64. Eind goed, al goed!

Wel fijn, dat je in Kroatië ook prima in het donker kunt rijden. Een uurtje later reden we het heerlijke plekje Slano binnen, waar we eerst maar eens bij de supermarkt stopten. “Há, er staan nog flesjes blue lagoon! Die zijn voor mij!” Voor de zekerheid ook maar een tweeliterfles Vranac meegenomen. Hier zijn we wel aan toe! En chocola natuurlijk. Dat helpt overal voor!

Tot onze verbazing was de camping bijna leeg. Er stond alleen nog maar een Duitse camper. Overdag ziet de camping er heel leuk uit. Heerlijk tussen de oude olijfbomen en slechts door een smal weggetje gescheiden van de zee. Maar in het donker hingen er toch wel de nodige takken in de weg. Ik denk dat de olijvenoogst dit jaar een stuk sneller gaat. We hebben alvast wat voorwerk gedaan. Maar na het nodige gemier en gemanoeuvreer stonden we dan toch! Eindelijk! Wat een dag!

Ome Hennie was jarig, maar die nam niet meer op. Maar onze lieve tante en grootste fan gelukkig wel. Het was heel leuk om een poosje met haar te praten! Daarna was het de hoogste tijd om wat te gaan eten, want die pizza van vanmiddag was al zowat in onze kleine teen gezakt. Hup, eieren in de pan, paprika, kaas, tomaten, knoflook en kaas erover en klaar is ons pizza-ei. Snel, warm, gezond en erg lekker!

Na het eten besloten we nog een stukje langs de mooie baai van Slano te lopen. Op een heel klein, wit en schattig kiezelstrandje zijn we op een steen gaan zitten. We waren verdrietig en wilden nog even praten en daarna hopelijk genieten. Zitten we net, vliegt er ineens een krijsende kat uit de boom zowat in mijn nek! Ik schrok me wezenloos! Wie verwacht er nu zoiets aan het strand? Eén laagje bont in mijn nek (van mijn shawl) is echt wel genoeg!

Het was fijn om hier te zitten. De witte steentjes, het glasheldere water, dat spiegelglad was en waarin de lichtjes van de huizen aan de overkant prachtig weerspiegelden. Het leek net een fantasieschilderij van een stad op gekleurde palen en boven ons de licht geurende dennentakken! Wat een heerlijk plekje! Zo sereen. Hier heeft een mens niet eens een cocktail nodig! Maar voor de zekerheid hebben we hem toch opgedronken. Wat zou het fijn zijn, als mensen ook gevoelens vast konden leggen en we bijvoorbeeld dit plekje heel dicht in ons hart zouden kunnen houden! Niet alleen het plaatje, maar zeker ook het meer dan vredige gevoel wat we hier hadden!

Pas twee uur later liepen we weer richting camping. “Maan, heb je gezien hoe ontzettend veel sterren hier staan?” Ik keek naar boven en was diep onder de indruk. “Wauw, wat gaaf! Laten we een deken pakken!” “Hoezo mompelde manlief?” “Dan kunnen we nog even fijn genieten. Wanneer lig je nu midden in de nacht op een deken naar zo’n prachtige sterrenhemel te kijken?” En zo lagen Jut en Jul even later op een deken tussen de eeuwenoude olijfbomen te filosoferen over het leven en te kijken naar een zee van flonkerende diamantjes op een zwart stuk fluweel. Als dat geen mooie excursie is!