24. Streetlife
Door: Maan
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
05 Oktober 2019 | Albanië, Shkodër
Wat was het gisteren onwijs gaaf, maar wat waren we vanmorgen gebroken! Eigenlijk zou een rustdag beter zijn, maar nu geven ze nog mooi weer op. Op hoop van zegen met twee paracetamollen en een beetje cola dan maar weer. Het weer zag er inderdaad goed uit en om 12.30 uur reden we weg. Vandaag stond de rit naar Komani op het programma. Een plaats waar de weg ophoud en je alleen met een stokoude boot (gemaakt van een oude bus) naar de overkant kon. Het bleek maar liefst een tocht van drie uur over een prachtig blauwe rivier te zijn, die zich tussen de rotsen door slingerde. Het was helemaal geen ferry, maar je ging gewoon per boot de rivier verder af.
Onderweg zagen we best mooie auto’s, waaruit toch iemand stapt met een parasolletje om een paar kratten tomaten of zakken pepers proberen te verkopen. De rijkdom lijkt maar een dun laagje. Ook stikt het hier van de groenten- en fruitstalletjes. Langs de weg, op de rotonde, op de stoep voor een winkel, op een pleintje. Eigenlijk gewoon overal behalve op de camping.
In Shkodër was het ongelooflijk druk. Alle winkels (en dat zijn er echt heel veel) waren open en het zag zwart van de mensen. We keken onze ogen weer uit. De plaatselijke visser had een krant meegenomen en op de weg gelegd, om zijn vissen op te leggen. Andere vissen lagen in een kratje en de gelukkigsten konden een rondje in een miniteiltje zwemmen. Een weegschaaltje en een stoeltje ernaast en klaar was de visser. Even verderop zat iemand met een hele berg schoenen voor zich op de stoep. Of je ook twee dezelfde kon kopen, kon ik zo snel niet zien. Een rij riemen aan een verroest rek, stapels kleding over een muur en aan de overkant zag Gerard dat ze een geit aan het slachten waren. Het dier hadden ze aan een boom op de stoep gehangen, het bloed lag eronder en ze begonnen net met het vel eraf te trekken. Gatverdamme! We hebben zulke taferelen trouwens ook wel in Turkije gezien. Het helpt heel goed om per direct vegetariër te worden! De containers puilen uit en er ligt veel afval omheen, waar de nodige poezen en honden in rond scharrelen. Wat een kleuren, wat een indrukken. Al die bonte winkels en dan ook nog de straathandel ervoor. Hoe levendig wil je het hebben?! Er scheurt een man in een zelfgebouwde rollater voorbij, een scooter met handkar erachter, een man die over de rand van een container hangt om er de blikjes uit te vissen, veel mannetjes in het zwart die aan de bar zitten. Het was woest aantrekkelijk om eruit te gaan en foto’s te maken!
Maar juist omdat het zo druk en chaotisch is en we nog niet zo erg aan het land gewend zijn, besloten we na hevige twijfel om toch maar de veilige tocht naar Komani te gaan maken. We zijn niet van plan om 3 uur te gaan varen, want de boot terug gaat morgen pas weer, maar we willen wel een stuk van het meer en de rivier zien. Het eerste gedeelte van de weg na Shkodër was niet boeiend. Gewoon huisjes al dan niet met een tank op het dak en tuintjes waar een geit, koe of varken rondliep en wat groenten verbouwd werden. Wel schoot er ineens een slang uit het gras de weg op! We vrezen, dat hij nu iets platter is.
“Auw!” Ik zit helemaal onder een zwarte fleecedeken – weer of geen weer- om foto’s te kunnen maken zonder reflectie- voel ik ineens iets op mijn been. Ik geef er een mep op en voel iets kriebelen. Vreemd! Met een ruk trok ik de deken weg en zag dat ik de wesp weliswaar geraakt had, maar hij mij ook. Rotbeest!
De weg lijkt niet echt op gang te komen. We zien twee oude mannetjes gezellig in een plaatselijk barretje de dag doornemen en ze hebben hun koeien gewoon aan de boom ervoor gebonden. Wij vinden dit wel leuk, om te zien. De Albanezen lijken in het algemeen best vriendelijk. We zwaaien heel wat af. Maar wanneer die route nu leuk wordt? Ik weet het niet. We zagen een meer, maar het was niet echt je van het. Zeker niet omdat er tientallen elektriciteitsdraden overheen liepen, die verbonden werden door zwaar verroeste masten. Het licht stond verkeerd, het was bewolkt en we werden er niet echt blij van. En toen de weg ook nog een stuk slechter werd, zijn we omgekeerd. Gerard dacht dat het niet kon. “Heus wel, er rijdt hier toch geen hond!” En tot mijn eigen verbazing ging ik het doen. Wel met Gerards hulp. Ik vond het spannend, want de weg liep niet zo recht en er was hier geen vangrail, maar na enig heen en weer steken stonden we weer andersom. Instappen en wegwezen. Ik heb bijna het hele stuk naar Shkodër teruggereden.
Dat meer laten we fijn liggen, wij gaan de stad in! Ik moet het toch een keer proberen. We waren er pas tegen 16.00 uur en konden de camper makkelijk kwijt. Eigenlijk was dat al een teken aan de wand, maar dat hadden we nog niet door. Even later bleek, dat er al heel veel winkels (behalve de vele supermarktjes) dicht waren. Ook de straathandelaren waren vrijwel allemaal al weg. Jammer. Maar gelukkig voor ons, vonden we de plaatselijke visser nog. Hij bleek niet veel verkocht te hebben en had het volgens mij al opgegeven. De zwerfkatten waren hem dankbaar!
Helaas begon het te regenen, dus werd het even schuilen. Na niet al te lange tijd klaarde het weer op en konden we verder. De helft van de verkoopwaren van de winkeliers staat en hangt gewoon buiten. Stapels kratten bier en flessen drinken in alle kleuren van de regenboog. Het valt ons op hoe dun en gammel de fietsen hier zijn. Maar ze worden veel gebruikt. Een plastichandelaar had ook stapels plasticwijnvaten, bekers en kano-tonnen tegen een boom gestapeld. Tuinslangen, wijnmanden tot wel 50 liter, ballen in een net, rijen kinderfietsen, die niet nieuw waren, kratten vol groenten en fruit en overal barretjes. De mensen keken wel, maar waren absoluut niet vervelend.
We gingen eerst maar eens een stuk pizza scoren, die verrassend goed smaakte! Daarna knapten zowel het weer als wij zelf weer wat op. Wat lopen er hier trouwens enorm veel honden! Maar ze zijn niet agressief en blaffen zelf niet eens. Doordat er op hele stukken de winkels hermetisch afgesloten zijn met rolluiken, kijken we automatisch wat meer naar boven. Tjonge, die flats zijn nu ook niet echt in supergoede staat. Hé, nu staat er wéér zo’n raar verkeersbord. Een blauw bord met een P en daaronder 4+1. Wij vonden het eigenlijk een gek bord. Hoezo 4+1 en geen 5? We besloten het bij een licht fotogeniek barretje maar eens te gaan vragen. Gelukkig sprak er iemand wat Engels en aan het andere tafeltje, waar ze ineens hard begon te lachen, sprak iemand wat Duits. We begrepen dat het een parkeerplaats voor de wat grotere taxi’s is en ze maximaal 4 personen mogen inladen. Die +1 is de chauffeur zelf. Tja, als het aan hen ligt, stapelen ze de auto gewoon tjokvol, allemaal bij elkaar op schoot, lekker hutje mutje. Maar goed, bij zo’n bord mogen er dus maar 4 instappen. Zo leer je nog eens wat. We besloten ook meteen maar weer te vragen, wat hallo en tot ziens was, want we vergeten het steeds. Dat vonden ze erg leuk. We werden zelfs uitgenodigd voor een kopje koffie, maar dat hebben we niet gedaan. We hadden geen behoefte aan de hele politiek nog verder door te spreken en na nog een groepsfotootje van onze nieuwe vrienden en een mirë u pavshim reden we fijn weer door. Met een big smile, dat dan weer wel.
De brede stoepen waren nog niet eens zo gek voor een rolstoel en zelfs de Albanezen stoppen dan voor je als je wilt oversteken. Dat ding heeft zo zijn voordelen. We bleven onze ogen uitkijken. Een driewielerauto, die in het antiekmuseum kon en weer wat straathonden, een in de steek gelaten popcornmachine, bedrading boven de weg die zo vreselijk in de knoop lijkt, dat het een wonder is dat er nog lampen branden, een straathandelaar met nog honderden tassen en koffers te gaan en toen ineens stonden we op een rotonde met een fontein waaromheen hele moderne gebouwen stonden. Tjonge, wel een verschilletje met die flats van net!
We hebben zelfs de grote moskee nog gevonden, maar die was al dicht. En daar om de hoek bleek dan het voetgangersgebied te liggen, wat we al die tijd niet konden vinden. Het was hier echt mooi. Oude panden die fraai gerestaureerd waren, afgewisseld met luxe winkels, chique hotels en hippe barretjes. Zo te zien is dit het walhalla van Shkodër. We konden in deze straat zelfs nog ansichtkaarten kopen! Het was een vriendelijke vrouw, die ons wel wat Albanees wilde leren. We mochten het opnemen en zij ging bij het hallo steeds haar eigen winkel in, waar ze ons begroette en daarna riep ze iets (tot ziens?) en ging ze weer naar buiten. Handje geven en hup, daar ging ze weer. We moesten erg lachen en weten nu geloof ik dan eindelijk wat tot ziens is. Hallo, en dank je wel moeten we nog op de video terugkijken. Tjonge, jonge, wat een taal. Het lijkt echt op helemaal niets van wat we ooit gehoord hebben. Het klinkt weemoedig en vooral moeilijk! Al die rare lettercombinaties en overal ‘q’s tussen en puntjes op. We hebben nog wel even werk aan de meest gangbare woordjes. Maar we merken ook, hoe leuk de mensen het vinden als je iets probeert, dus dat motiveert om het toch maar te gaan proberen.
We genoten van de mooie, levendige straat waar in het midden allemaal terrasjes gemaakt waren en voelden ons geen moment ongemakkelijk. Zelfs niet toen we 1 zigeunerin tegenkwamen. Ze zeurde wel, maar bleef gelukkig zielig zitten. Dat viel niet tegen. Het was heerlijk om hier te lopen. De panden in deze straat zijn in warme kleuren geschilderd en er is veel hout gebruikt voor de luiken en hoge deuren. De uithangborden waren nog authentiek en we voelden ons echt op vakantie. Wat is het hier totaal anders. Leuk!
Daarna was het toch wel tijd om de camper te gaan zoeken. We zagen nog een klein, mooi Servisch-orthodox kerkje dat net als de moskee al gesloten was. Ook kwamen we het museum van een fotograaf met hele beroemde glasplaten nog tegen, maar we hadden geen puf meer om naar binnen te gaan. Wij hebben heerlijk genoten in Shkodër, vonden het veel leuker dan we dachten en ik vind het fijn, dat we er nu ook in een stad uitgeweest zijn.
Eenmaal op de camping aangekomen hebben we weer wat salades en tzatziki gehaald. Ik ben nu al helemaal verslaafd aan de huisgemaakte augurken! Ik heb ze volgens mij buiten in een emmer zien drijven, maar het leek me niet zo verstandig om ze daar te kopen. Wat we graag wilden doen vandaag is letterlijk in het water gevallen, maar het zwerven door Shkodër was een geweldig leuk alternatief!
Onderweg zagen we best mooie auto’s, waaruit toch iemand stapt met een parasolletje om een paar kratten tomaten of zakken pepers proberen te verkopen. De rijkdom lijkt maar een dun laagje. Ook stikt het hier van de groenten- en fruitstalletjes. Langs de weg, op de rotonde, op de stoep voor een winkel, op een pleintje. Eigenlijk gewoon overal behalve op de camping.
In Shkodër was het ongelooflijk druk. Alle winkels (en dat zijn er echt heel veel) waren open en het zag zwart van de mensen. We keken onze ogen weer uit. De plaatselijke visser had een krant meegenomen en op de weg gelegd, om zijn vissen op te leggen. Andere vissen lagen in een kratje en de gelukkigsten konden een rondje in een miniteiltje zwemmen. Een weegschaaltje en een stoeltje ernaast en klaar was de visser. Even verderop zat iemand met een hele berg schoenen voor zich op de stoep. Of je ook twee dezelfde kon kopen, kon ik zo snel niet zien. Een rij riemen aan een verroest rek, stapels kleding over een muur en aan de overkant zag Gerard dat ze een geit aan het slachten waren. Het dier hadden ze aan een boom op de stoep gehangen, het bloed lag eronder en ze begonnen net met het vel eraf te trekken. Gatverdamme! We hebben zulke taferelen trouwens ook wel in Turkije gezien. Het helpt heel goed om per direct vegetariër te worden! De containers puilen uit en er ligt veel afval omheen, waar de nodige poezen en honden in rond scharrelen. Wat een kleuren, wat een indrukken. Al die bonte winkels en dan ook nog de straathandel ervoor. Hoe levendig wil je het hebben?! Er scheurt een man in een zelfgebouwde rollater voorbij, een scooter met handkar erachter, een man die over de rand van een container hangt om er de blikjes uit te vissen, veel mannetjes in het zwart die aan de bar zitten. Het was woest aantrekkelijk om eruit te gaan en foto’s te maken!
Maar juist omdat het zo druk en chaotisch is en we nog niet zo erg aan het land gewend zijn, besloten we na hevige twijfel om toch maar de veilige tocht naar Komani te gaan maken. We zijn niet van plan om 3 uur te gaan varen, want de boot terug gaat morgen pas weer, maar we willen wel een stuk van het meer en de rivier zien. Het eerste gedeelte van de weg na Shkodër was niet boeiend. Gewoon huisjes al dan niet met een tank op het dak en tuintjes waar een geit, koe of varken rondliep en wat groenten verbouwd werden. Wel schoot er ineens een slang uit het gras de weg op! We vrezen, dat hij nu iets platter is.
“Auw!” Ik zit helemaal onder een zwarte fleecedeken – weer of geen weer- om foto’s te kunnen maken zonder reflectie- voel ik ineens iets op mijn been. Ik geef er een mep op en voel iets kriebelen. Vreemd! Met een ruk trok ik de deken weg en zag dat ik de wesp weliswaar geraakt had, maar hij mij ook. Rotbeest!
De weg lijkt niet echt op gang te komen. We zien twee oude mannetjes gezellig in een plaatselijk barretje de dag doornemen en ze hebben hun koeien gewoon aan de boom ervoor gebonden. Wij vinden dit wel leuk, om te zien. De Albanezen lijken in het algemeen best vriendelijk. We zwaaien heel wat af. Maar wanneer die route nu leuk wordt? Ik weet het niet. We zagen een meer, maar het was niet echt je van het. Zeker niet omdat er tientallen elektriciteitsdraden overheen liepen, die verbonden werden door zwaar verroeste masten. Het licht stond verkeerd, het was bewolkt en we werden er niet echt blij van. En toen de weg ook nog een stuk slechter werd, zijn we omgekeerd. Gerard dacht dat het niet kon. “Heus wel, er rijdt hier toch geen hond!” En tot mijn eigen verbazing ging ik het doen. Wel met Gerards hulp. Ik vond het spannend, want de weg liep niet zo recht en er was hier geen vangrail, maar na enig heen en weer steken stonden we weer andersom. Instappen en wegwezen. Ik heb bijna het hele stuk naar Shkodër teruggereden.
Dat meer laten we fijn liggen, wij gaan de stad in! Ik moet het toch een keer proberen. We waren er pas tegen 16.00 uur en konden de camper makkelijk kwijt. Eigenlijk was dat al een teken aan de wand, maar dat hadden we nog niet door. Even later bleek, dat er al heel veel winkels (behalve de vele supermarktjes) dicht waren. Ook de straathandelaren waren vrijwel allemaal al weg. Jammer. Maar gelukkig voor ons, vonden we de plaatselijke visser nog. Hij bleek niet veel verkocht te hebben en had het volgens mij al opgegeven. De zwerfkatten waren hem dankbaar!
Helaas begon het te regenen, dus werd het even schuilen. Na niet al te lange tijd klaarde het weer op en konden we verder. De helft van de verkoopwaren van de winkeliers staat en hangt gewoon buiten. Stapels kratten bier en flessen drinken in alle kleuren van de regenboog. Het valt ons op hoe dun en gammel de fietsen hier zijn. Maar ze worden veel gebruikt. Een plastichandelaar had ook stapels plasticwijnvaten, bekers en kano-tonnen tegen een boom gestapeld. Tuinslangen, wijnmanden tot wel 50 liter, ballen in een net, rijen kinderfietsen, die niet nieuw waren, kratten vol groenten en fruit en overal barretjes. De mensen keken wel, maar waren absoluut niet vervelend.
We gingen eerst maar eens een stuk pizza scoren, die verrassend goed smaakte! Daarna knapten zowel het weer als wij zelf weer wat op. Wat lopen er hier trouwens enorm veel honden! Maar ze zijn niet agressief en blaffen zelf niet eens. Doordat er op hele stukken de winkels hermetisch afgesloten zijn met rolluiken, kijken we automatisch wat meer naar boven. Tjonge, die flats zijn nu ook niet echt in supergoede staat. Hé, nu staat er wéér zo’n raar verkeersbord. Een blauw bord met een P en daaronder 4+1. Wij vonden het eigenlijk een gek bord. Hoezo 4+1 en geen 5? We besloten het bij een licht fotogeniek barretje maar eens te gaan vragen. Gelukkig sprak er iemand wat Engels en aan het andere tafeltje, waar ze ineens hard begon te lachen, sprak iemand wat Duits. We begrepen dat het een parkeerplaats voor de wat grotere taxi’s is en ze maximaal 4 personen mogen inladen. Die +1 is de chauffeur zelf. Tja, als het aan hen ligt, stapelen ze de auto gewoon tjokvol, allemaal bij elkaar op schoot, lekker hutje mutje. Maar goed, bij zo’n bord mogen er dus maar 4 instappen. Zo leer je nog eens wat. We besloten ook meteen maar weer te vragen, wat hallo en tot ziens was, want we vergeten het steeds. Dat vonden ze erg leuk. We werden zelfs uitgenodigd voor een kopje koffie, maar dat hebben we niet gedaan. We hadden geen behoefte aan de hele politiek nog verder door te spreken en na nog een groepsfotootje van onze nieuwe vrienden en een mirë u pavshim reden we fijn weer door. Met een big smile, dat dan weer wel.
De brede stoepen waren nog niet eens zo gek voor een rolstoel en zelfs de Albanezen stoppen dan voor je als je wilt oversteken. Dat ding heeft zo zijn voordelen. We bleven onze ogen uitkijken. Een driewielerauto, die in het antiekmuseum kon en weer wat straathonden, een in de steek gelaten popcornmachine, bedrading boven de weg die zo vreselijk in de knoop lijkt, dat het een wonder is dat er nog lampen branden, een straathandelaar met nog honderden tassen en koffers te gaan en toen ineens stonden we op een rotonde met een fontein waaromheen hele moderne gebouwen stonden. Tjonge, wel een verschilletje met die flats van net!
We hebben zelfs de grote moskee nog gevonden, maar die was al dicht. En daar om de hoek bleek dan het voetgangersgebied te liggen, wat we al die tijd niet konden vinden. Het was hier echt mooi. Oude panden die fraai gerestaureerd waren, afgewisseld met luxe winkels, chique hotels en hippe barretjes. Zo te zien is dit het walhalla van Shkodër. We konden in deze straat zelfs nog ansichtkaarten kopen! Het was een vriendelijke vrouw, die ons wel wat Albanees wilde leren. We mochten het opnemen en zij ging bij het hallo steeds haar eigen winkel in, waar ze ons begroette en daarna riep ze iets (tot ziens?) en ging ze weer naar buiten. Handje geven en hup, daar ging ze weer. We moesten erg lachen en weten nu geloof ik dan eindelijk wat tot ziens is. Hallo, en dank je wel moeten we nog op de video terugkijken. Tjonge, jonge, wat een taal. Het lijkt echt op helemaal niets van wat we ooit gehoord hebben. Het klinkt weemoedig en vooral moeilijk! Al die rare lettercombinaties en overal ‘q’s tussen en puntjes op. We hebben nog wel even werk aan de meest gangbare woordjes. Maar we merken ook, hoe leuk de mensen het vinden als je iets probeert, dus dat motiveert om het toch maar te gaan proberen.
We genoten van de mooie, levendige straat waar in het midden allemaal terrasjes gemaakt waren en voelden ons geen moment ongemakkelijk. Zelfs niet toen we 1 zigeunerin tegenkwamen. Ze zeurde wel, maar bleef gelukkig zielig zitten. Dat viel niet tegen. Het was heerlijk om hier te lopen. De panden in deze straat zijn in warme kleuren geschilderd en er is veel hout gebruikt voor de luiken en hoge deuren. De uithangborden waren nog authentiek en we voelden ons echt op vakantie. Wat is het hier totaal anders. Leuk!
Daarna was het toch wel tijd om de camper te gaan zoeken. We zagen nog een klein, mooi Servisch-orthodox kerkje dat net als de moskee al gesloten was. Ook kwamen we het museum van een fotograaf met hele beroemde glasplaten nog tegen, maar we hadden geen puf meer om naar binnen te gaan. Wij hebben heerlijk genoten in Shkodër, vonden het veel leuker dan we dachten en ik vind het fijn, dat we er nu ook in een stad uitgeweest zijn.
Eenmaal op de camping aangekomen hebben we weer wat salades en tzatziki gehaald. Ik ben nu al helemaal verslaafd aan de huisgemaakte augurken! Ik heb ze volgens mij buiten in een emmer zien drijven, maar het leek me niet zo verstandig om ze daar te kopen. Wat we graag wilden doen vandaag is letterlijk in het water gevallen, maar het zwerven door Shkodër was een geweldig leuk alternatief!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
