43. Cowboymiddag?

Nog net op tijd waren we bij de camper. Je mocht hier volgens het bord maar tot 16.00 uur parkeren en daaronder stond een opwekkend plaatje van een auto die weggesleept werd. Vreemd. Maar goed, wij waren er om 15.50 uur. De parkeerwachter was voortijdig naar huis, waardoor wij hier gratis hebben gestaan. Cabrio achterop en op naar het zuiden! Gelukkig konden we in deze stad wel met visa tanken, want met die bergen en die wegen hier, weet je nooit waar je uitkomt en wij willen dus wel met een volle tank starten. Achter ons kwam een man aanlopen met een fles, waar hij benzine in deed. Waar dat nu in moest? In de stad zagen we nóg twee zigeunerkinderen. Ai, het gaat toch niet erger worden, hè? Ik heb er nu in een uur al vier gezien!

We waren de stad nog niet uit, of we kregen de dieren al zowat op een dienblad aangeboden. De ezeltjes waren niet meer te tellen en ook zagen we best veel paard en wagens en oude trekkertjes rijden. “Oh kijk, er zijn hier mensen met twee paard en wagens op het land bezig!”En even later weer een veld waar mensen, paarden en ezels te zien waren. Jammer, dat er net de zoveelste politiecontrole was, want anders hadden we de camper even fijn aan de kant gezet. Nu was het keren, uit het raam hangen, schieten en er dan achter komen, dat er midden op je foto net een bord staat. Gelukkig zat er ook nog een goede bij.

We hadden een stuk nieuwe weg en een stuk gribusweg en vlak voor het dorpje Mollaj werd het wel heel erg leuk. Er kwamen net koeien uit het veld die begeleid werden door een herder te paard. Nadat we er eerst een poosje stapvoets achteraan gereden waren omdat Klara 3 eigenwijs midden op de weg bleef lopen, greep de cowboy in en loodste de koe naar de kant, waardoor wij er langs konden. Een paar honderd meter verder zagen we een gezadelde ezel bij een oud spulletje staan. We zetten de camper aan de kant, maakten wat foto’s en wachtten samen met wat eigenaars op de terugkeer van de koeien. We dachten eerst dat de ezel voor een schuurtje stond, maar later kwam de man eraan, hing zijn jas bij de deur op en ging er naar binnen om er even later toch weer nieuwsgierig uit te komen. Ook liep er even later een vrouw met wat boodschappen naar binnen. Het is leuk voor een foto, maar ik hoop eigenlijk, dat ze toch een fijner huisje dan dit onderkomen hebben!

Voordat de kudde, die wij zojuist gezien hadden het dorp binnenkwam, kwam er vanuit een ander pad nóg een flinke kudde aan. Sta ik net enthousiast te filmen, word ik zowat door een koe omver gelopen. Ik schrok me naar. Intussen had ik leuk contact met de mensen, die op hun koe stonden te wachten. Het verschil na 2 woordjes Albanees is groot. Ze ontdooien ter plekke. We mochten ook overal foto’s van maken. Ik kon zelfs nog een foto maken van een spulletje met veel houten schuurtjes en een speciale opslagplaats op poten voor de maïs. De koeienhoeder te paard groette vrolijk met zijn zweep en in de verte kwam de andere kudde er al weer aan. Ineens was mijn gesprekspartner weg en zag ik haar samen met haar koe nog net een pad inslaan. De rest moest blijkbaar nog verder, want de hele kudde ging strak langs de plaatselijke bar en winkel, die in een soort stokoude, veredelde schuur gevestigd waren, waar de herder vrolijk groette, waarna hij met zijn kudde het zwaar aftandse pleintje met antieke landbouwwerktuigen overstak. Het leek wel alsof we als figuranten in een oude film terecht waren gekomen! Helemaal te gek, deze dag!

Maar daarna werden de wegen er niet beter op en moesten wij nog een eind verder. Officieel zijn er maar zo weinig campings in het land. Gelukkig vonden we een plekje bij een hotel waar we heerlijk rustig staan. We gingen er als tegenprestatie eten halen, maar dat was onder ons gezegd en geschreven iets te landelijk. Gerards scharrelkip was nog wel lekker, maar de kaas die ik had? Ik proefde de kuddes zowat voorbij denderen. Ik zou zeggen, kom maar door dat chocoladegebak!