71. Wat een welkom!!!

Net toen we vannacht aangekomen waren, ging het nogal regenen en flink waaien. Wat een raar weer. Dat zijn we helemaal niet meer gewend! Even hangen, een wijntje en oefenen op het cadeau voor de kinderen… Dat viel nog niet mee. We verwachten dat Elise, Sem en Ilana het ONS binnen de kortste keren voordoen.

We hebben goed geslapen, maar Gerard werd niet blij wakker. Hij had het gevoel of hij bakstenen in plaats van koekjes gegeten had. Tja, morgen om deze tijd moet hij zich weer bij het grote eekhoornparadijs melden. Er werken voornamelijk eikels. En ook de uitslag van de second opinion zal dan bekend zijn. Hier hangt erg veel voor ons vanaf. Krijgt hij eindelijk rust en ruimte om op te bouwen of gaan de kleutertjes met hun te heet gewassen bovenkamer hem nog verder zieken en zeiken? Zou hij zijn baan nog hebben en zo ja, voor hoe lang? Het is niet aan te zien, hoe meer dan walgelijk er met Gerard wordt omgegaan en hoe veel pijn, stress en uitputting dit bij ons allebei heeft gegeven. We hebben dan ook best lang in bed liggen praten.

Het leek aardig weer en we trokken nog één keer onze zomerkleren aan. Nadat Gerard 30 seconden buiten was geweest, rende hij weer naar binnen voor zijn vest. “Maan, trek maar iets meer aan, want het is hier al winter!” Tja, na wekenlang verwend te zijn met temperaturen rond de 25 graden is de overgang naar 12 graden best heftig. We liepen hand in hand naar het ponypark. Nog één keer samen een biertje drinken (Radler, want we moeten nog rijden) en natuurlijk mijn ‘lievelingspony’ Flora opzoeken, die me destijds met de meiden zo fijn met haar dikke kont steeds de kant in duwde.

Om 13.15 uur reden we weg. Onze laatste rit. Een kwartiertje later waren we al in Nederland, om meteen in de file te komen. En hoe! We konden een kwartier lang alleen stapvoets rijden! Zelfs de Albanese wegen schoten nog harder op. Er bleek een soort trekker-trek in de buurt te zijn. Zodra we dat weiland gepasseerd waren, kon het rechtervoetje weer naar beneden en de snelheid flink omhoog. En terwijl ik Geertje weer aan het voorlezen was, legde hij de laatste kilometers af. Om 14.50 uur namen we afslag Woerden, lieten even later ons huis links liggen en reden meteen door naar Tournoysveld om brood en inpakpapier te gaan halen.

Even later parkeerden we voor huize Donselaar en toeterden. Aan de auto’s te zien is iedereen er. Leuk! Al snel zagen we Noahs koppie door het ruitje naast de deur. De deur ging open en Noah en Elena renden juichend in mijn armen:”Maan, Maan!” Binnen no-time vlogen ook Elise, Ilana en Sem in mijn armen! Wat een waanzinnig warm welkom! Heerlijk! Even later stonden we met zijn zevenen voor de camper voor een dijk van een zevenpersoonsgroepsknuffel! Fantastisch!!!

We werden overladen met vrolijke tekeningen en er sprak zo veel liefde uit! Echt heel ontroerend! We vonden het leuk om iedereen in de kamer te zien zitten en de kinderen zo ontzettend blij te zien! Na een poosje gingen we naar de camper om snel de cadeautjes op te zoeken en in te pakken. We hadden onder andere een ‘jakobsladder’ gekocht. Dit zijn zes houten plankjes die met linten op een bepaalde manier aan elkaar geplakt zijn en waar je figuren mee kunt maken. Voor de kleintjes was het nog wat te moeilijk, maar de groten vonden het geweldig. Volgens Elise hadden ze geen tablet meer nodig, want ze gingen veel liever dit doen. Het was volgens haar zelfs het speelgoed van het jaar! Ze kon er niet meer mee stoppen! Het duurde dan ook niet lang voordat ze het ons ging leren!

We hebben de kinderen met de camper naar huis gebracht en hadden de grootste pret. We reden ‘fout’ en gingen naar camperplaats Siveo om even chocoladekoekjes te eten. Hilarische griezelmomenten met ons masker ‘de enge man’, die we opzetten als we rare geluiden om de camper horen. Daarna terug naar pa en ma om te eten, te kletsen en hun souvenirs te geven.

Rond 21.30 uur waren we dan echt thuis. Ik zou de auto even wegrijden, zodat de camper voor de deur kon staan. Maar dat was zo raar! Je hoeft niet voor te gloeien en na 10 seconden wist ik ook weer, dat de sleutel helemaal nergens in hoefde. “Tja, en welke letter was ook alweer voor zijn achteruit? Ik moest echt even nadenken! De ruit was nat en beslagen en ik dacht:” Ik doe de ruitenwissers even aan. De richtingaanwijzers gingen aan, er gebeurde van alles, maar niet wat ik in gedachten had. Maar goed, na 5 minuten stond ik toch waar ik wezen wilde en stond maar met één wiel op de stoep. Best een goed begin!

Er stond een welkomthuispakket met allerlei lekkere dingen op tafel, een nieuwe plant en de oude planten zagen er nog nooit zo goed uit als nu! Zouden ze er samen liedjes voor gezongen hebben? En dan waren de kleren ook nog uit de wasmand gevist, gewassen en opgevouwen! Wauw. Wat lief! Dank jullie wel, pap en mam! Ook pa en ma de Jong waren erg blij, dat we weer thuis waren. Misschien dat iedereen, inclusief wijzelf toch onbewust bang was, dat er weeeer iets ergs zou gebeuren!

Het was wel heel apart om thuis te zijn. Je herkent alles, maar het is meer van: “Oh ja, dat hotelletje hadden we vorig jaar ook, weet je nog? Oh nee, hier blijven we voorlopig.” En dat is nog stevig wennen. Wel lekker dat deze ‘camping’ een bad heeft! Dat is toch meteen twee sterren extra! Niet al te veel later lag ik dan ook tot aan mijn oren in het warme schuim en kwam Gerard met twee glazen imiglykos binnen. Proost schat, op een mooie reis, een geweldig welkom en ook een behouden thuiskomst. We voelden ons dankbaar, warm en geliefd!

Tegelijk zien we ook huizenhoog tegen morgen op. Dan zal het gezeur op Gerards werk wel weer stevig beginnen. Maar van dit woord hoef je maar één letter te veranderen en je hebt gëzuar. En dat is het Albanese woord voor proost! Dat is toch veel leuker.

Op reis voel ik me een vrije, vrolijke, bonte vlinder. En thuis meestal vleugellam. Ik hoop echter, dat ik het fijne gevoel een beetje vast kan houden en mijn cursus coaching af kan maken. Ik heb nog nooit zo vaak gehoord, dat ik zo inspirerend en hoopgevend was als in deze vakantie. Daar kan ik in eigen land misschien ook wel wat mee. Ik hoop het kooitje dan ook open te houden en de vlinder meer te laten zweven. Gëzuar!