18. Fantastische rit door Durmitor

Die hond had ons best aan het twijfelen gebracht. Zelfs Gerard was al bijna om! Nou en dat zegt heel veel! Maar ja, je kunt toch niet zomaar een hond inladen? Je schijnt bij iedere grens een hondenpaspoort te moeten laten zien! Dat wordt toch wel een duur hondje, vrees ik. Verder blafte hij niet, dus hoe waaks zal hij zijn? Bovendien zag hij er erg goed uit en was hij misschien toch van iemand uit de buurt, maar dat is meer hoop dan waarheid, vrees ik.

Als je het Durmitor Nationaal Park in wilt rijden, moet je een bocht van iets meer dan 90 graden maken IN een tunnel en in die tunnel, uiteraard weer onverlicht ga je ook meteen de helling op! Hier wil je echt geen tegenligger hebben. Gelukkig hadden we die deze keer ook niet. De weg ging vrij rap omhoog en al snel moest Gerard terug naar zijn één! Tjonge, lekker pittig fietspad wel, want echt breed was het niet. Maar wat een landschap, wat een bergen, wat ruig! Super gaaf! En dan hadden we in het begin nog bij elke bocht uitzicht op de schitterende Pivarivier. We schoten dan ook voor geen meter op. Volgens de tomtom kon dit park in slechts één uur. Wij hebben er wel vier uur over gedaan, als het er geen vijf zijn!

En hoewel we deze weg twee jaar geleden ook hebben gereden, was het absoluut niet saai. Het uitzicht op de ijsblauwe Piva, de ruigheid van de majestueuze bergen afgewisseld met glooiende hellingen, de prachtige kleuren van het landschap en vooral de oorverdovende stilte. Hier moet God wel wonen! Wat ontzettend mooi! Bovenop de hoogvlakte scheen de zon nog steeds, maar was het toch wel een stukje frisser. Wij besloten in het enige dorp (Trsa), dat je hier tegenkomt lekker een warme chocomelk te gaan drinken. We gaan zitten. Plek zat, want er was geen kip, geven onze bestelling door en vallen bijna van onze stoelen. Lieve help, wat is dit! Word er hierbinnen iemand ritueel vermoord of zo? Wat een gejank, het ging door merg en been! Ik keek Gerard eens aan en hij mij. Dit gaat hem denk ik niet worden. Gerard liep naar binnen en daar bleek een man op een onbekend snaarinstrument te zitten spelen en er ontzettend apart bij te jammeren. De rillingen liepen over je rug! We hebben onze bestelling dan ook meteen gecanceld en zijn gevlucht.

Niet dus. De motor wilde weer eens niet starten… En even later wenkte de serveerster ons nog, dat we wel terug konden komen. Ze zou de muzikant wel even uit doen! Gelukkig voor ons had dit gat nog een ander tentje, waar we iets konden drinken. Het zag er bovendien leuker uit en had zelfs Wifi! We dachten hier een omelet besteld te hebben, maar kregen een soort eisoep met kaas en ham, waar je je brood doorheen kon halen. Het zag er aanvankelijk licht vreemd uit, maar het was eigenlijk heel erg lekker. Ga ik thuis ook eens proberen! En intussen kon ik fijn wat foto’s appen naar het thuisfront! Eén simpele foto van je telefoon versturen zonder wifi kost hier al € 12,00!

We hadden lekker gegeten en besloten weer verder te gaan. Ik was nog niet ingestapt of er kwam alweer een kalf van een hond aan. Is dit mijn tweede kans? Deze was wel heel groot! Het beoogde beveiligingsniveau wordt duidelijk opgeschaald! En later op de dag zagen we er nog twee. Tja, wat is wijsheid? Meenemen of niet?

Als je bid om veiligheid en je doet niets, dan kan God je ook niet helpen. De situatie deed me denken aan een mop over een man die op het puntje van zijn huis zit, omdat het gebied overstroomd is. Hij bidt of God hem alsjeblieft wil helpen. Even later komt er een man in een bootje langs. “Stap snel in, het water kan nog wel meer gaan stijgen!” “Nee, dank je, dat is niet nodig.” Even later kwam er weer een boot langs. Dezelfde vraag, hetzelfde antwoord en zo ging dit drie of vier keer door. Het water bleef inderdaad stijgen en een poosje later verdronk de man. Hij komt in de hemel, waar hij heel boos tegen God is. “En waarom heeft U me laten verdrinken? Ik heb de blaren op mijn tong gebeden!” Waarop God zei: “Maar mijn beste man, ik heb verschillende boten langs gestuurd! Waarom stapte je dan ook niet in? Tja, en nu hebben wij dus steeds grotere honden die spontaan vanuit het niets naast je camper staan…

De rest van de middag waren we zoet met stukjes rijden en vooral heel veel foto’s van het overweldigende landschap maken. Een adelaar zou het plaatje en de weidsheid hier compleet maken, maar die hebben we helaas niet gezien. Wel heel veel schapen, een paar honden, een stel geiten en wat wandelende koeien. En mijn nieuwe telefoon maakt me toch een mooie foto’s! Nog mooier dan de werkelijkheid! Jammer, dat ie steeds vastloopt, maar het foto’s maken is genieten!

Om 18.00 uur waren we dan eindelijk in Zabljak. Een echte wintersportplaats waar de vakantiehuisjes en hotels nog steeds druk uit de grond gestampt worden! We zagen best wat veranderingen met twee jaar geleden. De stad ligt op bijna 1500 meter hoogte, maar het was er niet eens echt koud. Op die hoogvlakte van Durmitor wordt trouwens ook wel gebouwd, maar het is nog behoorlijk ongerept. Ze schijnen hier ’s winters niet alleen te skiën maar juist ook te racen op sneeuwscooters. Ja, daar is zo’n hoogvlakte vast fantastisch voor!

We vonden de mensen in Zabljak niet echt aardig. Op de parkeerplaats kwam er al meteen een barman zeuren, dat hij onze camper te groot vond. Ga dan ook niet tegen een grote parkeerplaats aan je tafels buiten zetten, sukkel! Tjonge, de camper paste notabene nog wel precies in het vak?! Hier gaan we dus sowieso niets drinken. In de supermarkt was het ook niet veel soeps en buiten werd er steeds getoeterd. Het zwarte meer hebben we twee jaar geleden al gezien en laten we fijn rechts liggen. Wij gaan snel linksaf het dorp weer uit op zoek naar het plekje van twee jaar terug. En laten we dat nu gevonden hebben! We staan bij een rij vakantiehuisjes en de vrouw vond het geen enkel probleem, dat we hier een nachtje sliepen. “Oh ja, en er komen straks gasten, maar ik ga even weg. Ze moeten DAT huisje hebben! Wil je dat even doorgeven?” Ja hoor, waarom niet. We spreken alleen geen Montenegrijns. We weten gewoon geen één woord meer. Ai, we krijgen het nog druk. We moeten wat woordjes ophalen, dat cyrillische schrift ook nog even in onze hoofden stampen en nu dus ook nog een oogje op de receptie houden!

Zo, de stukjes zijn geschreven en intussen hebben we chocomelk in onze nieuwe Bosnische kopjes gedronken. Ze zijn zo leuk! Ze zijn trouwens echt iets voor mij, want mijn thee krijg ik nooit warm naar binnen. Maar op deze kopjes zit een leuk puntmutsdekseltje, waardoor ik mijn kansen op warme thee aanzienlijk stijgen. Kom maar door met kopje vier, schat! Tja, want echt veel gaat er niet in. En wat zalig, dat ik me hier zo veilig voel! Dat is pas echt lekker!