26. Ura e Mesit

Tja, en toen gingen we de brug zoeken. Albanië is een land in ontwikkeling en dat betekent dat er nog weinig toeristische bordjes staan. De brug was dan ook niet zo 1-2-3 gevonden. Op een gegeven moment verdween de weg zowat tussen het maïs en werd ook onverhard. Ik heb niet echt de illusie, dat dit goed gaat. We gingen een stuk achteruit en keerden maar weer. Wat verderop liepen twee dames en een paar kinderen op de weg. We stopten en vroegen naar de brug. Dat snapten ze niet. “Do you speak English?” En jawel, het meisje van een jaar of 11 zei vol trots: “Yes!”. Ze stelde zich keurig voor, vertelde dat die vrouw haar mama was en dat haar broer en die kleine haar babybroer. Ook vroeg ze naar onze namen. Maar helaas kende ze het woord bridge nog niet. Intussen had Gerard de kaart gepakt en het woord voor die brug gevonden. “Oh, de Ura e Mesit?” Maar die wist de moeder wel. En zo reden we even later het plekje in waar de brug moest liggen.

En hier, net voor de brug stond zowaar een bordje met brug rechtsaf. En daar was ie ook. We parkeerder de camper op het enige plekje langs de kant van de weg en Gerard ging even kijken hoe ver het lopen was. Intussen kwam de stadsbus naast ons tot stilstand en kwam er een stevig Albanees vrouwtje met blozende wangen, een witte hoofddoek en dito schort de bus uit. Ze opende het serviceluik en haalde er wat emmers kaas en/of yoghurt uit. Even later kwam er iemand op de scooter aan, bij wie ze achterop ging zitten en verder richting het binnenland vertrok.

Wij liepen het paadje naar beneden af en aanvankelijk zag ik de oude brug helemaal niet. Bleken ze er een nieuwe – die inmiddels ook zowat het predicaat oud heeft – pal naast gebouwd te hebben! Nee zeg, dat fotografeert lekker! Maar de Ura e Mesit is een indrukwekkende, oude stenen boogbrug uit de 17e eeuw. Hij is 112 meter lang en heeft 13 bogen van klein naar groot en weer terug naar klein. Hij is nog volledig intact en je kunt er nog over de eeuwenoude keitjes naar de overkant lopen. Vroeger maakte deze brug deel uit van de grote handelsroute vanuit het huidige Istanbul naar onder meer Kosovo.

In de zomer is er weinig tot geen water onder de brug. Aan de brede bedding te zien, moet de rivier de Kir in het voorjaar nogal breed worden. Wij hadden het geluk dat er nog wel wat water onder de brug doorging. Het was prachtig blauw, maar best lastig om op de foto te krijgen omdat die andere brug ernaast lag. Naar beneden gaan was een hele klus en bovendien lag er ook veel afval tussen de heerlijk geurende wilde planten. Jammer.

Ik besloot op de ‘nieuwe’ brug ter hoogte van de grootste boog te gaan zitten, zodat ik zowel de brug als het water erop kreeg. Komt er even later een vrouwtje aan, wat iets vraagt en haar hand uitsteekt. Ach, dat mensje weet niet hoe ik fotografeer, zag dat poot van mij en kwam me helpen opstaan. Het hoefde niet, maar was ontzettend lief. We praten wat, maar ik weet nog steeds niet waarover, ze gaf me een aai, gebaarde naar mijn haar, pakte mijn hand en gaf me met een stralend gezicht een handkus. We zwaaiden lief naar elkaar en vervolgende onze weg. Een korte, maar warme ontmoeting. Zo zie je maar weer: zelfs als je elkaars taal niet spreekt, kan een ontmoeting mooi zijn. The language of love kan altijd! Hartverwarmend!