25. Het blijft leuk!

Ook vandaag besloten we Shkodër weer even in te gaan. We hoopten, dat er wat straathandel zou zijn. Onderweg zagen we kinderen op het voetbalveld bezig. Maar de schapen liepen er gewoon tussen, kregen hooguit een bal op hun kont of een voetballer achter zich aan en de herder stond naast de doelpaal een sjekkie te roken. Geweldig!

In Shkodër bleek er aardig wat straathandel te zijn en konden we de camper vrij snel aan de drukke straat kwijt. Zo veel mensen, zij aan zij die een paar tomaten, aubergines, okra’s of wat druiven proberen te verkopen. Eén vrouwtje had haar breiwerk meegenomen en zat intussen druk op de naalden te tikken. Ik gebaarde of ik er een foto van mocht maken, maar ze begreep het niet. Ze kwam naar me toe. Gelukkig liep er net een vlotte tiener, die geweldig voor ons vertaalde. De vrouw vond onze vraag een eer, ging weer op haar stoeltje zitten en pakte haar breiwerk weer op. En daarna kwam ze naar me toe, gaf een hand en een flesje troebel water. Het bleek een halve liter zelfgestookte raki te zijn! Dus mochten we binnenkort een tijdje van de radar verdwijnen, dan weet je waar het van komt! De percentages van huisgestookt schijnen niet misselijk te zijn!

We hadden een ontzettend leuk gesprek met Jonida en intussen verzamelden zich steeds meer mensen om ons heen. Veel lachen en zwaaien. Uiteraard probeerden we ook die moeilijke woorden weer, die we elke morgen e vergeten zijn. Het meisje had zichzelf Engels leren spreken via filmpjes op YouTube! Wauw, dat had ze heel erg goed gedaan. Petje af. Intussen kwam haar moeder er ook gezellig bij staan en liet allerlei tassen zien op haar mobieltje. Die bleek ze zelf te maken. Even later kwam er een man met een schattig dochtertje aan, dat ons vol trots een kaki gaf. Wat lief! Weer zwaaien en mirë u pavshim!

Hé, hier is het straatje met die vissen op straat weer. We wilden er een foto van maken en ineens begint me er toch een Albanees tekeer te gaan. Kwaad dat hij was! “Houd ik van vis? Waar kom ik vandaan? Wat, Holland?!” Door jou en jouw rotfoto’s komt Albanië niet bij de EU! Want jij bent hier heus niet omdat je Albanië een leuk land vindt. Jij maakt alleen maar rotfoto’s van ons land enz. Besefte ik dat wel?” Ik probeerde nog uit te leggen, dat ik Albanië wel heel leuk vond en dat het straatleven juist geweldig vind en dat ik niet de baas van Nederland was. Maar luisteren? Ho maar! Het was net een doorgedraaide wekker. Het werd op een gegeven moment echt naar. Hij draaide steeds meer door. Aanvankelijk moesten zijn vrienden lachen. Die hadden wel zin in een relletje. Een andere rare vent ging pal voor de rolstoel staan en maakte een foto strak voor mijn gezicht. Ik gaf hem een glimlach en een kushandje en deed alsof ik het niet erg vond. Gelukkig kreeg ik door deze actie de meeste mensen achter me. Ze gebaarden, dat die man gek was en wij gingen maar snel weg. Alsof ik heel Holland ben en iets over hun toetreding tot de EU heb te zeggen….Ik zal het er de volgende keer tijdens mijn theekransje met Mark toch eens over hebben. Tjonge, jonge…

We doken snel een straatje in, waar een groenten- en fruitmarkt was. We bleven even staan om van de schrik te komen. Het kan wel zijn, dat ik het heel goed gedaan had, maar ik was toch wel geschrokken! We keken wat om ons heen en durfden niet meer zo goed te fotograferen. Bij de eerste beste kraam hebben we het een en ander gekocht en daar waren ze weer heel vriendelijk. Een vrouw kwam meteen helpen en wij gingen maar weer woordjes leren. Ook hier ging dat weer heel gemoedelijk. Een vriendelijk opgestoken hand, een glimlach, een vrouw die ons spontaan twee grote granaatappels kwam brengen. Een man gaf een hand, heeft ergens met me over gesproken, pompte mijn hand nog twee keer heen en weer en iedereen liep weer met een big smile verder. Die paar woordjes geven zo veel plezier en goodwill!

Wat verderop zagen we een man een stinkende afvalcontainer doorspitten. Hij hing er half in en zag er dan ook niet al te fris meer uit. Hij had een hele gammele fiets bij zich en een paar plastic tasjes aan zijn stuur hangen. We riepen hem en gaven hem zo’n grote granaatappel. Hij was er zo blij mee! Ik wou dat ik er meer gegeven had, maar ik dacht dat er misschien nog meer arme mensen kwamen. Wat erg, dat hij zo moet leven! Of zou hij de blikjes eruit vissen en die voor het statiegeld ergens brengen? Dat hoop ik dan maar.

Vlakbij de camper zagen we bij een groenten- en fruithandelaar nog een bak gekke, bruine dingetjes liggen. Te groot en te hard voor een bes, te zacht en te klein voor een kastanje. Wij vroegen wat het was. Hij gebaarde dat we er een mochten proberen. Gerard was de klos en keek niet gelukkig, toen hij er een in zijn mond had. Hij had ook geen idee wat het was en waar het überhaupt naar smaakte. Een voorbijganger zei, dat het echt heel goed voor je was en met name voor je maag. Tja, maar wat het is, weten we nog steeds niet. We nemen wel een tros bananen! Daar leven we uiteindelijk al twee weken op! Ik kreeg ook nog een besje en vond het toch niet onaardig. We namen er dus ook een tasje ‘kimca’ bij. Want zo bleken die dingen hier te heten. Ernaast was een patisserie waar een supergrote taart op de toonbank stond. Naast de wat kleinere schuimtaarten, had ze ook een soort gebak. Alweer een gesprek in gebarentaal en ja, zei had die grote taart zelf gemaakt! Wij met onze duimen omhoog. We bestelden volgens mij twee taartjes of toetjes die we er lekker uit vonden zien. Later wees ik er nog een aan, maar zij knikte nee. We kregen een ander toetje mee. Het zal wel. We vinden het gewoon leuk om hier en daar iets te kopen of te proberen. We proberen onze aankopen te spreiden, zodat we zo veel mogelijk kleine handelaartjes wat kunnen laten verdienen. De winkel met felgele kruiwagenwielen hebben we overgeslagen, dat dan weer wel. We waren inmiddels vlakbij de camper en hadden het wel weer gezien in Shkodër. We wilden nog een hele mooie, oude brug gaan bezoeken en niet te laat terug zijn op de camping. Net voor we wegreden kwam er nog een kleine, gezette man met een hoed aangelopen. Al Capone had iets te veel raki op, pakte zijn scooter en scheurde de straat uit. Wat een mensen, wat een stad. Geweldig!