11. Garagepuzzeltocht?

Na ons heerlijke zwemintermezzo reden we weer verder richting Trogir. We hadden een adresje opgezocht waar ze ons wellicht aan wat onderdelen konden helpen. Ik had vanaf zondag al gezegd, dat er iets bij het rechtervoorwiel niet klopte. Maar wat? Dat wist ik niet. Ik voelde het gewoon weer eens met reiki. Want ja, de startmotor heeft nog steeds kuren en start alleen met reiki of heel lang wachten. Tja, en nu voelde ik dus ook iets bij het voorwiel.

Dit klinkt best heel vaag. Daar ben ik het zeker mee eens. Ik weet ook nooit wat ik met die gevoelens aanmoet, behalve het toch maar tegen Gerard te zeggen. Maar woensdag hoorde Gerard ook geluiden, die we anders niet hadden. Hij kroop onder de camper en zag aanvankelijk niets. Wel voelde hij bij het stuk tussen de motor en het begin van de uitlaat, dat er iets los zat. Vlakbij het voorwiel begint eigenlijk de uitlaatpijp al. Gerard roept nu iets over spuit- of spruitstukken die los zaten. Mijn vader adviseerde om toch even langs een garage te gaan. Misschien was het een één of ander pakkinkje.

We hadden de woorden ‘pakking’, ‘uitlaat’, ‘spruitstuk’, ‘los’ en ‘herrie’ via Google translate gegoogeld en de Kroatische woorden hiervoor op een briefje geschreven. De eerste twee garages konden of wilden ons niet helpen, want de baas was er niet. Voor vandaag hadden we nog een ander adresje, maar ook daar hetzelfde recept. Soms verwezen ze weer door naar de volgende. En weer, en weer. Ik heb echt wel 23 garages gezien vandaag! Vond Trogir toch leuker! En die dingen liggen pal aan een drukke weg en hebben weinig oprit of parkeerplaats. Het ging dus vaak van: “Oh, stop, hier was het!” Te laat. Getoeter. Keren. Weer terug. En elke keer werden we van het welbekende kastje naar het bijpassende muurtje gestuurd. En ook steeds was de baas er niet? Kunnen ze dan zelf helemaal niets? Bij garage 24 stonden een grote auto en een vrachtwagen. Há, dit ziet er goed uit. “Hallo, wij hebben een probleem met de camper, gevolgde door het briefje met de Kroatische woorden.” Bla, bla, ja, ja, nee, nee, baas weg en de camper is te groot.” Ja, maar daar staan ook een bus en een vrachtwagen!” “Ja, maar dat is anders en bovendien is het vandaag vrijdag!” En dan staat zo’n uilskuiken je heel serieus aan te kijken?! Ja, nou en? “Nou en morgen is het zaterdag en dan werken we niet, dus doen we het op vrijdag ook gewoon niet!” En dit riedeltje hebben we echt meerdere keren gehoord. We kregen er zelf ook zowat metaalmoeheid en verzakte verpakkingen van, maar ja, Gerard wilde het toch heel graag gemaakt hebben, want het ging steeds harder rammelen! Via een vaag briefje in combinatie met wat googleresearch vonden we dan het adres van nummer 25. Ook hier zag het er hoopvol uit. Twee flinke werkruimtes naast elkaar, waar de camper gemakkelijk in paste. Maar ja, de tijd tikte wel door en het liep al behoorlijk richting sluitingstijd en weekend!

Tijd voor een noodplan. Ik trok mijn kortste jurkje aan en zei tegen Gerard, dat ik wel mee ging. Dus even later liep ik onwijs semiblij en vrolijk de garage in. Há, de eerste vent had Gerard al bijna weg willen sturen, maar de man waar ik naartoe liep was veel leuker. “Zo dus jij bent de held die onze camper gaat maken?” En nog wel meer vrolijke, vriendelijke smalltalk. Hij moest lachen en zei, dat we maar even over dat grote gat heen moesten rijden, zodat hij kon kijken wat er loos was. Hij had het snel gevonden, nodigde ons ook uit om de camper eens van onder te bekijken en wees het probleem aan. Ik weet niet alles meer, maar er miste sowieso een ophanggedeelte, een ander ophangdeel was afgebroken, de pijp was te kort, ergens moest een flexibel dingetje tussen en er was nog iets niet goed. Als we niets deden, zou de boel wel los rammelen en onder de camper uitvallen. “Maar jij kunt dat nog wel even voor ons oplossen, of niet”, vroeg ik heel lief?Ja, zeker wel!” En ja hoor, we waren de garage nog niet uit of hij ging met zijn collega aan de gang. Wij gingen in de zon een spelletje doen en hadden geen idee hoe lang we hier moesten wachten. Dat viel nog niet eens tegen want binnen drie kwartier was alles klaar! En weer mochten we in het gat afdalen en liet hij zien wat hij allemaal gedaan had. Dat heb ik maar aan Gerard over gelaten.

Moraal van dit verhaal: Neem altijd een kort jurkje mee. Baat het niet, schaad het niet. En mocht je een man zijn, regel dan ook een bh en twee sinaasappels. Je hebt gewoon echt meer kans!