57. De snelweg, een avontuur op zich

Het was inmiddels al ruim 17.00 uur geweest en we overlegden waar we zouden kunnen overnachten. Volgens de camperapp was er voorlopig niets. Aangezien we de stad Berat geschrapt hadden en we de kust totaal niet boeiend vonden, waren we eigenlijk ineens klaar. Oeps! Raar gevoel! Het zou leuk zijn als we Shkodër zouden halen, maar dat is nog bijna 4 uur rijden!!!! We gaan het zien. Eerst maar eens kijken hoe veel snelweg er al af is. Eigenlijk is het een wonder dat er al snelweg ligt! 20 jaar geleden was het land nog communistisch en reden er slechts 500 auto’s van hoge pieten van de partij rond. In theorie kon de gewone burger ook een auto aanvragen, maar in praktijk had dat geen enkel nut. En nu is het wagenpark met zeker een factor 1.000 vermenigvuldigd en rijden hier ruim 500.000 auto’s rond! Dat is nogal een aanslag op je wegennet!

Om Vlorë uit te komen, moesten we nog door een dorpje, waar we schitterende plaatjes zagen, maar niet konden fotograferen. Twee oude vrouwtjes in het zwart die gezellig op de stoep met elkaar zaten te beppen. Ieder in een hoek van de poort. Oh, die foto wou ik echt graag hebben, maar ik kan het toch niet maken om er zo voor te gaan staan. Wat verderop liepen 2 koeien op de vuilnisbelt hun kostje bij elkaar te scharrelen. Gatver. Wat sneu voor die beesten! En even later onze eerste kalkoenhoeder die met zijn stok en een flinke koppel kalkoenen aan de wandel was. Later zagen we er nog een paar. De bergen, die er de hele vakantie waren, zijn ineens uit het landschap verdwenen. Vreemd.

Net boven Vlorë gingen we de snelweg op. Je mocht hier 110! Dan denk je even lekker door te kunnen kachelen, maar zo gaat het toch niet helemaal. Een poes en een hond op de snelweg, een man die over de reling naast de snelweg was geklommen en wachtte om deze over te kunnen steken, een voetganger op de vluchtstrook en regelmatig ook een fietser al dan niet met licht of zaklamp. Hele stukken hadden geen vangrail aan de rechterkant en kon je er bij elk bedrijf, wat eraan lag vanaf. Ook bij huizen kon je gewoon van de snelweg af en tussen de vangrail door, als die er stond.

Op een gegeven moment was de snelweg alleen nog maar aan een kant af en werd deze als provinciale weg gebruikt. Wel lag er aan de andere kant al een heel eind asfalt waar de schaapskudde zojuist overheen kwam denderen. Ook fietsers maakten maar wat graag gebruik van deze bijna voltooide weg. Voertuigen die meer dan 3,5 ton wogen mochten hier niet rijden volgens het verbodsbord. Maar je wilt niet weten hoe veel vrachtwagens we hier zagen! Het is zaterdagavond 18.15 uur en de mensen zijn nog druk aan het werk op de weg. De meeste Albanezen krijgen € 200,00 per maand. Het maakt niet uit wat voor werk je doet en hoe veel ervaring je hebt. Dat is toch wel heel weinig. En het klinkt eigenlijk ook nog best communistisch.

“Pas op!” Jemig, we worden net ingehaald door een idioot op wielen terwijl dat helemaal niet kon. Hij vloog ons voorbij, hield nog net zijn auto op de weg en dook er met een bloedgang voor, omdat er dus een tegenligger aankwam. Wat een debiel! En even verderop sjokte een man langs de snelweg, gevolgd door de zoveelste fiets. In het weiland was de paard en wagen vervangen door een brommer met flinke kar, die ze vol gras aan het scheppen waren. “Ah, gelukkig, hier is het weer echt snelweg!” Even verderop stopte de auto voor ons, parkeert zijn auto doodleuk op baan 1 en gaat fijn oversteken om even met zijn vriend bij te kletsen! Soms moeten we om hun streken lachen, maar op andere momenten vragen we ons echt af, of ze hun hersens misschien op hun nachtkastje hebben laten liggen!

Oh ja, en rotondes op een snelweg zijn hier heel normaal. Daar steken dan ook weer ladingen mensen de weg over en nadat je die ontweken hebt, gaat de snelweg weer fijn verder! T-splitsingen kunnen hier trouwens ook. En waarom zou je een op- of afrit maken als degenen die dat willen ook gewoon zelf 2 meter vangrail weg kunnen halen, wat dan ook veel gebeurt.

We blijven ons verbazen over de Albanezen en hun rijstijl, maar desondanks ging de rit voorspoedig. Bij Durrës besloten we om te proberen Shkodër te gaan halen. En wel de camping waar onze reis, door dit onvergetelijke land met zijn vele super aardige, lieve mensen begon. En yes! We hebben het gehaald! Om 21.15 uur rolden we de camping op, waar we gelukkig nog naar binnen mochten en zelfs nog heel leuk door de receptioniste begroet werden, die eigenlijk al geen dienst meer had. Ze vroeg hoe we het gehad hadden en wij vertelde enthousiast enkele dingen. “Ben je nu niet meer bang?” Jemig, dat had ze goed opgemerkt! “Nee, ik ben niet meer bang en vind het geweldig om deze reis gemaakt te hebben!”

Het restaurant was helaas al gesloten, maar een wijntje konden we nog wel krijgen. En dat hebben we maar gedaan. Proosten op deze mooie reis en op elkaar! Wat jammer, dat het alweer om is, het lijkt gisteren dat we hier stonden! Maar ook, wat fijn dat alles zo voorspoedig is verlopen. Aangezien vier Fransmannen en vrouwen het restaurant nogal tot kippenhokgevoel omgetoverd hadden, besloten wij onze wijn mee te nemen naar het strand en wel de verste uithoek, om heerlijk op bed en in hangmat van onze wijn te genieten, het over onze reis te hebben, Gerard stukjes voor te lezen van de eerste paar dagen Albanië en te genieten van de prachtige sterrenhemel boven ons. Aan de overkant van het meer branden lichtjes. Wie weet, rijden we daar morgen wel. Met ons weet je het nooit! Maar nu (23.00 uur) gaan we toch echt de camper in, voordat we bevriezen. Lekker een warme chocomel en onze film afkijken! Naten e mire dhe te shoh neser! Ofwel, welterusten en tot morgen.