47. Eindelijk een rustdag…

We hadden onrustig geslapen en lagen nog druk te dromen, toen we wakker schrokken van de wekker. We mochten weliswaar op de parkeerplaats overnachten, maar dan moesten we wel om 10.00 uur weg zijn. Voor ons was dat 9.00 uur, want voor die paar dagen gaan wij onze horloges geen uur vooruit zetten. De parkeerplaats was trouwens opvallend rustig en dat in het centrum!

We rolden ons bed uit, trokken wat kledingstukken aan, startten de motor en reden een paar honderd meter verder om bij een bankje aan het meer eerst een beetje bij te komen met een bakkie thee! Het voelt nog steeds leuk om in Griekenland te zijn. Gaan en staan waar je wilt is toch heerlijk!

Daarna moesten wij ons een weg dwars door Ioannina zien te banen. Niet te geloven hoe vreselijk druk het met auto’s en scooters is en dan staan er ook nog tig mensen als sardientjes in een blikje in een hokje op de bus te wachten? Het is voor Griekse begrippen tussen 11.00 en 12.00 uur, het is vet naseizoen en ook geen weekend? Waar komen ze allemaal vandaan? Tegen de tijd dat we de stad eindelijk door waren – tjonge, wat een hoop lichte industrie – verlangden we al lang weer terug naar het landleven van Albanië of nóg liever een rustig plekje aan zee.

Er bleek een tolweg richting de kust te gaan, die gloedjenieuw was. En er reed geen hond! We schoten lekker op en kwamen vlot op de campingplaats aan. Het bleek alleen de verkeerde te zijn. Chips! We moeten nog dik een half uur noordelijker gaan! Snel een fotootje van het heerlijk blauwe water en door maar weer. Onderweg probeerde ik nog wat letters van het Griekse alfabet te leren.

Het was wel geinig om door Igoumenitsa te rijden, waar wij lang, lang geleden met de ferry vanuit Italië aankwamen. We herkenden niets meer. Het was er niet druk in de haven. Er lag maar een boot. Bij de plaatselijke Lidl toch nog maar wat extra tzatziki en imiglykos ingeslagen. Na de test waren deze producten er met een hoog cijfer uitgekomen.

Daarna op naar Sagiada, een camperovernachtingsplaats strak aan zee en toch in het groen. Hij krijgt uit de reviews een 10! Daar gaan we heen. “Hé, er staat er nog een! En nog een! Kijk, aan de rechterkant van de baai staan er nóg drie!” Het was inderdaad een heerlijke plaats waar we lekker royaal konden staan met zijn negenen. Aanvankelijk had ik nog wat twijfel omdat de met elkaar reizende Duitsers en Zwitsers drie grote honden hadden en er ook nog twee grote zwerfhonden bij kwamen, waar Elena haast paardje op kon rijden. Maar de buren hebben met hun honden de zwerfhonden weggejaagd en de rust keerde terug. Helaas stond er wel wat wind en zwom er niemand. Zou er hier een gevaarlijke stroming zijn? Het water is hartstikke lekker qua temperatuur! Na enige twijfel gingen we er toch in. En toen kwam het verhaal van het schaap en de dam en lagen er al snel veel meer in het water.

Daarna haalde Gerard toch de tafel en stoelen uit de ballenbak, wat best wat werk is en zaten we heerlijk onder de luifel met een leesboek, een broodje tzatziki en een glas imiglykos. Heerlijk! Hier waren we zo aan toe! Helemaal roezig en zen keken we elkaar aan. “Dit is wat we nodig hebben, we blijven hier fijn een paar dagen staan! Proost schat, op een paar heerlijke dagen!”