66. Weer een landje verder

Gisterenavond hebben we heerlijk film gekeken! Jammer, dat we de tijd helemaal vergeten waren en het ineens best wel heel laat was! Meer veel te laat eigenlijk! De camping bleek er bij daglicht lang niet zo beroerd uit te zien als het leek, dus ik neem minstens de helft van wat ik geschreven heb terug. Achter de receptie was een ruimte met een aantal tafels en een grote, gemetselde barbecue. De douches bleken in het hok van de receptie te zitten. En wat voor douche! Een hele grote douche (een regendouche?) boven je en aan de zijkant was er ook nog een douche! Jemig, sterallures op de camping. Gerard vond het heerlijk en ik weet het niet. Had me net aangekleed. Ik blijf niet aan de gang…

Bij het afrekenen bood de eigenaar Gerard nog een slivovitsj aan. In plaats van dat we gewoon af konden rekenen, ging deze man ons helemaal uitgebreid inschrijven om ons vijf minuten later weer uit te schrijven. Gaat Gerard mij daarna ophalen voor die borrel, is die man hem gevlogen! Lekker is dat! Heb juist een goed ontsmettingsmiddel voor die ontsteking nodig!

We bleken trouwens tussen de maïsvelden te staan, waarvan alles echter al bijna geoogst was. Hier alleen geen ezeltjes. Het weer is goed, maar we zijn in slechts in één dag van hoogzomer naar herfst gegaan! Gisteren nog 25 graden, een strakblauwe zee en overal groene bomen. Hier een meertje, donkere landerijen en bomen die toch al stevig aan het verkleuren zijn. Volgens de camperapp hebben we alleen vandaag en morgen nog mooi weer en dan wordt het overal in Europa een stuk slechter.

Gerard scheurde het laatste stuk tolweg en ik las hem wat verhalen voor. Om 13.40 uur waren we bij de Kroatische grens. Ook hier hoefden we alleen onze papieren maar te laten zien. Wel was deze douanier de eerste die ook iets vroeg: “Zijn jullie met zijn tweeën?” Waarop ik per ongeluk licht ad rem antwoordde: “Nou, het zou me erg verbazen als het er meer zijn. ‘k Wil wel even kijken?” Gelukkig schoot hij keihard in de lach en ging de boom meteen open. Ook Slovenië in was een eitje. Op verzoek kregen we hier zelfs nog een stempel in ons paspoort. Eigenlijk doen ze dat binnen de EU niet. “Ja, ja, daarom staat ons paspoort zo vol…” Als het goed is, hebben we van ieder land vanaf Slovenië minstens één stempel. We hadden niet verwacht, dat we geen enkele controle zouden hebben. Vaak komen ze bij een camper wel even binnen kijken. Maar deze reis dus niet. Dat scheelt fijn weer tijd!

Op de camperapp hadden we gelezen, dat Brevice een gezellig plaatsje met diverse warenhuizen zou zijn en een leuk museum. Wij daar dus naartoe. Er waren wel vijf straten, waarvan een met leuke, gekleurde huisjes. Ook was er een aparte watertoren en ja, zelfs het museum hebben we gezien. Van de buitenkant, dat wel. Je moet ergens mee beginnen. Maar winkels? Laat staan leuke? Nee, tenzij je van een stoffige kantoorboekhandel houdt of om een plant verlegen zit. En er waren wel drie bomen met allemaal gebreide en gehaakte sjaals om. We keken elkaar eens aan. Het gaat hem hier niet worden. Zonde van onze tijd.

We reden nog maar net of we zagen de Spar, Aldi, Lidl en de Mercator. “Hé, daar moeten we heen! Die hebben dat superlekkere vlees en misschien ook wel die heerlijke hazelnootchocoladekoeken!” Tja, noten zijn voor een pianojuf altijd goed en chocola komt van bonen en valt onder de categorie groente. Ik weet alleen waar het mis gegaan is, maar eerst kwamen we bij een bouwmarkt uit, waar op het dak Mercator stond en daarna stonden we ineens voor de deur van de Kik, waar ik wel even wilde kijken.

“Oh nee, hoe kan het nu ineens al 16.15 uur zijn?” We hadden om 15.00 uur in Ljubljana kunnen lopen? Oeps! Hoe kan dit nu weer! Bij de tandarts heb ik dat nu nooit hè, dat er ineens weer een uur voorbij is?! Zullen we wel, zullen we niet? Ja, we gaan toch wel even naar de hoofdstad. Zo groot is ie niet en de vorige twee keer konden we de camper vrij snel kwijt.

We voelden ons lekker en hadden er zin in. Onze laatste echte buitenlandse avond! Parkeren ging niet echt heel gemakkelijk. Na een tijdje zagen we een parkeerplaats, maar de bocht na de slagboom was erg krap. Voordat we fout gokten en ons klem zouden rijden, besloot Gerard eerst maar even poolshoogte te gaan nemen. Nou, dat heb ik geweten. Die man achter ons was een vreselijke kortkont en begon steeds langer achter elkaar te toeteren! Ik werd er helemaal gek van! Wat een eikel! Vanmorgen hadden we ook al zo veel getoeter. Iemand kon niet binnen 30 seconden op een landweggetje inhalen en ging toen ook al irritant lang toeteren. Wij gingen snel de kant in, maar kregen verd… nóg een toeterconcert. Bah! Ik dacht dat Slovenen rustiger waren dan de andere ex-Joegoslaven! Niet dus. Hier geen ezels in maïsvelden, maar vooral in de auto’s!

Na een tijdje zag Gerard anderhalve plek vrij langs de weg. “Dit wordt het!” Ik twijfelde echter. “Ga het even aan de buschauffeur vragen aan de overkant van de weg, die weet het vast wel.” De beste man sprak gelukkig een paar woordjes Engels. Hij twijfelde en zei: “Waarom ga je niet op de parkeerplaats bij Tivoli staan? Daar sta je zeker weten goed?” Je schijnt flinke boetes in Slovenië te krijgen als je op een verkeerde parkeerplaats staat. Daar hadden we weinig trek in. En zo stonden we even later dan op de supergrote parkeerplaats Tivoli II.

Het was behoorlijk fris, dus we moesten iets anders aan. Onderweg een broodje gekocht en van een vriendelijke studente kregen we te horen, hoe we naar het centrum moesten lopen. Nou, dat viel ons alles mee. We waren bang, dat het een half uur lopen was, maar in 10 minuten waren we er al!

De stad is prachtig, maar met ons ging het niet goed. We hadden nog een paar keer een gek op een fiets, die steeds achter ons ging staan, als wij ergens een foto van maakten. De stomme accordeonist in zijn Tiroler Lederhosen van twee jaar geleden zat er ook weer zwaar emotieloos zijn stoffige walsjes te spelen. Destijds wilde Gerard er een foto van maken, maar dat mocht niet. Dat mocht alleen voor geld. Ik betaal liever, zodat hij ophoudt met spelen. Het kwam niet door hem, maar wij trokken het niet meer. En minder en minder. De stress en het vochtgehalte waren even te hoog. De kaarsjes waren uit, batterijtjes op, de rek eruit, vul maar iets in. We hadden een rot avond en besloten maar badkuipje te gaan spelen. Maar na drie glazen kwamen we erachter, dat wij ons niet vol kunnen laten lopen. Drie is echt onze taks. Dit gaat hem niet worden. Er hielp vanavond gewoon helemaal niets. En de rest schrijf ik maar niet. Het was erg rot en we hebben bijpassend geslapen. BAH! Heeft iemand ons vakantiegevoel misschien gezien? Wij zijn het kwijt.