14 Waar is het berenbos?

Hadden we gisteren zó veel energie gebruikt? Toen we wakker werden, hadden we allebei geen fut meer in ons lijf en bovendien had Gerard last van zijn buik en darmen en wilde niet eens eten. Nou, dan weet je wel hoe laat het is. Als Gerard niet wil eten, dan is hij ziek. Na wat conditietraining van de camper naar de wc (overkant van de lange brug) en weer terug, ging hij zich geleidelijk weer wat beter voelen. Terwijl Gerard zichzelf wat in de weg lag te hangen, typte ik weer een paar stukjes. Ik wil niet te veel achterlopen en nu maken we toch van alles mee.

Pas om 15.45 uur reden we weg. We besloten naar het redelijk dichtbijgelegen natuurpark Reivoreservaat te gaan. Nou ja, dichtbij… Voor Zweedse begrippen dan. Iemand bij de VVV had ons dit park aanbevolen, want daar zouden we zeker rendieren en zelfs beren kunnen zien. “Is die kans op een beer dan groot?” “Oh ja, die zie je wel.” Nou, ik weet niet of ik dat een hoopvol antwoord vond. Ik ben nogal een held met dieren en zie sowieso al snel leeuwen en beren. En nu moet ik die beesten vrijwillig een bezoekje gaan brengen? Ik denk, dat ik vandaag maar in de camper blijf en mijn waterpistool ook vast goed geladen klaarleg. Ik had ook beter vuurpijlen en dat soort spul mee kunnen nemen.

Badend in het zweet reden we richting het bos en nee, dat was geen angstzweet, we zitten nog steeds in een stevige hittegolf en het is tussen de 32°C en 35°C. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik vandaag beren in het echt ga zien, hooguit een opgezette aan de ingang van zo’n park. Gerard denkt dat we vandaag wel 8 rendieren en elanden gaan scoren. Nou, ik zou al blij zijn met twee. We zaten nog niet eens op de weg naar het natuurpark of we hadden de eerste eland al gezien en 1 minuut later weer een. “Zo Geer, we kunnen weer terug, ik had op twee ingezet en mijn doel is gehaald.” Maar manlief wilde toch wel verder rijden.

Voor ons is het qua elanden en rendieren kijken mazzel dat de bossen gonzen van de muggen, dazen en knotsen (hele kleine vliegjes, die overal inkruipen…). Hierdoor komen de dieren namelijk het bos uit en gaan een tijdje op of langs de weg lopen. Heel gefocust zitten wij het bos in te kijken. Zouden we er nog een zien? Een grillige tak kan een gewei zijn, een donkere steen of stuk boomstronk vast wel een beer. Alleen al in je fantasie en hoop komt er een heel bos tot leven, terwijl er niet eens iets hoeft te gebeuren.

Gerard had de kaart van het gebied geïnterpreteerd en dacht via een ander pad wel even het park in te rijden. “Geer, volgens mij gaan we niet goed. Er staan nergens meer borden en de weg wordt steeds smaller en slechter. Dit kan nooit naar een natuurpark gaan. Maar nee, dat moest ik maar aan hem overlaten. Ja, ja, maar ineens zaten we bijna vast in een grote zandbak omdat de weg ineens ophield. Ik zeg niets, maar volgens mij denken mannen, dat vrouwen geen kaart kunnen lezen.

Manlief besloot nadat we de camper met heel veel moeite - een keer of twintig steken en veel gas geven- om eerst maar eens wat informatie bij een dichtbij gelegen huis te vragen. Zelfs hij had nu het gevoel wat licht verdwaald te zijn. Wat een inzicht. Terwijl hij weg was, zette ik snel een beer in het bos en nam er een foto van. Tja, hij wil zo graag een beer in het bos zien, maar ik geloof er geen hout van. Ik help hem wel een handje. Soms zijn dromen eenvoudig te vervullen. Grijns.

Er bleek niemand thuis, maar bij het volgende boerenspul hadden we meer geluk. Er zat een wat oudere man verstopt in een caravan. Gelukkig kwam hij toch naar buiten. Helaas voor ons sprak hij geen taal waar Gerard iets mee kon. Hij staat enthousiast hints met de kluizenaar te doen. Het ziet er best grappig uit. De kaart werd aandachtig bekeken en af en toe begeleidt met wilde armgebaren. Intussen was er nog iemand bijgekomen. De bewegingen van meneer A en B spreken elkaar echter tegen. Een ding is duidelijk; Joost heten ze zeker niet. Zo te zien kon Gerard met persoon B wel aardig praten. Op een gegeven moment wenkte Gerard me. Licht verbaasd stapte ik uit. De man zei: “ Aan beren kan ik je niet helpen, maar een rendier lukt wel en net op dat moment vliegt er een uit de vlakbij gelegen schuur strak langs ons heen. Ik was perplex en de mannen lagen dubbel. Wie verwacht er nu zoiets? Het was een wild dier, maar het sliep regelmatig bij de boer in de schuur, omdat daar geen muggen zijn. De boer hield daarom de deur altijd maar open. Dat is toch wel heel aardig.

Even geleden hadden we trouwens nog een klein hertje gezien. Echt leuk. De man vertelde dat er in Zweden zo’n 900 beren leven en dat hij er in zijn hele leven nog maar een in de tuin had gezien. De beer had toen net een eland gepakt en was die aan het opvreten. Tjonge, dan weet je toch niet wat je ziet, als je door het raam kijkt? Beren zijn uiterst zeldzaam om te zien, maar rendieren niet. Die kom je altijd wel een keer tegen. Even later hadden we het over het weer. Wij vonden het hier toch best heel warm. “Zijn de zomers altijd zo heet?” Nee, dat was niet het geval. Dit was nogal een uitzondering. ’s Winters is het hier trouwens min 40°C. Nou, dat is dan wel weer het andere uiterste.

Toen we weer verder reden, vrolijk uitgezwaaid door vader en zoon, vertelde ik Gerard, dat ik – net toen hij weg was- een beer in het bos had gezien. Hij keek me glazig aan. “Echt waar?” Ja, hartstikke echt. “Heb je er wel een foto van kunnen maken, was het een grote?” Nee, het was een kleintje en vrij wit, meer een ijsbeertje, maar ik heb wel een paar foto’s. Je had dat gezicht moeten zien, toen hij ze zag. Ik lag dubbel.