32. Schitterende rivier, hangbruggen en no-nonnen!

En dan stop je even op een plekje waar het heerlijk rustig is om een broodje te smeren, staat er binnen 30 seconden een bus achter ons, scheurt er voor ons een auto uit een pad, waarvan je dacht dat het nog uit de middeleeuwen was en achter ons ook een. Waar die vandaan komen? Het zijn best steile zand- of grindpaden naar de dorpen toe. Uit de bus stapten vijf schoolkinderen. Die moeten volgens mij nog wel een stuk lopen, want er is geen huis te zien.

Na de pauze ging ik liggen. Ik was verrot, we verwachtten een stuk saaie weg en ik hoopte vast een stukje te kunnen rammelen. Nou, ik heb een zin of vijf gehaald en daarna riep Gerard enthousiast: ”Maan, kijk, een flinke hangbrug!” Ik vloog overeind, griste mijn toestel mee en was op tijd. Maar gelukkig konden we ook hier onze camper in de kant kwijt, zodat we er ook even naar toe konden lopen. Wat een ding! Volgens het bordje was hij pas twee jaar oud! Nou, ik vrees dat je over nog twee jaar zwemmend naar de overkant moet! Tussen de metalen platen misten al stukken en het gaas van de reling tot aan de platen was op sommige gedeelten ook al weg. Maar hij hield ons wel, we vonden het leuk en hadden een fantastisch uitzicht over het mooie groene water van de rivier de Mat!

Even verderop zagen we nog een hangbrug, maar daar zou ik echt niet vrijwillig overheen gaan. De meeste planken waren weg! Ik denk dat ze er vlak naast ook net aan begonnen waren, om een nieuwe te maken. In de loop van de middag zagen we er nog een paar en we genoten intens van het prachtige landschap! Wat een ruigheid en wat een schitterende, smaragdgroene rivier! Het is hier zo veel beter rijden dan die mislukte tocht naar Komani van zondag! We waren blij, dat de weg van gisteren niet verder liep, anders hadden we dit prachtige stuk natuur toch gemist!

In het stadje Burrel hebben we nog wat boodschappen gedaan. Ik vond het geen fijne plek. Net alsof de mensen hier anders waren! Op straat viel het toch wel mee, maar wel was het hier beduidend armer dan rond Shkodër. Veel mensen met handkarren en sowieso heel veel mensen die verveeld in de barretjes hingen en meer naar je keken dan elders. In het gidsje stond ook, dat de werkeloosheid hier groot was en de mensen arm.

Daarna hadden wij het voor vandaag wel gehad. Gerard was niet fit en ik was hondsmoe. We hebben veel minder energie dan andere jaren. We gaan fijn naar het nonnenklooster. Net voordat we de afslag namen, zagen we nog een man met een bepakt ezeltje voorbij komen. Leuk! Há, nog 1 bocht en dan zijn we er! Kunnen we nog een uurtje heerlijk in de zon zitten. De recensies over de nonnencamping zijn goed! Wij kwamen eraan en zagen alleen een kudde krijsende kinderen van jong tot oud op het grasveld naast de kerk voetballen! Ze kwamen meteen naar ons toe. “Camping, camping?” Ja, dat waren we eigenlijk wel van plan. Van hen mocht het wel. We konden nog wel naast het doel staan! Wij keken elkaar verbijsterd aan. “Waar zijn die nonnen en wat is dit voor een vreselijke plek?” De kinderen holden enthousiast om de camper heen, schreeuwden dat we moesten keren, klopten op de camper en bleven hier maar mee doorgaan. Aanvankelijk wilde Gerard het nog wel proberen, maar ik niet. “Doorrijden! Ik ga hier echt niet staan!” Meteen klom de helft van de club moeiteloos over het hek – lekkere beveiliging- ,rende ons schreeuwend achterna en gebaarde, dat we echt door het hek moesten. Ja, zo debiel zijn we nu ook niet… Een zei:” The boss is not home, she comes later.” Nou, en wij komen helemaal niet! Ik raakte er helemaal in paniek en wilde alleen maar weg. Weg van deze klotezooi, weg uit dit land. Ik wilde naar huis!

Van streek reden we verder. Maar waar moesten we heen? Er is nog één andere camping in het oosten en die is nog twee uur rijden. Dan missen we het uitzicht, want het schijnt een mooie weg te zijn en bovendien is het laatste gedeelte ook weer kermisattractie. We zijn nog wel een stukje die kant op gereden, maar voelden ons niet fijn. Onderweg kwamen we nog boertjes met koe tegen en ook werden overal vuurtjes gestookt onder een palenconstructie met een zeil erover, waar ze maïs aan het roosteren waren. De meeste verkopertjes waren vrij agressief en sprongen met hun handen vol gewoon op de weg. Ik werd er niet relaxter van. Wat een rotgebied! Na enige tijd zijn we toch maar weer gekeerd. We hebben niet al te ver na die kerk nog een hotel gezien, maar dat ligt pal aan de weg. Maar inmiddels hebben we ons eisenpakket drastisch aangepast. Misschien mag het daar? En ja, halleluja, hier staan we nu. Het is een chique tent met veel verlichting en we staan vlakbij het gebouw. We zijn te zien vanaf de weg, maar we denken dat het hier wel kan. Alweer op hoop van zegen dan maar.

Zo en nu gaan we eten en straks een wijntje halen. En nog een, en nog een weintje en dan denk musgien tog nog wel un glaasie. Ik wil venagt egt slaapu! Trouwens, morgen is Gerard jarig, dus eigenlijk hebben we nu oud en nieuw. Maar dan zonder oliebollen!