62. Zonnig en druk Kotor

We hadden een rustig plek vrij achteraan op de parkeerplaats. Net voordat we de stad in wilden gaan, kwam de parkeerwacht naar ons toe. Of we onze camper alsjeblieft bij de kano’s wilden zetten omdat ze morgen heel veel auto’s en busjes verwachtten en wij op dit moment toch 3 plekken innamen. Tja, we stonden niet echt te juichen, maar hebben het toch maar gedaan. We hadden niet het gevoel een keus te hebben. Toen we ’s avonds naar bed gingen was het heerlijk rustig, maar we hadden om 19.00 uur al een busje met aanhanger naast ons staan, waar een zooitje nogal luidruchtige Kroaten stonden te schreeuwen. Maar dat bleek voor hun gewoon praten te zijn. Pfff... lekkere wekker, zeg! We doen snel onze oordoppen in, want we willen nog graag een poosje slapen. Helaas, de herrie was te erg en inmiddels stond er aan de andere kant al een Oostenrijkse bus. En zo dicht bij ons, dat we zowat hun gedachten konden lezen! Bah! We waren al zo moe. En dan helpt dit soort gein niet echt. Gerard wordt steeds stiller. De ellende van zijn werk komt snel dichterbij en het verpest best veel van onze vakantie. En wat nog het stomste was, was dat het achterste gedeelte van de parkeerplaats waar wij eerst stonden, gewoon helemaal leeg was!

De twee nieuwe cruiseschepen waren inmiddels gearriveerd. De kleine was pal voor de stad voor anker gegaan en die supergrote lag zo ongeveer achter de camper. De mensen moeten vanaf het schip in een klein bootje stappen en worden daarmee naar de stad vervoerd. Het ging af en aan met die oranje taxibootjes. Na het leven om de cruiseschepen bekeken te hebben, gingen wij nogal mat de stad in. Het was er druk, maar als je nagaat dat er twee cruiseschepen lagen, was het niet zo erg als we dachten! We herkenden veel van de vorige keer. In tegenstelling tot gisterenavond was nu vrijwel alles open. Kotor zelf is een prachtig, middeleeuws stadje, dat zo goed gerestaureerd is, dat het nog steeds heel oud en sfeervol oogt. Veel planten, leuke balkonnetjes, gezellige steegjes, overal bijzondere uithangborden en het winkelaanbod was een goede mix van souvenirtenten, kunst en mode. Niet te betalen, dat niet, maar gelukkig houd ik toch niet van mode en merken. Ik koop gewoon waar ik blij van word. Mijn meest favoriete jurk heb ik voor een tientje bij een Afrikaan op het strand gekocht vorig jaar.

Er liepen veel groepen Japanners of Koreanen in de stad. En eerlijk gezegd, zijn wij er als je ze voor het gemak even allemaal in één hokje mag stoppen, niet gek op. Ze gaan altijd express voor je rolstoel staan, zelfs als ze zien dat ik een foto aan het maken ben. Ik vind het nogal onbeschoft. En dan moet je niet verwachten, dat ze sorry zeggen. Nee, dan gaat Yuri ook nog even voor hetzelfde gebouwtje op de foto als Aya net, en dan Kenzo, Taro en Nakira en daarna nog gevolgd door tig groepsfoto’s met steeds een ander, die de foto moet nemen. Misschien moeten ze eens gewoon aan iemand vragen, of die een foto van de hele groep wil nemen. Dat zou een hoop wachttijden overal schelen.

Maar goed, ik was toch al niet blij en het was heel knap, dat we er niet een overreden hebben. Gelukkig was het in de bazaar even een stuk rustiger. De bazaar is nieuw en het woord bazaar totaal niet waardig. Er staan een stel souvenirkramen bij elkaar met handmade keramiek, maar dan met handjes uit China, magneten, tassen, een stal vol Kerstmannetjes en natuurlijk overal stonden de katten van Kotor op. Ik weet niet hoe ze hieraan gekomen zijn, maar feit is wel dat dat het symbool voor deze stad is geworden. Ook lagen er stapels van die stomme pispothoedjes en ook wat grote strohoeden in allerlei kleuren. De aanwezige Japanners stormden op categorie 1 af en ik kocht de laatste knalroze strohoed. Ik weet nog steeds niet of ik nu erg voor gek loop, maar het scheelt een hoop tegen de felle zon en dat is lekker.

Bij de leuke meid van het crea-bea-winkeltje van twee jaar gingen we even naar binnen. We hebben onder het bekijken van haar nieuwe creaties gezellig bijgekletst. Zij herkende ons ook nog! Ze had nu niet alleen leuk beschilderde stenen, maar ook vrolijk beschilderde kwasten en fleurige schilderijtjes van geverfde stukjes hout op beschilderd canvas. Hier hebben we een souvenir voor onszelf gekocht: twee katten tegen elkaar aan met een hartje ertussen. Gerard en ik, zwart en wit maar verbonden door liefde!

Daarna was het biertijd. Het lijkt wel of het nog steeds elke dag warmer wordt! Gerard nam een heel klein, beschaafd glaasje en deze bonte flierefluiter zat met privéparasol op haar bol aan een halve liter bier! ‘k Mag we wel vast inschrijven bij de AA. Kan ik thuis meteen beginnen. Smile. We deelden een pizza Montenegro, die overigens echt heel lekker was en lagen toen meteen weer op schema, want we hadden zowel geluncht als biertijd gehad. Kijk, dat loopt weer lekker in.

Na de pizza gingen we snel de stad uit, waar we al aardig de weg weten. We schoten uiteraard nog wat foto’s van de drijvende flatgebouwen en ik was heel blij, dat ik daar NIET op hoefde! Ik ben nooit echt gek op boten geweest, maar ik merk dat ik sinds het drama op Sardinië er nu nog veel banger voor ben. Ook als ik zelf in zee lig, heb ik er veel sneller last van. Maar dat weerhoudt me niet. Als ik vandaag of morgen nog een kans krijg, spring ik er nog wel een keertje in. Uiteraard zonder hoed, want die vangt echt te veel wind!

Gerard gooide de cabrio weer achterop en liep naar de kassa, waar we eigenlijk het belachelijke bedrag van € 30,00 moesten betalen. Een camper wordt hier nogal genaaid. Hij zei, dat we waardeloos geslapen hadden, omdat we tussen de bussen gezet waren, wat helemaal niet nodig was, dat er op de camperapp andere prijzen stonden (na onderhandeling) en dat zijn collega had gezegd, dat we voor € 20,00 mochten staan (maar dan moesten wel eigenlijk wel voor 8.00 uur ’s morgens weg zijn). “Ja, dat kon allemaal niet, want ze waren nu een privéparkeerplaats en dit en dat en bli en bla,” waarop Gerard zei: “Dat zal allemaal wel maar ik ga nu de camper starten en dan krijg je straks € 20,00.” We reden naar het hokje toe, Gerard gaf een briefje van € 20,00 en verdomd, dat de slagboom openging. Ik was stomverbaasd! En dan zegt Gerard, dat ik goed kan afdingen. Ik ken er sinds net nóg een! Goed gedaan jochie!