56. Een spontane ontmoeting

Wij wilden net boven Vlorë flamingo’s gaan spotten en de pompbediende, dacht wel te weten waar ze precies in het grote meer zouden zitten. We moesten naar het zuiden. De weg erheen was slecht en de armoede om ons heen nog veel erger. Naast een shabby hotelletje stond een flat, waar de armoede in grote stralen van afliep. Een zigeunerflat? Nee, waarschijnlijk toch niet, want even later zagen we een echt zigeunerkampje. Langs dit witte weggetje zagen we steeds mensen al dan niet met een stok in de containers wroeten. Een jongeman met een fiets, maar ook een oud vrouwtje in haar sobere zwarte jurk. Ooit hebben hier veel fabriekjes gestaan maar alles was verlaten en al behoorlijk vervallen.

“Auw! Deze weg is echt vreselijk! Zou ie van de maffia zijn? De gaten zijn zo groot, je kunt er heel wat in verstoppen!” De weg werd smaller en er kwam een tegenligger aan. Gelukkig een 4x4 jeep! De man vroeg of we het klooster zochten. “Nou nee, want dat bord hebben we net wel gezien. We hopen hier flamingo’s te kunnen zien. “ Dat bleek een illusie. Ze zaten bij de zoutvlakte in het noorden van het meer. “Maar, als jullie geluk hebben, kun je bij het klooster nog wel wat pelikanen en heel veel andere vogels zien!” Intussen stonden er achter de jeep al een paar auto’s, maar niemand toeterde. Wij reden het weggetje door, totdat er een plekje kwam waar we konden keren. Op naar het klooster dan maar. Bij het bordje rechtsaf, kon niet missen. Onderweg zagen we nog een oud mannetje met een kruiwagen vol flessen water, dat hij bij een tappunt was wezen vullen.

De weg werd nu echt heel smal en we reden strak langs het water. Met de deur open, kon je je voet er misschien in doen. Het klooster bleek op een eilandje te liggen en je kon er alleen via een hele lange, houten vlonder heen. Het was er nogal druk en wij zetten de camper maar braaf achter de laatste geparkeerde auto. “Hoe komen we hier ooit uit? Moeten we 2 km op dit fietspad achteruit gaan rijden en hopen, dat er niemand aan komt?” “Ik vrees van wel.” We stapten uit en vervolgden het pad. Een stukje na de bocht bleek nog wat ruimte te zijn. Er was qua oppervlakte wel ruimte om te keren, maar qua kuilen een drama. Jammer, dat we geen melk gekocht hadden, anders hadden we vanavond verse slagroom gehad!

Terwijl Gerard ons bakbeest heel behoedzaam draaide, raakte ik met een drietal jongens aan de praat. Aanvankelijk waren ze negatief, toen bleek dat ik uit Holland kwam. “Holland is tegen Albanië!” Ik vroeg hem vriendelijk, waarom hij dat dacht. “Ja, jullie politiek is heel erg tegen ons!” “Ja maar, dat kan ik toch niet helpen? Ik ben niet de baas van Holland, hè?! “Ja, ja, dat was wel zo.” Een van die gasten had notabene 5 jaar in Holland gewoond! Maar goed, het gesprek draaide al snel bij en ging het over wat wij van Albanië vonden. “Geweldig! Puur natuur, goed weer en super aardige mensen!” dit vonden ze heel leuk om te horen. Het ging over beroepen, gezondheid – of gebrek eraan- en keuzes maken. Ik zei dat de politiek en een reiziger echt niet hetzelfde zijn en dat het een goed idee zou zijn, als mensen eerst eens een rondreis door een land gingen maken, alvorens het te veroordelen. Daar waren ze het wel mee eens. Enne…. Ieder land heeft goede en slechte mensen! Holland ook! Het is nu eenmaal niet anders.

Ze vroegen hoe we Albanië vonden en of ik er wilde wonen. “Jongens, mijn huis is de camper en ik wil het liefst iedere dag iets anders zien. Ik wil de hele wereld nog ontdekken! Ook vroegen ze naar mijn voet. Ik vertelde erover en ook over mijn ME. Jongens, geloof alleen mensen als ze iets positiefs te vertellen hebben! Ga alsjeblieft voor ja, want nee heb je toch al!!! En een en ander gaat jouw leven echt niet veranderen. Je moet het zelf doen! Ze vonden mij heel erg sterk en ik hoop, dat ik hen een flinke duw de goede kant op heb gegeven. Helemaal blij en enthousiast namen we afscheid van elkaar en werden er handen geschud.

Inmiddels was er een bruidspaar aangekomen, dat met een drone gefilmd werd, terwijl ze over het ellenlange houten plankier richting klooster schreden. Ze waren nog niet terug of het volgende bruidspaar stond al klaar! Het klooster had meer weg van een oude boerderij, maar het was wel fantastisch gelegen in het meer!

Toen we in de camper zaten, werden we ingehaald door de drie jongens. Ze gingen pontificaal midden op de weg staan, met hun duimen omhoog en ik moest een foto van hen maken! Dat heb ik met liefde gedaan. Ik hoop, dat ze blij naar huis zijn gegaan en beseffen dat een mens zijn land niet is en dat ergens voor gaan, kansen creëert. Wij namen nog een foto van een mooie witte ibis in vogelvlucht en reden blij weg! Waarom zou je lopen als je ook zweven kunt!