16. Bliksembezoek aan het Piva-klooster

Echt relaxt vond ik de overnachtingsplek niet. Ik hoorde steeds vreemde geluiden en dan nog die dubieuze sigarettenlucht. Gerard ging wel even een rondje lopen. Hij ontdekte twee katten, die in een container tikkertje aan het doen waren. En in de verte liepen koeien met een bel, ontdekten we de volgende morgen. Maar volgens mij roken die dieren niet. We zijn gelukkig toch snel in slaap gevallen om gewekt te worden door dichtknallende portieren. Jemig, wat is dit? Maar het bleek al ochtend te zijn en dus licht! Er stond een minibusje een stelletjes toeristen uit te laden, wat blijkbaar niet zachter kon. Het bleek echter nog veel erger te kunnen. Binnen het half uur stonden er maar liefst drie grote touringcars vol met krijsende kinderen om ons heen. Het was één grote, gillende, invasie! HELP!

We besloten nog fijn een poosje te blijven liggen. Zo groot is dat klooster niet en die kinderen zijn binnen het half uur wel weg. Niet dus. Chips! Nou, dan gaan we toch maar even kijken. Het kerkje is van binnen helemaal beschilderd met iconen, er staat een stoel met prachtig houtsnijwerk, de deuren naar de hal zijn ook kunstig uitgesneden en bovendien zelfs ingelegd met ivoor. Er hangt een mooie kandelier, waarin wat kaarsen brandden, de iconostase is van goud en er liggen oude, indrukwekkend uitziende boeken. Van twee jaar geleden weten we dat het klooster ooit verplaatst is en steen voor steen op dezelfde manier hier weer is opgebouwd. Ook was er een onveilige periode toen de Ottomanen alles van hun geloof wilden verwoesten. Een van hun belangrijkste iconen is tijdens de eerste invasie zwaar beschadigd in de struiken teruggevonden. Deze hebben ze expres nooit gerestaureerd om te laten zien hoe wreed de Ottomanen waren. Tussen de kerk en de hal zat een dikke muur, die hol bleek. Hierin konden hun kostbare iconen en boeken in tijden van gevaar met spoed verstopt worden. En voor de geheime ingang hadden ze een schilderij gehangen met een beeltenis waar de moslims niet naar wilden kijken en die ze zelfs niet aan wilden raken. Heel slim gedaan. Het was leuk om hier weer te staan.

Foto’s maken mocht ineens niet meer, hoewel er nergens een bord stond. Maar 120 kinderen die alleen maar lopen te gillen en te voetballen en steeds foto’s van mijn poot maakten was geen enkel probleem. We staken nog een kaarsje aan als groet aan ons Ukkie, maar een gebed was geen doen. Ik kon mijn eigen gedachten niet eens meer verstaan! Er wordt hier wel heel erg met twee maten gemeten. Een lesje in eerbied en respect zou hier fantastisch passen!

We gingen dan ook snel terug naar de camper. Eten doen we onderweg wel weer. Het goede nieuws was, dat ondanks de pogingen van de vele stoere jongetjes er nog steeds geen ruit gesneuveld was. Hier wilden we ook niet echt op wachten. Ze staan gewoon met keiharde rotmuziek aan op de parkeerplaats te voetballen en nee, het leek in de verste verte niet op christelijke muziek. Wij starten de motor en reizen met grote spoed naar de hoogvlakte van Durmitor, waar het hopelijk veel rustiger is!!!