38. Een zalige vakantiedag.

We hebben zowel letterlijk als figuurlijk geen hond gehoord, als een blok geslapen en we werden pas om 10.00 uur wakker. De zon scheen al heerlijk. We zijn nog steeds erg moe, beduidend vermoeider dan anders en besloten om er een niet al te lange dag van te maken. Ik wilde niet gelijk door Albanië in, maar nog even in Macedonië blijven. We besloten toch naar Ohrid te gaan. De stad waar we 11 jaar geleden ook waren en toen over de hoofden konden lopen, omdat het zó druk was.

Om 12.30 uur reden we weg, na nog wat foto’s van het meer gemaakt te hebben. Het was maar een paar kilometer rijden en een parkeerplek was heel snel gevonden. Strak langs het meer en aan de rand van de oude stad. Het was in de eersterangszone, eigenlijk best duur, maar wij hoefden niet te betalen, omdat we een gehandicaptenkaart hadden. We mochten wel een uurtje of wat blijven, maar niet de hele dag. We staan gewoon gratis en ook nog bewaakt. Wat een mazzel.

Op en aan het blauwe, heldere water was het levendig druk met bootjes en toeristen. Er werden dan ook veel boottochten aangeboden. Ook waren er veel zwanen, die door Jan en alleman gevoerd werden en aan de ansichtkaarten en koelkastmagneten te zien, al helemaal bij Ohrid hoorden.

Meteen aan de boulevard begon de straathandel al, maar het was niet al te veel. Bij de eerste kraam hadden we een spontaan gesprek, wat steeds meer de diepte inging. Geschiedenis en politiek en het verdriet dat er zo veel van hun land in 1913 afgepakt is en aan Bulgarije, Griekenland en Servië is gegeven. De Bulgaren waren de Macedonische geschiedenis zelfs al aan het herschrijven. Tja, en de politiek overal, die niet goed was. Ik zei, dat er veel mensen armoede in hun bovenkamer hebben en alleen gefocust zijn op geld, macht en veel status. Ik ga zo veel liever voor liefde en respect voor elkaar. We zijn allemaal gelijk en moeten dezelfde aarde zo goed mogelijk zien te delen. Hij vond me een mooi mens en zei, dat als er meer mensen zoals ik waren, de wereld er veel beter uit zou zien. Tja, wat moet je dan zeggen? Ik gaf ze een hand, wenste ze veel geluk en blij liepen we door om 10 meter verderop alweer te stranden bij een vrouwtje met een kraam vol zelfgehandwerkte spullen. Ze had geen klandizie en het was een lief mensje. Ze wilde zo graag, dat we even kwamen kijken. En even later had ik mijn handen vol aan al haar zelfgehaakte kleedjes. Hoe kom ik hier nu weer fatsoenlijk van af? Het mensje vroeg echter niet veel en ik kocht om haar een plezier te doen zo’n gehaakt kleedje. Maar daarna kwam haar breiwerk ter sprake. En zo kochten we voor een paar euro ook nog een lange, zachte, warme sjaal. Probeert ze me ook nog een muts op te zetten! Ik dacht het niet. Maar goed, zij blij, wij blij, handje, even zwaaien en door maar weer. Nu zit ik met een kleedje waarvan ik echt niet weet wat ik ermee moet. Maar de Macedoniërs zijn zo vriendelijk voor ons, we vinden het gewoon leuk om ook wat terug te doen. Zeker bij de arme mensjes. Dat deden we in Albanië ook al. Dat betekent inmiddels wel dat we allemaal bossen thee, trossen bananen en druiven in de camper hebben hangen.

We waren nog geen steek opgeschoten, of er begon een man op een bootje te zwaaien en te zingen. Hij sprong even later op de kade, gaf me een handkus en begon zelfs nog voor me te dansen. Hij was zo vrolijk en het ging hem niet eens om een boottoer aan te bieden. Later op de dag zagen we hem nog een keer varen en toen begon hij weer te zingen en te zwaaien. Wat een leuk ventje.

Nadat we wat foto’s bij de vele zwanen en bootjes hadden geschoten, gingen we de wijk in met zijn vele mooie, witte Ottomaanse huizen, die we ons helemaal niet van de vorige keer konden herinneren. De lantaarns in Ohrid zijn allemaal in de vorm van zo’n Ottomaans huis. Erg leuk. Even verderop een gewoon huisje, maar wel met een originele pergola. Hij hing vol met oude tassen en hoeden, waar ze geraniums ingedaan had. Echt leuk!

Tot onze verbazing stonden we ineens voor het kerkje, waar we 11 jaar geleden een hele tijd geschuild hebben omdat het toen zo hard regende. Vandaag was het heel wat beter weer. We hadden een strakblauwe lucht en het was gewoon heet! We verbaasden ons dat ie nu zo dicht bij centrum lag. Waarschijnlijk is er de afgelopen tijd heel wat bijgebouwd. We wilden nog een poging wagen om Sveti Klementi te gaan bekijken. Dat is een schattig kloostertje dat waanzinnig mooi op een klif ligt, waarvandaan je een geweldig uitzicht op de stad en het meer van Ohrid hebt. Maar het pad erheen was in de stad al niet je van het met al die fijne klinkertjes en het zou volgens een vriendelijke dame nog een steile klim worden.

Ineens hield de weg op en gingen we verder over een hele lange, niet al te solide vlonder zonder leuningen langs een klif en over het meer. Hier kwamen we een vrouw tegen die ons herkende van eergisteren. “Hi, hello, you were in Peshkopi this week, isn’t it?” Verbaasd, bevestigden we dit. Ze herkende ons van de rolstoel en mijn poot. Zij waren heel Albanië en Macedonië aan het rondfietsen! Alweer een gezellig praatje onderweg. We hebben hier inmiddels meer kennissen dan in Woerden!

Het water was mooi blauw en helder, er was genoeg welig groen langs, hier en daar wat vrolijke plantenbakken en even later kwam er een heel lang, sfeervol restaurant aan het water. Hier besloten we even heerlijk met een biertje in de zon te gaan zitten. We besloten ook te gaan lunchen. We zaten nog maar amper, of er lagen al drie katten onder en naast de tafel. Het bleek een visrestaurant te zijn. Gelukkig voor mij hadden ze ook nog veel andere gerechten. En zo zaten we even later aan een Macedonische salade, een flinke schaal sneeuwwitje, dat de Macedonische tegenhanger van tzatziki moest zijn en een stuk gebakken kaas. Even later kwam er een flink bord forel voor Gerard bij. De katten, die we zojuist weggejaagd hadden, kwamen als een haas wees terug. En zo zaten we met zijn vijven te eten. We genoten van het weer, het uitzicht en het eten en voelde ons nog geen dag zo ontspannen als nu. En nee, zo veel bier hadden we nu ook weer niet op! Tot onze verbazing verslonden de katten niet alleen het vel van de vis, maar ook de staart en zelfs de kop inclusief de ogen! Ik dacht dat Gerard een alleseter was! Maar dat valt eigenlijk best mee! Uiteraard gaf hij ze ook stukjes echte vis.

We besloten het kerkje te laten liggen en daaraan merkten we eigenlijk hoe moe we waren, want anders waren we er vast en zeker heengelopen. Nu moeten we maar proberen hier en daar weer wat energie op te bouwen. Na het eten slenterden we genietend terug richting het centrum. We wilden graag DE winkelstraat van Ohrid zien. Net ervoor stonden in een vrolijk gebloemd parkje een aantal grote standbeelden, die we nog wel van toen herkenden. Zelfs de tent waar we toen pizza hadden gegeten, was er nog! Daarna de winkelstraat in. De straten waren van marmer, er waren veel chique winkels die zilver en parels verkochten. Modieuze zaken met schitterende avondjurken, waar je alleen wel eerst een heel bijzondere gelegenheid voor moet zien te vinden. Maar ook gewonere winkels, eettentjes, en ook destraathandel ontbrak niet. We wilden graag wat Balkanmuziek kopen, maar datgene wat we te horen kregen, was te langzaam, te zwaar of te veel kattengejammer. We wilden graag iets vrolijks en snels zoals het cd’tje dat we twee jaar geleden in Montenegro hadden gekocht. Maar, we moeten nog wat verder zoeken.

Wat verderop stond een enthousiaste vrouw met vrolijk gekleurd kinderspeelgoed. We lieten ons voorlichten en hadden lol om haar demo. Kinderen zouden er gek op zijn en het zou bovendien goed voor de creativiteit zijn. Nou, hopelijk denken onze Gemsilandbewoners er ook zo over! Gemsiland is een geweldig land dat in de gemeente Zegveld ligt en waar wij heel graag en gelukkig met hen kamperen. De letters van Gemsiland zijn van onze namen gemaakt. (Gerard, Elise, Maan, Sem en Ilana). Maar eigenlijk is het al Gemsineland, want Noah en Elena horen er natuurlijk helemaal bij!!! Ook bij deze vrouw raakten we in gesprek. Ze vertelden dat ze zo veel van kinderen hield, maar ze na 12 jaar huwelijk geen kinderen had gekregen en dat heel erg vond. Zij wilde, net als ik een groot gezin. Maar zowel zij als ik genieten van de liefde die we aan kinderen mogen geven! Het werd een ontroerend gesprek met een liefdevol afscheid.

“Wauw! Moet je kijken! Wat een mooie omslagdoek! En wat een mooie kleuren!” Hier wilde ik wel even naar binnen. Het gros van de kleding vond ik niet je van het, maar oh, die handgemaakte Nepalese shawls waren echt te mooi! Gelukkig viel ik bijna flauw van de prijs en gingen we weer snel naar buiten. Zo, hebben wij even veel geld bespaard in vijf minuten! Ogen dicht en snel verder. En gelieve via een andere route straks weer terug te gaan. Maar stiekem, oh, wat jammer….

Aan het eind van de straat stond een moskee. Net als 11 jaar geleden nog steeds in de steigers. Er stond nu alleen een heel werelds, westers en ultramodern casino voor. Bah, wat een schril contrast. Even verderop zag ik achter een barretje een donker straatje met wat kraampjes voor de locals. Ik wilde dat straatje ook wel even in. Het bleek een oudere markt te zijn. En om de hoek bleek ie nog veel verder te gaan. Het had wel iets weg van de oude markt in Skopje destijds. Oude, gammele stalletjes, met niet moderne kleding, veel schoenen, wat gereedschapachtige tentjes, hoedjes uit het jaar nul, blingbling of ander oud spul. Bij een oud vrouwtje, dat we eigenlijk graag op de foto wilden hebben, bleven we even staan. Ze verkocht behalve bezems en andere huishoudelijke artikelen ook zelfgebreide kousen die tot je liezen kwamen en ook nog van kriebelige wol waren. Gelukkig lagen er ook nog twee dozen thee. Natuurlijk biologisch, fantastisch, very good en from mountain. Wat het was wist niemand, maar het zou echt super zijn. Het eerste bosje rook nu niet echt lekker, dan gingen die tweede en derde beter. Eigenlijk wilden we die grote bos niet en was ze iets te duur, maar ja. We kochten het hele setje maar. We hadden uiteindelijk zojuist heel veel geld bespaard door die shawl niet te kopen. Dan zijn die drie bosjes toch echt een eitje. Leuk voor haar en ik hoop eigenlijk, dat Gerard er nog een foto van gemaakt heeft. Straks eens vragen.

Maar wat een groot contrast was deze sjofele markt met de chique winkelstraat, waar je op marmer paradeert en het zilver en de parelkettingen je aan alle kanten tegemoet stralen. Even verderop stond een vrouw met een bontkraam. Er hingen gestroopte wolven, vossen en hermelijn (gokje) inclusief kop, staart en poten. Very warm! Ja, dat zal wel. Deed ze ook nog zo’n vos om haar nek. Nice souvenir! Gatver, ik vond het gewoon eng! Ik zei maar, dat dat in Nederland streng verboden was. We gaan weer fijn door.

We vonden het ontzettend leuk om nog een vleugje van de oude bazaar gezien te hebben. Inmiddels was het ook al weer donker. Jemig, hier gaat om 18.30 uur het licht al uit. Dat vinden we echt wel heel jammer. Wij zijn middag- en avondreizigers en nu missen we gewoon uren per dag! Shit, we mochten eigenlijk niet te lang met de camper op die topplek staan. Een uurtje, hooguit twee en nu zijn we zeker al 4 tot 5 uur verder! We doen niets bijzonders, maar de tijd vliegt en we hebben het helemaal naar ons zin! Hopelijk krijgen we straks geen gedoe!

We kunnen hier gevoelsmatig nog uren dwalen, maar gaan toch maar terug. “Oh nee, daar is die foute winkel weer!” Zegt Gerard ook nog: “Schat, die shawl krijg je van mij!” “Echt niet, hij is veel te duur! We gaan eerst eens kijken of er niet minstens 20% afkan!”Lager durfden we niet te gaan, want het was een echte winkel en daar ding je volgens ons toch niet af. Ik heb hem gepast in de hoop dat ie misschien niet stond en vond hem nog steeds veel te mooi. “Zal ik hem inpakken?” “Nou, we vinden hem eigenlijk veel te duur. In Holland kosten ze maar de helft van hier. Daar hebben we ook echt mooie shawls uit Nepal!” Hierop pakte ze haar telefoon, maakte een foto en ging haar baas appen. “Mijn baas is in een fantastisch humeur, je krijgt hem nu voor bijna 25% minder!” Een typisch gevalletje van ‘nee heb je, ja kun je krijgen!’ Helemaal in de gloria liep ik even later de winkel uit.

Wat verderop herkenden we nog een oud gribushoekhuisje in diezelfde winkelstraat. Ook was er tussen al die grote, chique panden nog een winkeltje gepropt, dat maar 1 meter breed was! Er kon dan ook maar 1 persoon tegelijk in. Deze straat was eigenlijk best een goede mix tussen chique en gewone winkels en levendige straathandel en het was er zo relaxt. Niemand staarde je aan, want er liepen toch alleen maar busladingen toeristen. Het was lang niet zo druk als 11 jaar geleden. Dit was prima te doen. Ik heb geen zigeuner gezien en ben nog steeds helemaal blij en zen!

Weer terug bij de boulevard hebben we nog wat sfeerfoto’s gemaakt, de leuke mensen van de heenweg begroet en om 19.00 uur waren we terug bij de camper. Even dachten we een boete te hebben, maar het bleek een campingfolder te zijn. Notabene van de camping waar we al staan! Maar goed, we hebben geen parkeerwacht meer gezien, op een superplek gestaan en een fantastische dag gehad. De beste tot nu toe! Misschien moeten we maar in Macedonië blijven! De mensen zijn hier zo ontzettend aardig, daar is in die 11 jaar tijd gelukkig helemaal geen spat aan veranderd!