31. En weer terug naar Krujë

De plek waar we gisterenavond gestrand waren, bleek alles mee te vallen. Het gejank van de hond stopte al snel en daarna hebben we niets meer gehoord. We hebben prima geslapen. Maar jongens, wat was het koud hier. Vanmorgen bleek dat we bovenop een berg van het nationaal park Qafshtama beland waren. Het hotel zag er niet uit, maar de huisjes waren best leuk. We hadden zelfs een ezel als buurman. Waar die nu vandaan kwam? De man van het hotel vond het helemaal niet koud. “Wacht maar tot november, dan gaat het sneeuwen en dat blijft liggen tot mei!”

Maar goed, wij gaan dus weer fijn die avontuurlijke weg rijden. Gelukkig weten we nu wat er komt en is het meer dalen dan klimmen. Op de plek waar twee gigantische keien van een paar meter lang naar beneden waren gedenderd en een stuk weg en vangrail meegesleurd hadden, konden we nu mooi wat foto’s maken. “Ai, hadden we gisteren dit rotstuk ook met die scheur, dat gat en vooral dat hoogteverschil? En dan zowel links – rechts als voor –achter?” Nu moesten we eraf en dat was niet fijn. Ik stapte uit om te kijken en te filmen. Glijd ik uit over een blikje! Ik schrok me naar. Gelukkig lag ik nog in de kant. Met de camper ging het ook goed. Verder maar weer. De liefhebbers kunnen het filmpje opvragen.

Door de vele gaten en molshopen rijden we soms net een slalomrace, maar dan zonder paaltjes. We zien weinig dorpjes en wat we passeren, ziet er behoorlijk verlaten uit. Op de hele afdaling zagen we in een gehuchtje één bar, één winkeltje en vier begraafplaatsen?! We gaan snel verder.

Shit! Midden op een afdaling staat een politiewagen met twee agenten ernaast met zo’n middeleeuws stopbordje. Te hard rijden we zeker weten niet, maar Albanië staat toch nog wel als corrupt bekend. En Gerard had net zijn gordel even niet om! De norse man draaide zijn bordje rood en we moesten stoppen. Hij liep naar Gerard toe. Ik bukte snel, klikte zijn gordel vast en kwam semionschuldig met de wegenkaart omhoog. Uiterst vriendelijk hing ik uit het raam. “Goh, wat fijn dat u hier staat. De weg van Krujë naar Suc is helemaal kapot! Weet u hoe we hier moeten komen?” Hij beaamde dat die weg niet te rijden was, nam gewichtig de kaart aan en wees hoe we er wel moesten komen. Há, dat stond al lang in de tomtom, maar dat hoefde hij niet te weten. Ik bedankte hem uiterst vriendelijk in het Albanees, wat hij erg leuk vond en intussen was zijn collega ook klaar met wielen tellen. Geen idee wat die man om de camper anders aan het doen was. Gelukkig geen gedoe en na een vriendelijk mirë u pavshim konden we weer fijn verder. De vier Albanese woordjes, die we kennen zijn goud waard!

Om 12.30 uur waren we weer in Krujë, waar we al heel veel bussen zagen. We gaan fijn door met onze omweg. Jemig, het is of je vanuit Woerden naar Utrecht wilt. Je bent er bijna, maar dan moet je via Groningen. Zoiets hebben wij vandaag. Het fijne is, data de temperatuur lekker stijgt en we van 5 naar 25 graden zijn gegaan!

We blijven ons verbazen over de Albanezen in hun auto. Het gemak waarmee ze invoegen als het niet kan, inhalen waar het levensgevaarlijk is, stoppen als het verboden is en dan nog gerust midden op het zebrapad en ook gerust ergens ineens stil gaan staan, als ze een tegenligger zien, die ze kennen. Ze stoppen en de raampjes gaan open. “He Kees, hoe is het joh? Tijd niet gezien! Sigaretje?” “Ja lekker Jan! Goed weertje hè?” “Nou zeker, echt fantastisch.” “Oh Kees, mijn vrouw belt, die moet ik even opnemen. Babbel de babbel, ja zó gezellig! Rijd ik net naar de bar kom ik Jan toch tegen!” En dat gaat dan eindeloos door. Aan beide kanten van de weg staan imiddels heel wat auto’s te wachten, maar niemand wordt boos. Ze proberen er hooguit omheen te rijden, waardoor de boel nóg chaotischer wordt. Maar dat kan hier allemaal.

Wat verderop zagen we een aparte constructie. Een soort gebouw zonder voorkant waar een zeil overheen hing. Verrek, dat is een winkel! Wij dachten aanvankelijk een half ingestort gribusgebouw. We moesten toch nog water hebben, dus besloten we er naar binnen te gaan. Het is hier wel erg arm. Een paar planken en overal een paar dingetjes van. We hebben maar wat meer gekocht, dan we nodig hadden. Dat gunden we hem graag. Enne, je moet wat voor een foto overhebben. Smile. Het was een leuk contact voor zover we elkaar begrepen. Wel was het jammer, dat er een jongen met ons meeliep en om geld vroeg.

Even later dachten we eindelijk de snelweg op te kunnen. Komen we bij een tankstation terecht, waar de eigenaar een hokje en een slagboom heeft neergezet. Je mag er alleen door als je 250 Lek betaalt en anders moet je vet omrijden. Leuk bedacht, oplichter! Dit mag helemaal niet, en als je betaalt houd je het systeem intact, maar wij hadden ontzettend geen zin om weer om te gaan rijden. We doen al niet anders. Het was toch maar € 2,00 en daarna deed de man de slagboom open en konden wij dwars over het terrein van het tankstation op de snelweg invoegen. Wij verbazen ons al nergens meer over. Hop, hop, gas erop en door naar het klooster!