69. Statistiek

We reden om 17.50 uur van parkeerplaats Tivoli weg. Een plek om te onthouden. Om 18.55 uur passeerden we de Oostenrijkse grens, waar we eerst een vignet moesten kopen voor een week en daarna bij de eerste beste tunnel tol moesten betalen? Tjonge, jonge, waar is dat vignet dan voor? Raamversiering? Gevonden geld?

Om 21.30 uur reden we het land weer uit. De Duitse douanier hield ons staande met zo’n lullig stopbordje, dat je bij ons in de speelgoedwinkel koopt. “Wieviel Persone?” We vonden het een beetje een komische situatie en werden er melig van. “14. Twee in de ballenbak, vier op het bedje achter ons, nog vijf in het grote bed, twee in het gangpad en één op de wc.” Maar, dat hebben we toch maar niet gezegd. We willen uiteindelijk München nog halen voor het zaterdag is!

Gelukkig was Hans thuis en wist hij ons precies te vertellen, waar we twee jaar geleden gestaan hadden. We kregen zelfs de straat door per app! Kijk, aan zo’n vriend heb je wat! Nog steeds blij, maar wel erg moe rolden we hier om 23.30 uur het terrein op. We beginnen aardige nightriders te worden! We hebben 5,5 uur en toch nog 412 km gereden! En terwijl Gerard al anderhalf uur klaar is, lig ik nog steeds te typen! Met een big smile, dat wel! Wat een heerlijke dag hadden we! Als we van alle bijzondere momenten een kraal aan onze denkbeeldige reisketting zouden rijgen, hebben we er op de valreep nog een hele mooie aan toegevoegd!

En dan denk je net klaar te zijn en je laptop dicht te klappen, komt er een wit met blauwe auto met letters erop, strak langs de camper rijden. Echt heel strak. En hij stopt. “Nee! Gerard, verdorie er komt politie aan!” Ik had al hele visioenen van weer moeten vertrekken en bij nacht en ontij een andere plek moeten zoeken, want hier is natuurlijk geen haven zoals in Sagiada, terwijl we verdikkie hier net met Hans afgesproken hadden! Gerard ging kijken. “Nee hoor, het is gewoon een auto, die doorrijdt. Hij gaat bij de kantine staan.” “Nou, ik vind het een rare gast, dat hij zo dicht langs de camper rijdt!” “Oh, wacht eens, daar komt hij weer. Hij komt hierheen en staat nu naast de camper! Je hebt gelijk Maan, ik denk dat het politie is.”

Gerard zat al in de cabine en zijn hersens te kraken op een paar goede, Duitse volzinnen. Maar net op het moment, dat hij de deur open wilde doen, reden ze toch weer langzaam door. Sicherheit! Oké, het was dus een beveiligingswagen en we mogen blijkbaar blijven staan. Gauw het licht uit en naar bed. Wij zijn er niet. Doei!