22. Klein Turkije

Het begin van het land viel ons alles mee. Of tegen. Het was gewoon westers en de weg was ook prima. Maar ja, hoe lang nog? We besloten niet meteen naar de camping te gaan, dat vond ik zonde van onze dag, maar eerst naar het stadje Koplik te rijden. Onderweg hadden we al wat terreintjes met Mercedesen gezien. In vrij deplorabele staat. Dat wel. En bij de grens trouwens twee opleggers vol met Mercedesen! Maar goed, zodra we van de doorgaande weg af gingen, werd het al ietsjes anders. De weg werd slechter, maar was nog wel goed te rijden. Het stadje zelf was één lang lint van winkels. Eigenlijk zijn het garages vol stapels schoenen, kroonluchters, plastic stoelen, fietsen, winkel van sinkels, groenteboertjes, barretjes, en weet ik wat nog meer. Voor het gedeelte van de winkels stonden een paar borden. Op de bovenste stond 4+1. Die hadden we nog nooit gezien en snappen we ook niet. Eronder een bord verboden te stoppen, waar de Albanees zich klaarblijkelijk geen moer van aantrekt en wat ware toeterconcerten oplevert. Die weten ze trouwens toch wel heel gemakkelijk te vinden. Op het onderste bord stond ‘verboden voor paard en wagens’. Há, dat is op zich veelbelovend, want dan zijn ze hier nog wel! Gelukkig voor ons liep er een ezeltje met een karretje achter zich op de weg. Op zich heel bijzonder, maar ach, wat zag dat dier er graatmager uit. Dit in tegenstelling tot zijn stevige berijder, die gezellig naar iedereen zwaaide.

We hebben geld nodig en gelukkig bleek er bij navraag bij de ultramoderne Spar hier een bankomaat te zijn. Zo, we hebben hier dikke portemonnees nodig. We wilden 30.000 ALL (Lek) ophalen, maar de automaat gaf maximaal 20.000 ALL wat overeenkomt met € 155. En dan moet je nog € 7,00 betalen als je je eigen geld uit de muur wilt trekken! Lekker is dat. Maar goed, we hebben een stapel doekoes en kunnen weer verder.

Maar jemig, wat een beroerde autorijders. Daar waren we al een beetje voor gewaarschuwd, maar het is dus echt zo. Je rijdt op een provinciale weg en vanuit het niets draait er ineens een auto voor je de weg op, waardoor jij knalhard in de remmen moet. Of ze draaien hem op de weg en stoppen meteen. Die hebben we ook al gehad! Een bestuurder die spontaan een U-tje draait en ineens op je afkomt? Moet kunnen. Rotondes zijn leuk, maar waarom zou je driekwart gaan, als je er via de andere kant eerder bent? Volgens het boekje, dat we later op de camping zouden kopen, hebben de bestuurders hier weinig kennis van de verkeersregels. Nou, dat is goed te merken. Maar niet alleen de autobestuurders zijn zeer creatief en licht levensmoe, de fietsers kunnen er ook wat van.

Na het stadje Koplik wilde Gerard aanvankelijk naar de camping gaan. Ik niet. Het was nog best vroeg en ik had voor mijn gevoel nog niet veel gezien. We besloten richting de grote stad Shkoder door te rijden. Hier wordt veel gefietst. Dat geeft op zich niet. Maar ook gewoon dwars over kruispunten en rotondes, ze steken spontaan tussen de auto’s door over en maken er een grote hindernisbaan van. Voor ons dan.
En dan knalt een auto er ineens tussen om meteen te stoppen en ook nog zijn deur open te gooien om op zijn dooie gemak twee mensen op te pikken. We leven nog steeds! Het is maar goed dat wij defensief en voorzichtig rijden. Dat scheelde weer een kettingbotsing. Jemig, wij vinden een Belg in een auto al heel gevaarlijk, maar hier is het nog wel een tandje of twee erger!

Shkoder is de vierde stad van het land qua grootte en heeft 100.000 inwoners. Nou, daar hebben we er al heel wat van gezien. Ook hier allemaal lange linten van garageboxen waar van alles verkocht wordt. Het is er stervensdruk en parkeren was geen doen. Dan maar fijn à la Japonaise. Raampje open en klikken maar. Best lekker om mee te beginnen. We hebben wel iets van de grote kerk en de grote moskee gezien, maar waren niet zwaar onder de indruk. We wilden gewoon wat Albanese indrukken in het algemeen opdoen. We zagen een paar flats, die er meer dan vreselijk uitzagen. Zo erg hadden we het nog niet gezien en we zijn toch vrij veel gewend! Even later sprongen er ineens twee agentjes op de weg met een zwaar antiek, verroest stopbordje. Gelukkig werd de tegenligger aangehouden en schoten wij meteen rechtsaf. Je ziet, wij integreren snel. De corruptie schijnt hier nog hoogtij te vieren en we hebben geen zin om hier aan mee te financieren. Er was trouwens sowieso veel blauw op straat! Verder zijn er behalve de honderden winkeltjes ook nog de nodige kioskjes en kraampjes. Het is voor ons net Turkije, maar dan in het kwadraat!

Rond 17.30 uur reden we de weg naar de camping op, waar we een man met twee koeien tegenkwamen. De camping is onwijs groot, heel modern, er staan wel 30 campers als het er niet meer zijn en we werden heel vriendelijk in het Engels te woord gestaan. In theorie hebben ze hier ook Wifi, maar door het slechte weer was het even kwijt. Bij de receptie kochten we het Nederlandse Albaniëgids, dat we in ons eigen land niet meer konden krijgen!!! Gerard is nu lekker de kaart aan het bestuderen en wat in het boek aan het lezen.

We wilden morgen eigenlijk naar Tuth rijden. Een plaats hier niet al te ver vandaan, waar de natuur geweldig zou moeten zijn. Maar hier bleek je met eigen vervoer niet te kunnen komen. Die mensen zitten daar 6 maanden per jaar opgesloten in de vele sneeuw en in de zomer als het smelt, zijn de rivieren zo woest, dat ze er niet overheen kunnen. De winter staat alweer op het punt om in te vallen, maar de wegen ernaartoe zijn nog extreem slecht en je hebt een 4x4 nodig. Tja, dan gaan we toch maar een ander tochtje doen. Ik ben benieuwd en vind het spannend!

De regen is eindelijk gestopt met ons dak te geselen, wat oorverdovend prettig is en het is tijd voor onze Bosnische kopjes en een Albanees stuk koek of taart of baklava-achtig iets. We gaan nog even samen wat verder voorbereiden, want tja, dat hebben we thuis nog niet kunnen doen en onderweg wisten we nog steeds niet of we wel of niet Albanië in zouden gaan. Als je mij gisteren had gezegd, dat ik vandaag in Albanië zou zijn, had ik me toch ernstig zorgen om je gemaakt. Maar goed, ons angsthaasje is toch weer een landje opgeschoven. Wie had dat gedacht!