37. Proost

Nadat ik uren op bed gelegen had, besloten we toch nog even naar de bar te lopen. Er brandde nog licht en we hadden wat te vieren. We hadden nog geen twintig stappen gezet of de uiterst vriendelijke eigenaar kwam er al aanlopen. “Problems?” “Not at all! Is de bar nog open?” “Eh, nou, eigenlijk is de bar al een maand dicht. “Oh, we wilden graag wat drinken.” “Nou, ik heb alleen nog koffie en bier.”

We vertelden dat we wat te vieren hadden en graag een glas wijn hadden willen drinken. Hij vond Sardinië een hele goede reden voor een wijntje en zei, dat hij een fles uit zijn eigen voorraad ging halen. Twee tellen later kwam hij terug met de fles en twee glazen. We praten nog een tijdje over Macedonië, de gevolgen van de oorlogen, hoe veel land er door diverse buurlanden afgepakt was en hoe veel moeite het had gekost om het door de staat geconfisceerde land na het communisme weer terug te krijgen in de familie.

En zo zaten wij hier om 23.00 uur in het donker, onder de heerlijk geurende dennenbomen op een hoge bank met uitzicht op het Ohridmeer bij nacht. Een camping heeft toch wel voordelen! Als we wild hadden gestaan, hadden we niet heerlijk buiten aan de wijn gezeten. De temperatuur was zelfs om 23.00 uur nog lekker. Aangezien er drie honden liepen, die regelmatig aansloegen, hebben we de hele fles maar soldaat gemaakt om daarna als een blok in slaap te vallen.

En de volgende morgen bij het afrekenen, bleek de fles een cadeautje van hem te zijn?! Wat ontzettend aardig!!!