6. Fijn hoor, een camping!

We stonden nog maar net of het was al donker. Dat is wel een vet nadeel van zo laat in het seizoen reizen. En al die regen trouwens ook. Maar goed, we hadden een plekje op een camping bij een sportterrein. De beloofde wifi deed het niet, er waren weliswaar toiletten en een douche, maar daar deed het licht het niet van. Het is vast heel romantisch om bij kaarslicht te douchen, maar we hebben het maar overgeslagen.

Eten, film kijken en slapen. “Wiew, wiew, wiew, wiew, wiew, wiew!” “Wat is dit?!” Een autoalarm?” Ik lag stijf in mijn bed! “Ja, vast wel”, bromde meneer beer naast me. “Maar Geer, er staan hier helemaal geen auto’s!” Het geluid leek uit de kantine annex sanitairblok te komen. Verdikkie! Het is windstil en er staan ook buiten het terrein geen auto’s. Dan moet het toch dat gebouw naast ons zijn. Ik kreeg er helemaal de zenuwen van. Voorzichtig gluurden we door de gordijnen. Toen werd ik alleen maar nóg banger. Het was zo vreselijk donker, dat je gewoon geen hand voor ogen zag! Wat moeten we doen?

Gerard pakte onze zaklamp, waar je trouwens ook prima iemand mee knock-out kunt slaan - handige dingen wel – en scheen naar buiten. Er stond niemand in ons blikveld te zwaaien, wat op zich prettig was. We keken elkaar eens aan. Wat nu? Blijven? Weggaan? “Wel potverdorie, even verderop hoor ik ineens een auto wegrijden!” Gaat daar een boze dief, die baalde dat wij wakker waren geworden? Ik vond het echt niet leuk meer.

Gerard was minder bang. Hij dacht dat de inbreker allang van ons geschrokken was en het hazenpad had gekozen. Ik vreesde, dat hij nog ergens verdekt opgesteld lag. Maar goed, Gerard schoot zijn korte broek aan en ging dus gewoon even op dievenpad. Gewapend met knuppel en stevige zaklamp. En we doen ook maar even de grote lichten van de camper aan. Maar dat Gerard daar buiten liep, vond ik drie keer niets. Zo doen ze hem iets aan! Deze held op sokken pakte een Oekraïense martelwerktuig en ging bibberend voorin zitten om manlief in de gaten te houden, uiteraard met de deuren potdicht. Inmiddels was het oorverdovende alarm trouwens wel uitgegaan. Gerard is helemaal om het gebouw heen geslopen en kwam gelukkig weer volledig intact terug. Tijdens het wachten, kwam ik per ongeluk nog met de knuppel tegen de toeter aan, maar ook daar reageerde niemand op.

Gerard wilde eerst nog naar die andere parkeerplek hier vlakbij rijden, maar dat zag ik ook niet zitten. Zal je zien dat die inbreker daar net bij de pizzeria zijn zakken staat te vullen en wij er nietsvermoedend aan komen rijden om 4.00 uur ’s nachts. “Zullen we omstebeurt gaan slapen Maan?” Jij nu, en ik als het licht word? Van mij hoefde het niet, dat vond ik ook weer rot. “Jij bent ook al zo moe!” Maar vanmorgen hoorde ik dat Gerard toch nog een tijd heeft gewacht. Nou, jongens, we gaan nog eens op een camping staan. Dat is echt veel veiliger….. Bah!