67. Bruisend Ljubljana

Na een waardeloze nacht en deel van de ochtend besloten we om nog eventjes de stad in te gaan. We hebben Ljubljana nu al drie keer gezien, maar nog nooit bij daglicht. We zijn eigenlijk wel benieuwd. Na wat opstartproblemen – zucht- ging het dan vrij mat richting de oude, mooie stad. Het was licht fris, maar de lucht was strakblauw en de zon scheen lekker. Er scheuren opvallend veel mensen op een flitsende elektrische step voorbij! Op de heenweg stonden wij een dag of wat naast een stel leuke Medelanders, waarvan de vrouw parkinson had. Zij had ook zo’n step en kon daar geweldig mee uit de voeten. Misschien is het ook wel wat voor mij? Ik heb uiteindelijk nog een goede voet! Even later zagen we een man met step staan. Ik wilde hem wel eens het een en ander vragen. Hij sprak geen Engels, maar typte op zijn smartphone 30 km/u in! “Wauw! Dat klinkt goed! Kan ik mooi zelf weer alleen naar buiten!”

Bij een grote boekhandel verkochten ze kaarten met sterke teksten! Wijsheid en humor zijn hier gewoon te koop! Bijvoorbeeld: “Give me chocolate and no one gets hurt!” Daarna sloegen we linksaf de hoofdstraat in. Mango, Zara, H&M, de Mac, ze zaten er allemaal nog. De winkels zien er best goed uit, maar als je naar boven kijkt, is er nog wel het een en ander op te knappen. Maar het had wel wat. “Geer, kijk nu, ze hebben hier een Müller!” Dat warenhuis zit ook in Aken en als we er daar naar de kerstmarkt gaan, kopen we er vaak nieuwe spelletjes en ladingen badschuim! De hele begane grond stond vol met schappen parfum van de grote merken. Deze leek op dit gebied ging eens een geurtje van Chanel proberen. Het ruikt niet alleen stoffig, maar ze vragen ook doodleuk € 140,00 voor één lullig flesje! Ik houd het nog even fijn bij mijn Bruno Banani!

Zo, en nu op naar de spelletjes. Alleen stonden alle bordjes in het Sloveens en daar bakken wij nu net niets van. Eerst maar eens een lift zoeken, want met cabrio op de roltrap is zelfs voor Albaniëgangers toch net te heftig. Bij de lift hing een dubieuze sticker. Een man en een vrouw met een streep erdoor in een rode rand, waar aan de ene kant vlammen getekend waren. Ik schoot in de lach. Gerard keek me verbaasd aan en mimiekte wat er was. Ik wees naar de sticker en vroeg wat hij dacht. “Gewoon, bij brand mag je niet in de lift? Hoezo, wat zie jij dan?” “ Geen vrouwen en mannen tegelijk in de lift, anders slaan de vlammen eruit!”

Laat er nu hierboven net de nieuwere versie van Gerards lievelingsspel staan! “Hè, hè, eindelijk eens iets voor hem! Hij wil altijd alles voor mij kopen, maar zelf hoeft hij niets. Weer buiten, bleek de zon flink zijn best te doen. Heerlijk en hij stond precies goed om het knalroze Franciscanenklooster te fotograferen! Het is wel DE blikvanger van het centrum! Op het Preserenplein staat een groot beeld van de persoon naar wie het plein ook vernoemd is. Verder is er een maquette in brons te zien van deze stad. Gelukkig voor ons was de accordeonist er nog niet. Gisterenavond hebben we trouwens nog wel een violist horen spelen, die dat heel mooi kon! Hopelijk staat hij er weer! We liepen de beroemde Triple Bridge over de Ljubljanicarivier over en genoten van deze bijzondere brug. Samen met de roze kloosterkerk is deze driedubbele brug, die hier de Tromostovje genoemd wordt, toch wel de ultieme bezienswaardigheid van de stad. Ooit lag er maar een, maar de stadsarchitect heeft er twee voetgangersbruggen naast laten maken, die licht naar buiten uitwaaieren. Er zit een heel logisch verhaal over verbindingen in de stad achter, maar dat is echt te lang. De Italiaans aandoende bruggen zijn wit en zien er door de vele zuiltjes in de zijkanten heel mooi en sierlijk uit. Overdag of ’s avonds, ze blijven fotogeniek! We vonden het wel een leuke uitdaging om er een goede foto van te maken!

Daarna sloegen we meteen linksaf naar de oude vismarkt, waar nu onder de sierlijke galerij een aantal kramen met Sloveense souvenirs en andere hebbedingetjes staan. Kaarsenhouders, glazen en flessen van glas met diverse mooie kleuren erin, de buurvrouw had prachtige versierde schalen en mokken van porselein. Ook werd er vrolijk houten keukengerei verkocht zoals lachende pollepels en spatels, maar ook schalen en snijplanken van Sloveens hout, wat dat dan ook moge zijn. Een imker die zelfgemaakte, erg lekkere honinglikeur verkocht, al dan niet in flessen in allerlei vormen en maten, die door zijn oude moedertje met vrolijke bloemetjes beschilderd waren. Vrolijk houten speelgoed voor ukkies en natuurlijk ontbraken de rijen magneten, sleutelhangers, houten pennen en andere prullaria hier ook niet. Een man met een grote tros ballonnen, waar hij er maar weinig van verkocht. Ik weet het niet hoor, maar is € 8,00 niet een beetje te veel aan de prijs?

Aan de overkant werd precies vandaag de weekmarkt gehouden in de mooie, houten, gelakte kramen met de fleurige blauw-witte zeilen. Het was trouwens ook de laatste markt van het jaar! Hadden wij even mazzel! Op het plein zelf werd eigenlijk alleen maar eten en drinken verkocht. De kraampjes verkochten voedsel uit alle windstreken. Heerlijk geurende Franse crêpes al dan niet met Nutella, Libanese falafel, hummus en bontgekleurde tabouleh, dikke Argentijnse steaks die op een stevig vuur gebakken werden en zelfs Hollands aandoende potten appelcompote kon je er vinden. Wij vielen als een blok voor het kraampje met de falafel. We bestelden een menu waar verschillende dingen op lagen en namen er een schaal tabouleh bij. Het is volgens mij supersimpel om te maken, heel gezond en onwijs lekker. Je knipt je volgens mij alleen de blaren op je vingers aan de bossen peterselie die erdoor gaan. Maar goed, glaasje wijn en bitter lemon erbij en Jut en Jul hadden het weer helemaal voor elkaar daar. Genietend van de stad, het eten en het uitzicht op de zachtgele kathedraal van Sint Nicolaas met zijn groene koepels en mooie toren.

Net na het pleintje bleek er nog een dubbele rij kramen te zijn, waar je vooral kunst kon kopen. Bijzondere sieraden van bloemen in kunsthars, beschilderd canvas met veel spijkertjes erin, waaromheen draden in bijpassende kleuren tot fraaie motieven gemaakt waren. Wij vonden de zandkraam ook wel heel apart. De man had twee glasplaten heel dicht tegen elkaar in een raamwerk gezet. Tussen deze platen had hij zand in twee kleuren en zwaartes aangebracht. Een beetje water en een beetje lucht deden de rest. Het zand viel in mooie vormen naar beneden. En telkens als je het raamwerk omdraait, komt er weer een ander plaatje tevoorschijn. En ben je het zat? Dan spuit je er wat inkt in je favoriete kleur in. Een spuitje wordt erbij geleverd! Wij hadden er een leuk contact.

En dan denk je alle kramen gehad te hebben, kom je op de centrale markt uit! We zijn er alleen maar even langs gelopen, maar je kunt er van alles kopen. Van gekruide zelfgemaakte worst tot pittige kaas, maar ook groente, fruit, bergen kastanjes, vers zeevoedsel en potten honing en wijnen schijn je er volop te kunnen krijgen. De Slovenen maken vaak een grapje over het woord organisch. Volgens hen is er in hun taal geen woord voor omdat al hun eten organisch is!

Vlak achter de markt schijnt er nog een bijzondere brug te zijn en wel de liefdesbrug! Een beetje stad heeft er tegenwoordig wel een. De zijkanten van deze Schoenmakersbrug bestaan uit dunne, ijzeren koorden waaraan rijen slotjes met namen van stelletjes uit de hele wereld hangen. Maar daar kwamen we pas achter, toen we al halverwege Oostenrijk waren. Beetje jammer.

Wij sloegen na het voorbij lopen van de markt rechtsaf. Een brede straat waar mooie, grote barokke panden in overwegend zachtgele en crèmekleurige tinten staan al dan niet met romantisch uithangbord en of sierlijk gebeeldhouwde ornamenten. Ook bevond de Sint-Nicolaaskathedraal zich hier. Ik stond net een foto van een van de indrukwekkende, hoge, koperen deuren te maken, toen er een medewerker naar buiten kwam. Hij zette het bordje terug, wat Gerard net even verplaatst had voor de foto. We zeiden, dat we het straks weer terug wilden zetten. Hij verontschuldigde zich en nodigde ons uit om binnen te komen kijken. “Jullie zijn toch gratis, want jij bent gehandicapt.” We liepen inmiddels al wat achter op de planning, maar vonden het ook niet aardig om door te lopen. We gingen dus braaf mee naar binnen. “Tja, keurig opgevoed, hè!” We verbaasden ons over het interieur. Er was niet veel wit meer over! Echt alles was beschilderd tot in het kleinste koepeltje boven de grote aan toe. Het gewelde plafond, de muren, de vele bogen en koepels met zijn mooie ramen en het orgel, het zag er schitterend uit. En dan het grote plafond! Het was een groot, bont schilderij! Ook de buitenkant van de zachtgele kathedraal met zijn groene koepels en prachtige deuren was bewerkt. Er was een grote muurschildering van Maria en een engel in warmrode tinten geschilderd. Eromheen en erboven nissen met beeldhouwwerken van heiligen. Even verderop was een fraaie nis gemaakt met sierlijk gebeeldhouwde elementen in wit marmer, waar een tafereel van Maria met haar overleden zoon Jezus in haar armen gemaakt was. Niet alleen gebeeldhouwd, maar zelfs beschilderd! Ervoor hangt een smeedijzeren lantaarn. Alle lantaarns in de oude binnenstad zien er trouwens mooi uit. Zeker ook omdat er overal een flinke bos uitbundig bloeiende geraniums onder hangt.

Vandaag zagen we opvallend veel draken. Op kaarten, op magneten, van hout, van pluche en weet ik veel wat. We snapten al niet waar deze hype vandaan kwam, maar zojuist las ik, dat de draak het symbool van de stad is. Hoe het precies ontstaan is, weet niemand maar er is dus blijkbaar een brug met grote drakenkoppen.

Wat meer richting het hart van de stad, kwamen de terrasjes ook weer in beeld al dan niet met hele grote parasollen. Een licht aftandse winkel, die ooit volledig in bladgoud geverfd was, waar de knalpaarse petunia’s in grote bossen naar beneden kwamen en wat verderop een witte kerk met een groen torentje. Koper? Ervoor stond een marmeren pestzuil waaromheen een fontein met witte, marmeren beelden gemaakt was. Na nog een foto van de er vlakbij liggende bar gemaakt te hebben, waar ze zowel gisteren als twee jaar geleden wat gedronken hadden, gingen we lukraak een steegje door richting de Triple Bridge.

Het bleek echter een heel bijzonder steegje te zijn. In het midden was een goot gemaakt, waar eerst een groen koperen hand stond. In de goot lagen allemaal hoofden en schedels van brons. En niet een of twee, nee, de hele lange steeg lang! Best heftig! Wat zou het uitbeelden? We vroegen het aan een serveerster aan het eind van de steeg. Het bleek een herinnering aan de vele slachtoffers van de pest tijdens de middeleeuwen te zijn. Er waren er hier zo veel doden, dat ze via dit steegje de erachter liggende rivier ingerold werden.

Nadat we de nodige terrasjes gepasseerd waren, de een nog gezelliger dan de andere en waar iedereen nog even heerlijk genoot van het laatste zonnige weekend, kwamen we dan weer midden in de stad bij de bruggen uit. Gerard wilde eigenlijk wel terug naar de camper, maar ik iets minder. “Weet je nog, toen we hier tien jaar geleden in december liepen? We hadden de kerstmarkt gehad en zwierven op de bonnefooi wat door de stad. Het was al donker en de sneeuwvlokken dwarrelden zachtjes naar beneden. Een verkleumde accordeonist in een portiek en even later hoorden we die hele mooie, melancholieke, sfeervolle muziek van een vrouw met een warme stem. De muziek paste geweldig bij het plaatje van de stad op dat moment en wij gingen toen aan iedereen vragen, hoe die zangeres heette. En ergens vonden we nog een platenzaak, waar we een cd van haar gekocht hebben!” Gerard dacht zelfs het straatje nog wel te weten. “Volgens mij moeten we dan die straat rechts hebben.” “Zullen we even kijken?” Dat wilde Gerard ook wel. Het straatje was leuk. Het was armer, maar ook authentieker en knusser. Een merkloos kledingzaakje en op veel plaatsen graffiti. Dit was vooral de straat van de studenten, streetart en kleine boetiekjes. Van het eerste winkeltje weet ik nog steeds niet of het nu heel oubollig of het nieuwe modern was, maar in de winkel erna kon ik mijn hart ophalen. Een soort wereldwinkel, waar kledingstukken in alle kleuren van de regenboog te vinden waren, bonte sieraden, vrolijke sjaals, uitbundige poncho’s en jawel: ook die aparte, wijde broeken met een soort overslag eromheen, die ik op de heenweg in Bled gezien had. En die bevalt inmiddels zo goed, dat ik er hier fijn nog een gekocht heb. Ik vind ze helemaal te gek! De muziekwinkel hebben we niet meer gevonden, maar ons fijne vakantiegevoel kwam steeds meer terug! Sterker nog, we hadden het weer helemaal naar ons zin!

Helaas was het ineens al 16.15 uur!!! Help, we zouden eigenlijk om 14.30 uur uiterlijk gaan rijden! Nou ja, pech. Dan laten we Bled fijn zitten en scheuren we in een keer naar München! We liepen het gezellige straatje weer terug naar het centrale plein. Hier was een man aan de gang met een geweldige bellenblaasconstructie. Na slechts één keer indopen, vlogen er binnen de kortste keren wel honderd bellen over de hoofden van de springende en juichende kinderen. Het was een feestje om naar te kijken. “Dit is echt leuk voor ‘onze’ kids!” Gerard had helemaal zin om het thuis ook te gaan proberen. We raakten in gesprek met de vriendelijke man, die na afloop van zijn optreden een poosje met ons kwam kletsen. We hoefden alleen maar twee lange stokken te hebben en een heel lang stuk katoen, waaraan we allemaal kortere touwtjes moesten gaan knopen. Met schoenveters zou het vast ook wel gaan. Verder een teiltje, water en afwasmiddel en dan kon het feest beginnen.

De jongen bleek uit het zuiden van Polen te komen, waarop ik meteen mijn ene Poolse zin zei: “Nje moevjev pa po Polsku.” (ik spreek geen Pools). Hij keek me stomverbaasd aan en schoot in de lach. Dat had hij niet verwacht. Hij vertelde geen werk te hebben en het heerlijk vond om te reizen. Na Slovenië had hij Italië, Frankrijk, Spanje en Portugal op het programma staan, waar hij ging overwinteren. Ik complimenteerde hem met het feit, dat hij zo ontzettend leuk met kinderen omging. “Jij staat niet boven hen, maar echt naast hen!” Hij keek me verbaasd en blij aan. “Ja, misschien kan ik daar werk in gaan vinden?!” We spraken nog een tijdje verder over zijn plannen en over hoe fijn het is om te zwerven. “Sommige mensen weten al maanden van te voren waar ze heen gaan, op welke dag ze wat gaan doen in welke plaats en zelfs in welk restaurant ze gaan eten,” zei ik. “Dat is toch geen vakantie?” Hij zei:”Ja en als het weer dan niet goed is, of het restaurantje niet te vinden is hun dag verpest. Mijn motto is: Plan helemaal niets, dan gaat er ook niets mis!”” Nou, wij hebben ook wel zo’n instelling op vakantie. Heerlijk toch. We hadden al wat geld in zijn kistje gegooid en wilden na een tijdje weer verder lopen. We moeten uiteindelijk wel het land uit vandaag en liefst Oostenrijk ook nog! Vraagt hij ineens heel verlegen: “Mag ik je alsjeblieft een knuffel geven? Je hebt me zo veel hoop gegeven en geïnspireerd!” Stomverbaasd stond ik op. Ik was me er dit keer niet eens bewust van. Maar het is niet normaal meer, hoe vaak ik dit deze vakantie gehoord heb! Met een lach keek ik hem aan. Het is altijd fijn om iemand hoop en inspiratie te geven.

Wat een mooie ontmoeting weer! We hadden spijt, dat we geen e-mailadressen uitgewisseld hadden. Al was het alleen maar om een stel foto’s naar hem te kunnen sturen van zijn superleuke act. De hele energie op het plein veranderde gewoon, door al die bellen, die over het plein zweefden, met de uitgelaten kindertjes eronder, die ze probeerden te vangen, waardoor ouders ook weer trots stonden te glimlachen en even later was gewoon iedereen op het plein vrolijk! Heerlijk! Ja jongen, het lijkt maar een simpele act, maar jij brengt veel blijheid in een stad! Vergis je niet!

Via de hoofdstraat liepen we het prachtige, oude centrum van Ljubljana uit. Groot in mooie gebouwen, maar met het gevoel van een vriendelijk, levendig dorp. Echt wat voor ons. De accordeonist was ook weer gearriveerd en in de hoofdstraat stonden nog een violist en twee mannen accordeon te spelen, waarvan één mannetje hele bijzonder kleren aanhad, maar die eigenlijk amper twee akkoorden met een hand kon spelen. Maar goed, hij deed zijn best. Ik krijg er zelf ook weer helemaal zin in. ‘k Heb hem wel bij me, maar hij is de koffer niet uitgeweest! Geen tijd! En helemaal aan het begin van de stad zat een eenvoudig mannetje op een krukje achter een standaard. Naast hem een kleine installatie, waar muziek uitkwam en waar hij zachtjes mee mee zat te zingen. Het gaat geen hit worden, maar het was wel aandoenlijk! Wat een stad en wat een heerlijke sfeer! We hebben Ljubljana altijd mooi gevonden, maar we hebben vandaag bij daglicht nog meer genoten dan anders. Het is een heerlijke stad om in rond te dwalen. Niets gezocht, alles gevonden. We gingen veel te laat, maar weer met een blij hart en een lach op ons gezicht de stad uit!