34. Maïsoogst met ezels

Vandaag is mijn geliefde man en soulmate jarig. Ons eerste cadeau was prachtig weer en gedurende de rest van de dag zouden er nog veel meer leuke dingen volgen. Maar dat wisten we toen nog niet en ik had verdikke ook nog niet eens een kaart en een cadeau voor die arme jongen. We besloten na ons brood met banaanontbijt naar het hotel te lopen om daar nog even een bakje thee aan de rivier te gaan drinken. Wel fijn, dat we hier wifi hebben! Even contact met het thuisfront. Leuk!

Om 11.30 reden we weg richting Peshkopi. Al na 5 kilometer – toen Gerard even de ruit schoon gemaakt had- startte de camper alweer niet! Het wordt er niet beter op. Gelukkig was er vanmorgen geen enkel opdringerige tiener te bekennen met geroosterde maïskolven. Ze zitten nog fijn en veilig op school! Wel zien we sinds gisteren ontzettend veel minibusjes rijden. Vanuit elke uithoek gaan er diversen naar Tirana.

“Ach, kijk nu! Daar loopt een ezeltje met allemaal takken op zijn rug! En kijk daar loopt er nog een in het veld.” Helaas verdween hij snel uit het zicht. Maar het trekkertje met zijn kar tjokvol maïsstengels kwam gelukkig wel onze kant op. Even verderop waren drie vrouwen in een maïsveld bezig om de kolven te oogsten en in grote zakken te doen. En net toen ik mijn toestel in mijn hand had, kwam er een ouder vrouwtje aanlopen met een paar lege zaken en met de karakteristieke witte hoofddoek en ging ook het veld op. Wij maakten wat foto’s en hadden ook leuk contact. We werden zelfs nog uitgezwaaid. Dit gebied is één groot maïsteeltgebied. De velden zijn geoogst en nu staan de stengels in tentvormige hopen in de zon te drogen. Van de een begrepen we dat ze het gebruiken om te verbranden en van de ander dat het koeienvoer is. Het zal wel, maar wij genieten van de plaatjes.

En het werd nóg leuker! Even verderop zagen we een man bezig om zijn ezel flink te bepakken met vele schoven maïs. We zetten de camper aan de kant, hadden een vriendelijk contact met een vrouwtje dat daar op de bus stond te wachten en we werden ingehaald door een vrolijk mannetje op een andere ezel. Intussen kwamen er twee jongetjes aan, die via een boom het hoger gelegen maïsveld opgingen. Wij gebaarden of we mee mochten. Dit was geen probleem. Het was geweldig om naast de ezel te staan en er zo’n goede foto van te maken. Een heerlijk stukje openluchtmuseum. We vinden het zo leuk om dit landleven nog te kunnen zien! Wij hadden eigenlijk veel meer ezels en paard en wagens in Albanië verwacht, maar er zijn er niet echt veel meer. Jammer voor ons, fijn voor hen.