45. Recept

Men neme een zonnige dag, een aantrekkelijke bazaar in mooie Ottomaanse huizen met heel veel fleurige, bonte en veel te dure koopwaar, twee mensen die er zin in hadden, geen parkeerplek konden vinden, en bij de derde parkeerplaats eenzaam stonden en meteen een zigeuner voor onze camper hadden, bij elke winkel “hello, welcome, please come into my shop, it is beautiful, handmade, wat do you want?” en vermenigvuldig dit met 50, dan weet je nu precies hoe wij ons voelden! Stapelgek!

In de reisgidsjes en de Albanese literatuur wordt hoog opgegeven over Gjirokaster. Het staat op de UNESCO-lijst en in de top 10 van de dingen die je in Albanië echt niet mag missen. Ik citeer: “Een vreemde stad die als een voorhistorisch wezen plotseling op een winternacht in het dal leek te zijn opgedoken en moeizaam tegen de helling van de berg omhoog gekropen. Alles in de stad was oud en van steen, de straten, de fonteinen, maar ook de daken van de grote, eeuwenoude huizen, bedekt met platen van grijze steen die op reusachtige schubben leken. Het was bijna onvoorstelbaar dat zich onder dit harde pantser het tere vlees van het leven bevond, en dat het zich er vermenigvuldigde. De stad was gebouwd tegen een steile helling, de steilste helling misschien waartegen ooit een stad gebouwd was, en ze tartte alle wetten van de architectuur en stedenbouw. Soms raakte de nok van het ene huis, de fundamenten van het andere, en het was waarschijnlijk de enige plaats ter wereld waar je de kans liep op een dak te belanden, als je van de kant van de weg gleed. En daar wisten vooral dronkenlappen van mee te praten.”(Ismail Kadare)

De stad lag inderdaad tegen een helling aan, maar bv Materra in Italië is veel spectaculairder. De oude stad was echt niet zo groot, maar an sich wel heel mooi. De witte Ottomaanse huizen met hun mooie houten deuren en op de eerste en tweede verdiepingen dito ramen. Maar we konden dus al niet bovenaan parkeren en toen we eindelijk een plekje hadden, stond er meteen een zigeunerkind voor de auto. “Wel potverdikkie! De hele vakantie ben ik voor elke stad bang en heb ik stress voor zigeuners en vanmorgen had ik het voor het eerst niet! “ Het kind verdween al snel onder straatniveau en even later zagen we een zigeunervrouw lopen. Ik weet het niet, maar ik ga even kijken. Ik stak de straat over en zag onderaan de helling een aantal krotten, meubilair buiten, veel bonte was, giga veel afval en een zigeunerkindje fietsen. Shit! Er staan hier minstens 5 krotten! We voelden ons niet fijn en gooiden alle beveiliging erop; beugel, stuurslot, sjorbanden en hoefden nog net niet zelf via het dakluik naar buiten! Toen we langs de tweede parkeerplaats liepen, reed er net iemand weg. Gerard zette mij snel midden in het vak en liep terug om de camper op deze plek te zetten. Hier loopt af en toe nog wat beveiliging voor zover het een naam mag hebben. Daarna hobbelde we de stad in.
Met oordoppen in, was het waarschijnlijk een stuk fijner geweest. Dan hadden we genoten van de mooie huizen en al die bonte al dan niet zelfgemaakte artikelen. Maar nu dus niet. We begonnen al een stuk minder prettig, door die zigeuners, het was heet, lastig lopen, we móesten voor ons gevoel hier slagen qua souvenirs en werden gek van al dat geleur bij de deuren. Een toerist is geen melkkoe, maar daar denken zij anders over.

Het goede nieuws is dat we qua souvenirs wel redelijk goed geslaagd zijn en waarschijnlijk één al dan niet twee poten uitgedraaid zijn. Maar goed, binnen is binnen. Voor ons was Gjirokaster één grote toeristenfuik. Het waren te veel prikkels. Ik wilde er niet eens meer iets drinken. Wilde alleen nog maar weg! We hebben geen kerk of wat dan ook meer bezocht, alleen de oude bazaar, lees toeristennaaistraatjes. We zaten nog maar net in de camper of mama Roma stond ineens met een van de vele kindjes bij de camper. Eerst alleen dat kindje. Verdorie, het leek wel alsof ze bizonkit aan haar handjes had en aan de camper bleef plakken. Ja hoor, toen kwam die moeder er ook nog ‘gezellig’ bij. Zij vroeg niet om geld maar om chocola voor haar bambino. Tja, het is ook wel een ellende om zigeuner te zijn. Je hebt een dijk van een slecht imago, je bent straatarm, niemand wil je helpen, maar je bent ook moeder, die je kind wat gunt. En laten we wel wezen; die hutjes hieronder zagen er echt slecht uit. Ik pakte een zak snoep, draaide het raam open en hield het het kindje voor, wat er een uit wilde nemen. Ik draaide de zak dicht, pakte haar handje en vouwde die eromheen. De moeder bedankte ons heel vriendelijk. Ik gaf haar een hand, wat ze nog fijner vond en zag het kindje weg huppelen. Op naar de volgende camper. Dat dan weer wel.