21, Yes, we zijn er!!!

Om 12.00 uur reden we Rijeka uit en kwamen we weer langs de berg waaromheen zich dat riviertje naar het Skadarmeer slingert. Het was met dit licht toch mooier dan gisteren en het stonk er ook niet zo erg meer. Nog even een fotootje bij het uitzichtpunt van een vervallen, maar ooit prachtig hotel en door maar weer. Oh, niet dus. Er stopt een touringcar pal naast ons en de weg is al zo breed als een royaal fietspad….. De mensen stapten uit en wurmden zich tussen het hekje en onze camper door om erachter ook wat foto’s te gaan maken. Maar na wat gemanoeuvreer en enthousiast uit het raam hangen, kon ik Gerard naar achteren loodsen en de bus naar onze plek, zodat wij weer doorkonden. In dit gebied zijn trouwens ontzettend veel wijngaarden. Hier komt vast de beroemde, Montenegrijnse Vranac vandaan!

Vanaf we wakker worden tot het naar bed gaan was ik deze vakantie bang. Ik word er stapelgek van en hoop, dat als ik in Albanië ben en het goed gaat, eindelijk weer eens echt kan genieten! Via Podgorica en Tuzi ging het naar de grens. Pff, dit moet echt heel goed voor de lijn zijn! Ik leef al uren op één banaan! Vanaf Tuzi kwamen er moskeeën in beeld. Het is een erg onrustig en druk plaatsje, waar het hangjongeren en –ouderenniveau iets te hoog is. Als dit het voorland van Albanië is, zijn we voor het avondeten weer terug! De kaart heeft een grotere schaal dan ik dacht, want we zijn al bijna bij de grens! De borden zijn ook al even tweetalig. Nou, van dat Albanees bak je echt niets. En helaas zijn er in Nederland geen boekjes met wat en hoe in het Albanees te vinden.

14.11 uur. We staan bij de Montenegrijnse grens. Wat een oude zooi en wat gaat het hier langzaam! We hebben 10 auto’s voor ons, waaronder 2 andere campers. Kijk, dat geeft dit angsthaasje toch net wat meer moed. Ook kwamen er van de Albanese kant nog twee campers ons voorbij. Zij keken gewoon blij. Er is dus nog hoop. Nog 8 auto’s te gaan. Knal, boem, flits! Oh jee, het gaat nu al onweren! We kunnen nog terug! Even een fotootje van het Skadarmeer, waar we naast staan. Best mooi! Nog 4. Jemig, wat lopen hier veel douaniers en politie rond. Het oogt druk en rommelig. Ineens waren we toch aan de beurt. Alleen de autopapieren en paspoorten werden weer overgetypt. Ze keken niet eens binnen! Ik had gewoon die 4 honden mee kunnen nemen!

Aansluiten in de rij om Albanië in te kunnen. Deze grensovergang zag er heel wat moderner uit, dan die van net. Ik hoop zo, dat Albanië meevalt en we niet beroofd, verkracht en/of vermoord zullen worden. Verder heb ik niet zo veel wensen. Nog 3. Jemig, die camper voor ons staat er echt al heel lang! Zullen we helemaal binnenstebuiten gekeerd worden? Het weer betrekt intussen met de minuut. Alle Albanezen die we vandaag zagen, rijden trouwens inderdaad in een Mercedes. Er is een gezegde onder reizigers die naar Albanië gaan. “Ga er gerust heen, uw auto is er al…”. Even later waren wij aan de beurt. Ook hier volstonden de paspoorten en autopapieren. We kregen op verzoek een stempel (waar heb ik anders een paspoort voor) en om 14.25 uur reden we dan Albanië in. Op hoop van zegen!