation gestrand, waar we gelukkig mochten overnachten. Met slippende banden en heel veel stuurmanskunst wist Gerard ons huis tussen de sneeuwhopen te parkeren. Hij kreeg hierbij wel weer de beelden van de verzakking hoog in de bergen bij het Sumelaklooster voor zijn ogen.

Een medewerker van het spul wist ons nog te vertellen, dat er vannacht nog veel meer sneeuw zou gaan vallen. Oei, en er ligt al zo veel. Om de vrachtwagens die hier al een paar uur staan ligt al zo’n halve meter sneeuw. Een aantal chauffeurs staat met een bezem het dak van hun wagen sneeuwvrij te houden. Oh jongens, waar gaat dit weer heen? Volgens mij moeten we morgenochtend via het raam de camper uit. Of erger nog: via het dakluik! De kans dat we weg kunnen is dan ook niet zo heel erg groot.

Maar ja, dat zien we morgen dan wel weer. Op dit moment staan we sprookjesachtig mooi en gaan we eerst eens een paar sfeerfoto’s maken. Na de sneeuwpret voor twee gingen alle kaarsjes aan die we konden vinden. Niet alleen voor de romantiek, maar vooral ook tegen de kou. Tja, de wandjes van de camper zijn maar dun en de verwarming doet het dus niet. En de laatste paar dagen is dat toch echt wel fiks afzien. Snel een pan glühwein opgezet en daarna met zo veel mogelijk kleding aan onder een hele dikke stapel dekens en dekbedden. Gelukkig hadden we stroom en konden we dus gezellig – en heel dicht tegen elkaar aan – film kijken.

Wat een bijzondere dag weer. Eerst een onverwachts mooie ochtend in Bled, daarna dat gedoe met die sjaal en nu dan letterlijk en figuurlijk omgeven door een dikke laag sneeuw. Het is wel een reis van uitersten. Zelfs qua temperatuur. Zo heb je 4 maanden tussen de 40 en 45 °C en weet je niet waar je het zoeken moet van de hitte en zo lig je te klappertanden onder een textieloverschot van hier tot Istanbul.